Στο σημερινό «Α μπα»: μυστηριώδη ανυπέρβλητα προβλήματα

Στο σημερινό «Α μπα»: μυστηριώδη ανυπέρβλητα προβλήματα Facebook Twitter
48


__________________
1.

Αγαπημένη Ά μπα
Είμαι εδώ και 1 χρόνο σε μία πολύ όμορφη σχέση, για την ακρίβεια στην πιο όμορφη σχέση της ζωής μου. Η σχέση ξεκίνησε και συνεχίζεται εντός κάποιων σοβαρών αντικειμενικών δυσκολιών, όχι όμως ανυπέρβλητων (δεν αναφέρω ποιες είναι οι δυσκολίες γιατί θα μακρηγορήσω και έτσι κι αλλιώς δεν θέλω να ρωτήσω για αυτές). Με τον σύντροφό μου κάνουμε προσπάθεια να τις ξεπεράσουμε, προσπάθεια που δεν εξαρτάται απολύτως από εμάς, ενώ έχουμε συμφωνήσει από την αρχή ότι αν δεν αντέξουμε άλλο να ζούμε με αυτό το πρόβλημα, θα χωρίσουμε παρά την μεγάλη αγάπη που υπάρχει μεταξύ μας. Είμαστε δηλαδή και οι δύο συνειδητοποιημένοι όσον αφορά αυτό που συμβαίνει και προετοιμασμένοι να δεχτούμε και μία ενδεχόμενη αρνητική έκβαση. Όσο όμως η σχέση μας προσφέρει περισσότερη χαρά από στεναχώρια, παραμένουμε μαζί. Καλά μέχρι εδώ.
Μετά όμως έρχονται οι φίλοι. Φίλοι στενοί και αγαπημένοι που εδώ και πολλά χρόνια έχουν αποδείξει την αγάπη και το νοιάξιμο για εμένα. Και λυσσάνε. Δεν μπορώ να τους πω πόσο ευτυχισμένη είμαι με αυτό τον άνθρωπο αν δεν τους διαβεβαιώσω πρώτα ότι δεν πετάω στα σύννεφα, ότι δεν έχω ξεχάσει τις αντικειμενικές δυσκολίες και άλλα παρόμοια. Σχεδόν κάθε φορά που μιλάμε θα μου πουν τις αντιρρήσεις και τις ανησυχίες τους.
Δεν έχουν άδικο. Πόσες φορές όμως πρέπει να γίνει και να ξαναγίνει η ίδια συζήτηση; Δεν αμφισβητώ στιγμή ότι το κάνουν από αγάπη και ενδιαφέρον, πλέον όμως νιώθω ότι δεν μπορώ να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί τους. Νιώθω ότι δεν μου έχουν εμπιστοσύνη, ότι δεν σέβονται τις επιλογές μου. Και αρχίζω να αναρωτιέμαι πού τελειώνει το ενδιαφέρον και πού αρχίζει ο παρεμβατισμός. Χτες ένας από αυτούς τους φίλους μου είπε «θα ήθελα η σχέση σου να μην κρατήσει πολύ ακόμα υπό αυτές τις συνθήκες». Κι εγώ θα το ήθελα φιλαράκι. Παλεύω να αλλάξουν. Μπορεί να αλλάξουν μπορεί όμως και όχι. Αυτό το ρίσκο όμως το παίρνω γιατί το αντάλλαγμα είναι μία υπέροχη σχέση, μία αληθινή αγάπη. Στην τελική αυτή είναι η δική μου επιλογή. Μπορεί και να πληγωθώ, πράγματι. Μπορεί όμως και όχι. Σε κάθε περίπτωση είναι η δική μου ζωή και τη βιώνω όπως εγώ κρίνω. Και ο τρόπος που μου λες τι θα ήθελες ταιριάζει σε άλλου είδους περιπτώσεις, πχ αν ήσουνα το αφεντικό μου και «θα ήθελες η σχέση μου να μην επηρεάζει τη δουλειά μου».
Χτες λοιπόν που έγινε ξανά μία τέτοια κουβέντα, άρχισα ξανά να αναρωτιέμαι για τα όρια και τον σεβασμό ανάμεσα σε φίλους. Δεν ξέρω αν θέλω να τους ξαναμιλήσω για τη σχέση μου, με πληγώνει πλέον αυτή η αντιμετώπιση. Από την άλλη δεν θέλω ούτε να τους αδικήσω γιατί έχουν το δικαίωμα στη γνώμη τους και είναι φίλοι πραγματικοί. Ψάχνω να βρω την ισορροπία και δεν μπορώ να την εντοπίσω. Ξέρω μόνο ότι έχω καταστεναχωρηθεί. Προσπαθώ να θυμηθώ μία φορά που να μην στήριξα τις επιλογές τους και δεν την βρίσκω. Τώρα αυτοί έχουν σχηματίσει μία γνώμη (πάντα έξω από το χορό) και προσπαθούν να μου την επιβάλλουν ή έστω να με πείσουν σιγά σιγά.
Μια άλλη φίλη μου είπε «ανησυχώ, αλλά σε βλέπω πιο καλά από ποτέ και όταν βλέπω ότι είσαι καλά και ότι ξέρεις τι σου γίνεται πρέπει να δεχτώ αυτό που κάνεις». Είναι πολύ να ζητάω και από τους άλλους να με δουν έτσι; Αυτό δεν πρέπει να κάνουν οι φίλοι; Ή πρέπει κι εγώ να δεχτώ τις όποιες δικές τους αδυναμίες και περιορισμούς, επειδή έτσι κάνουν οι φίλοι;
ΥΓ Μου αρέσει πολύ η στήλη σου. Μου αρέσει ακόμα πιο πολύ να διαφωνώ με τις απαντήσεις σου γιατί έτσι αναγκάζομαι να σκεφτώ λίγο παραπάνω και παραέξω.
Θαλασσινή


Όσο και να θέλεις να το αποφύγεις, το είδος των «κάποιων σοβαρών αντικειμενικών δυσκολιών» έχει μεγάλη σημασία. Είναι αυτό που έχει την περισσότερη σημασία. Ισχυρίζεσαι ότι δεν τις αναφέρεις για να μην μακρηγορήσεις, αλλά τελικά μακρηγορείς – νομίζω ότι μπορούσες να μακρηγορήσεις λίγο ακόμα. Λες ότι δεν τις αναφέρεις επειδή δεν θέλεις να με ρωτήσεις γι'αυτές – χωρίς αυτές όμως, το μόνο που έχουμε είναι ότι εσύ τις θεωρείς εμπόδιο, αλλά όχι αρκετό για να διαλύσεις τη σχέση. Όπως φαίνεται όμως, όλοι οι φίλοι σου τις θεωρούν εμπόδιο ανυπέρβλητο. Διαφωνείτε. Και ναι, μπορεί να είναι ζήτημα προσωπικής διαφωνίας. Αλλά μπορεί και να μην είναι. Υπάρχει περίπτωση να είναι ανυπέρβλητο το πρόβλημα, και να μην θέλεις να το δεχτείς.


Ο τρόπος με τον οποίο περικυκλώνεις ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και μιλάς για αυτό αποφεύγοντας να μιλήσεις για αυτό, νομίζω ότι δείχνει ότι καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι, και ας βάζεις την «αγάπη» μπροστά. Αυτό, όσο και δεν το καταλαβαίνεις, οι φίλοι σου το αντιλαμβάνονται. Δεν ανησυχούν τόσο για το πρόβλημα, όσο για το ότι πιστεύουν ότι προσπαθείς να το κουκουλώσεις. Δεν δείχνεις σίγουρη για αυτό που κάνεις – και αυτό είναι που τους δίνει το θάρρος να παρεμβαίνουν με τον τρόπο που παρεμβαίνουν. Αν τους θεωρείς πραγματικούς σου φίλους, αυτός είναι ο λόγος.


Το ότι έχεις μια σχέση που είναι «η πιο όμορφη της ζωής σου», να ξέρεις ότι δεν είναι επιχείρημα για κάτι. Μπορεί να λέει κάτι για τη ζωή σου, όπως για τα χρόνια που έχεις ζήσει ως τώρα, ή για τον τρόπο που τα έχεις ζήσει, αλλά δεν είναι επιχείρημα για να επιμένεις να τη συνεχίσεις. Ούτε είναι ένας χρόνος σχέσης κάποιο διάστημα που οι άλλοι πρέπει να σεβαστούν. Και το χειρότερο έρχεται: η αγάπη δεν είναι αρκετή για να έχεις σχέση με κάποιον. Η αγάπη δε νικάει τα πάντα. Πολλούς αγαπάμε, αλλά δεν είναι όλοι κατάλληλοι για να μοιραστούμε τη ζωή μας. Αν σκοπεύεις να μείνεις μαζί του, βρες άλλο επιχείρημα. Όχι για τους άλλους, για τον εαυτό σου.

__________________
2.


Αγαπητή Α, μπα,
Είμαι 29 χρονών. Πριν δυο χρόνια είπαν στον αδερφό μου ότι είμαι γκει και ότι έχω σχέση με μια κοπέλα. Ο αδερφός μου είναι 2 χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Βέβαια αντί να πει κάτι επικρότησε τα λόγια αυτού που τα είπε, στη συνέχεια μιλήσε και ο ίδιος απαξιωτικά για μένα και γενικά έφαγα ένα καλό θάψιμο. Αυτό που με πείραξε όμως, ήταν ότι ήρθε μετά και μου είπε πάρα πολλά. Ότι πρέπει να πάψω να το παίζω άντρας, ότι σιχαίνεται να με βλέπει να κυκλοφορώ έτσι, αν και γενικά έχω πολλή ήσυχη ζωή. Αφού με έβρισε για αρκετή ώρα, μετά με απείλησε ότι αν τον κάνω ρεζίλι θα με σπάσει στο ξύλο. Η αντιδρασή μου σε όλο αυτό ήταν ότι αν με ακουμπούσε θα καλούσα την αστυνομία και του είπα ότι αφού δεν με γουστάρει να μην μου μιλάει.
Τώρα έχω φύγει από την Ελλάδα και μου μιλάει πολύ συχνά. Σκέφτηκα να του μιλήσω για το περιστατικό, να του πω όντως ότι είμαι γκέι και ας μην μου ξανα μιλήσει και ποτέ. Από την άλλη αισθάνομαι ότι δεν μετά από όσα είπε δεν θέλω να του το πω, δεν θέλω να μαθαίνει τα προσωπικά μου πια. Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου;
Υ.Γ. Γιατί έδω που βρίσκομαι, στη Βρετανία, όταν το είπα στους φίλους μου δεν είπαν απλά "εντάξει" και ο αδερφός μου που με ξέρει τόσα χρόνια επέλεξε να με τρομοκρατήσει έτσι; -Τρικυμία

Γιατί οι φίλοι σου δεν είναι ομοφοβικοί, ενώ ο αδερφός σου είναι. Το γιατί άλλοι είναι ομοφοβικοί και άλλοι δεν είναι έχει σχέση με το πώς μεγάλωσαν και τι έμαθαν να θεωρούν φυσιολογικό και τι μη φυσιολογικό, συν τις επιρροές που δέχτηκαν μεγαλώνοντας, και την ικανότητα που είχαν/έχουν για να τις απορροφήσουν. Επίσης, τον αδερφό σου τον απασχολεί περισσότερο τι κάνεις, γιατί πιστεύει ότι η συμπεριφορά σου, ό,τι είσαι, αντανακλάται και πάνω του. Οι ομοφοβικοί άντρες, επιπλέον, είναι πολύ ανασφαλείς με την δική τους σεξουαλική ταυτότητα, και φοβούνται συνέχεια ότι θα γίνει καμιά στραβή και θα τη χάσουν (και θα χάσει η Βενετιά βελόνι), οπότε οτιδήποτε παρεκκλίνει στο περιβάλλον από το στρέιτ αντρικό μανιφέστο τους προκαλεί πανικό. Εντελώς παράλογο, αλλά πραγματικό πανικό.


Δεν τα λέω όλα αυτά για να τον δικαιολογήσω. Χαίρομαι που έφυγες και δεν μπορεί να σε επηρεάσει και να σου μιλήσει με τον ίδιο τρόπο. Χαίρομαι πολύ που έχεις νέους φίλους με τους οποίους μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Δεν μπορώ να μπω στη θέση σου, και δεν έχει σημασία τι θα έκανα στη θέση σου. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι που δεν θέλεις, και μετά από την τρομοκρατία που δέχτηκες πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου με όποιο τρόπο προτιμάς. Αν προτιμάς να το πεις, εντάξει, αν προτιμάς να μην πεις τίποτα, και πάλι εντάξει. Αλήθεια, δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Όταν νιώσεις έτοιμος για κάποια κίνηση, θα το καταλάβεις, δεν θα έχεις πια αμφιβολίες. Έχετε πολύ δρόμο με τον αδερφό σου, αλλά ας μην αποκλείσουμε κάτι από τώρα.

__________________
3.

Αγαπημένη μου Λένα,
οι απαντήσεις σου με έχουν βοηθήσει πολύ μέχρι στιγμής. Τώρα, θα ήθελα ένα προσωπικό χαστούκι με την απαντησή σου μπας και με βοηθήσει να σηκωθώ. Ήμουν σε σχέση εδώ και περίπου 1,5 χρόνο με ένα παιδί το οποίο αγαπούσα (δεν ξέρω αν η χρήση αορίστου είναι κατάλληλη) πάρα πολύ. Περάσαμε αρκετές δύσκολες στιγμές, που περιγράφονταν από ζήλεια και κρίσεις εμπιστοσύνης προς το μέρος μου αλλά τα δικαιολογούσα ξέροντας το οικογενειακό περιβάλλον που μεγάλωσε. Κάναμε και όμορφα πράγματα μαζί, ζούσαμε την κάθε μας μέρα μαζί και είχαμε βοηθήσει ο ένας τον άλλο σε αρκετά θέματα. Το θέμα είναι ότι πάντα πιανόταν από μικρά πράγματα, και πίστευε πως ξέρει να διαβάζει τους ανθρώπους και πότε η συμπεριφορά τους δεν ήταν όντως αυτή που έδειχναν. Αυτό σίγουρα δεν το κατάφερε ποτέ μαζί μου αφού ποτέ δεν κατάφερε να δει τα συναισθήματα που είχα για αυτόν.
Κάθε φορά που πίστευε ότι γινόταν κάτι, ερχόταν ξαφνικά και απροειδοποίητα, λες και ήθελε να με πιάσει αδιάβαστη. Δηλαδή να μου λέει να πάμε για καφέ και να μου πετάει ένα "πρόβλημα" μετά το άλλο ενώ την προηγούμενη μέρα θα είμασταν καλά θα βλέπαμε ταινίες θα τρώγαμε και όλα τα σχετικά. Αυτό με έκανε να είμαι πάντα να ζητάω κάθε φορά να μη μ' αφήσει έχοντας το φόβο ότι όντως έχω κάνει κάτι. Πρόσεχα τα πάντα που κάνω σε περίπτωση που θα τον ενοχλούσε κάτι . Οι μέρες άρχισαν να γίνονται καλύτερες (να μου πεις λογικό με τόσα όρια που είχα βάλει στον εαυτό μου), πιο ευχάριστες, είχαμε και οι δύο ασχολίες, περνούσαμε καλά. Μέχρι που μου λέει μια καλή μέρα "θες να πάμε μια βόλτα;" εγώ σαν χαζό καταχάρηκα, αν και κρατούσα μούτρα γιατί είχε μείνει με τους φίλους την προηγουμένη. Τέλος πάντων πάμε, και εκεί ακούω "γιατί δε θες να βγαίνουμε έξω τόσο; δε μου αρέσεις πλέον, δεν είσαι ωραία, δεν περιποιήσαι καθόλου τον εαυτό σου και όταν το κάνεις δεν είναι για μένα, δες πως ήρθες στη βόλτα μας, προχθές ενώ είχες τόσες μέρες να με δεις ήρθες και ήταν λες και βγήκες απ΄τον ΟΚΑΝΑ (!!!!!!!)" και άλλα τέτοια όμορφα πράγματα. Το καλύτερο ήταν το "όταν βγήκα μόνος μου, με κοιτούσαν οι γυναίκες, ένιωσα άντρας¨".
Σηκώθηκα έφυγα πρώτη φορά με νεύρα και δεν έστειλα ποτέ. Σήμερα είδα ότι με διέγραψε απ΄το facebook και όσο γελοίο και να έιναι με πλήγωσε. Τέλος να πω ότι κάθε φορά που ετοιμαζόμουν για να βγούμε ή να πάω στη σχολή μου έλεγε πως το κάνω για να πάρω σημασία από τους υπόλοιπους. 
Αγαπημένη μου Α,μπα, σε ρωτάω, πώς θα γιατρέψω τον εγωισμό μου και την αυτοεκτίμηση μου που έχουν πληγωθεί τόσο; Πώς μπορούν κάποιοι άνθρωποι να μιλάνε έτσι ενώ σου λένε ότι σε έχουν αγαπήσει και προχωράνε μπροστά τόσο εύκολα; Με τι θα μπορούσα να ασχοληθώ έτσι ώστε να νιώσω καλύτερα; Βασικά ήδη που σου γράφω το κάνω αλλα θα ήθελα πολύ να ακούσω τη γνώμη σου γι' αυτό για να επισπεύσω τη διαδικασία του χωρισμού (χιχι). Ξέρω ότι απ' αυτό θα μάθω πολλά και έχω τεράστιο μερίδιο ευθύνης για αυτό που έγινε, αλλά για την ώρα είμαι απογοητευμένη, εκνευρισμένη, πληγωμένη. – Comfortably numb

Το να δικαιολογείς την κακοποιητική συμπεριφορά κάποιου λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσε έχει νόημα μόνο αν είσαι ο ψυχολόγος του και σε πληρώνει γι' αυτό με την ώρα, και μάλιστα καλά. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα όταν είσαι ο δέκτης της κακοποιητικής συμπεριφοράς. Δεν δικαιολογείς τον άλλον όταν το κάνεις αυτό. Προσπαθείς να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου και την αδυναμία του να απορρίψει κάτι που ξέρει ότι δεν πρέπει να συντηρεί. Εσύ το τράβηξες ακόμη περισσότερο, δηλώνοντας ότι «τον αγαπούσες πολύ». Πάλι καλά που χρησιμοποίησες παρελθοντικό χρόνο, κι ας είναι με δισταγμό.


Τι είναι αυτό που σε έχει κάνει να πιστεύεις ότι αξίζεις τέτοια συμπεριφορά; Ότι αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να διεκδικήσεις; Τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι αξίζει την προσοχή σου κάποιος που σε τρομοκρατεί, που σε μειώνει συστηματικά; Τι είναι αυτό που σε κάνει να έχεις συνδέσει την αυτοεκτίμηση σου (!!! Την ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΣΟΥ) με τη συμπεριφορά ενός τυχαίου – ναι, τυχαίου – που σου φέρθηκε με βάναυσο τρόπο επανειλημμένα επί ενάμιση χρόνο;


Η ερωτήσεις είναι δυστυχώς, ρητορικές. Ξέρουμε τι είναι. Η μάστιγα που έχει μάθει στις γυναίκες να αυτοπροσδιορίζονται μέσα από τους άντρες που τυχαίνει να μπαίνουν στη ζωή τους. Είναι τόσο κυρίαρχο αυτό το δεδομένο, και τέτοιος μονόδρομος, που όλοι οι άντρες αποκτούν την ίδια σημασία. Κουτσοί, στραβοί, τρελοί, κακοί, ζηλιάρηδες, όλοι έχουν το δικαίωμα να αφήνουν τη στάμπα τους πάνω στην ψυχή τους. Και αυτό επειδή «τους αγάπησαν πολύ».


Μάθε να αγαπάς αυτούς που το αξίζουν. Και αυτό θα τα καταφέρεις όταν συνδέσεις την αυτοεκτίμηση σου με τις δικές σου κατακτήσεις –όχι τις ερωτικές – και τις δικές σου ικανότητες.

__________________
4.

Αγαπητή Α,μπα εκπέμπω sos

''Πατώ'' επισήμως στα 16 και αυτή η πολυσηζητημενη ηλικία από τα sweet sixteen μέχρι και την άδεια κατανάλωσης μπύρας σε διάφορες ευρωπαϊκές χωρείς ήρθε χέρι χαΐρι με κάποιες δύσκολες αποφάσεις. Επί του θέματος τώρα, όπως κάθε μαθητής έτσι και εγώ έπρεπε να αποφασίσω την κατεύθυνση που θα ακολουθήσω. Για εμένα δεν ήταν αυτό το δύσκολο κομμάτι καθώς είχα θέσει ως στόχο μια από τις πλέον υψηλόβαθμες σχολές, αυτή της Ψυχολογίας. Ένας τέτοιος άστοχος ωστόσο θέλει και κάποια αφοσίωση και γεγονός που αντικρούεται με τις δυο μεγάλες μου αγάπες το τσέλο και το θέατρο. Θα ήταν επώδυνο για έμενα εν χρειαζόταν να εγκαταλείψω ένα από τα δυο ή και τα δυο ώστε να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις του σχολείου. Μια καριέρα ως ηθοποιός θα ήταν ιδανική για έμενα και μεγάλο όνειρο. Όμως είμαι αρκετά ονειροπόλα και εκτός πραγματικότητας για να το ακολουθήσω ή θα έπρεπε να προσγειωθώ στον πραγματικό κόσμο και να αντιμετωπίσω τις σχολικές απαιτήσεις;- 16 and troubled

Το να συγκεντρωθείς ένα χρόνο στο διάβασμα δεν είναι «εγκατάλειψη» του θεάτρου και του τσέλο. Ως φοιτήτρια μπορείς να κάνεις και τα τρία, και πολλά ακόμα εκτός από αυτά.


Είναι σα να είναι όλο το βάρος του κόσμου πάνω σου, αλλά δες τον Ομπάμα, πώς τα καταφέρνει.

__________________
5.

Πριν 6 χρόνια είχα μια δουλειά που κέρδιζα αρκετά λεφτά και εκείνη την περίοδο αποφάσισα να ξοδέψω μεγάλο μέρος του εισοδήματός μου σε ένα υπέροχο νεόκτιστο σπίτι με κήπο λίγο πιο έξω από την ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που ζω, μια ζωή χωρίς άλλες χλιδές πάντως. Όταν τελείωσε εκείνη η δουλειά, οι απολαβές των δουλειών που βρήκα έκτοτε αντιστοιχούσαν περίπου στο μισό εκείνης. Προέκυψε και κάποια σοβαρό πρόβλημα υγείας στο μεταξύ που απομύζωσε και απομυζεί πολλά χρήματα ετησίως. Τώρα μένω σε ένα άθλιο θα έλεγα διαμέρισμα με τα λεφτά που μπορώ να διαθέσω για εστίαση. Δεν μπορώ ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ να ξεχάσω ΕΚΕΙΝΗ την κουζίνα και ΕΚΕΙΝΟ το μπάνιο σε εκείνο το σπίτι. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω σε όσα διαμερίσματα κι αν έχω μείνει έκτοτε! Μα, δεν είναι γελοίο; Να μην μπορώ και να με πιάνει αηδία στο φτιαγμένο πριν 70 χρόνια διαμέρισμά μου απλά και μόνο επειδή πήρα μια γεύση από κάτι «πολυτελές» και ολοκαίνουριο πριν τόσα χρόνια;!Θα το ξεπεράσω; Είμαι..ξιπασμένη;

Καθόλου γελοίο. Καθόλου ξιπασμένη, εντελώς κανονικός άνθρωπος είσαι. Μα πώς λες να βγήκε η φράση «περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαις;» Συνηθίζει στα πάντα ο άνθρωπος, εκτός από την απώλεια της πολυτέλειας. Όταν ο Όσκαρ Ουάιλντ ήταν στη φυλακή του Ρέντινγκ, καταφρονημένος, άρρωστος, καταδικασμένος και περιθωριοποιημένος, έγραφε γράμματα ζητώντας να του στείλουν πουκάμισα με μονόγραμμα από τον αγαπημένο του ράφτη. Δεν θα ονειρεύεσαι εσύ την κουζίνα και το μπάνιο της μονοκατοικίας;


Κρίμα είναι όμως, αν με αυτή την δραστηριότητα χάνεις αυτό που συμβαίνει τώρα. Η υγεία σου είναι χίλιες, εκατομμύρια φορές πιο σημαντική από τα πλακάκια και τις κουζίνες. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια από όλες, και αυτή είναι η πρώτη σου προτεραιότητα. Να φροντίζεις τον εαυτό σου όσο πιο καλά γίνεται, και να ξέρεις ότι δεν υπάρχει διαμέρισμα που δεν μπορεί να γίνει κουκλάκι με λίγη φροντίδα και λίγη φαντασία. Δεν θυμάσαι μόνο το σπίτι, θυμάσαι τον εαυτό σου σε εκείνο το σπίτι. Προσπάθησε να φτιάξεις έναν καινούριο εαυτό, πιο ώριμο, για τον οποίο θα είσαι περήφανη στο μέλλον.

__________________
6.

Αγαπητή Α μπα καλησπέρα!! Θα ήθελα κι εγώ να σου εκφράσω τις ανησυχίες μου, γιατί πραγματικά νοιώθω ότι δεν έχω κανέναν άλλο να μιλήσω. Είμαι 30 χρονών και άνεργη ένα χρόνο τώρα και τα οικονομικά μου είναι ένα δράμα. Και τα προηγούμενα χρόνια που δούλευα είχα πάντα πολύ χαμηλό μισθό οπότε αναγκαστικά όλα αυτά τα χρόνια ζω με τους γονείς μου, τους οποίους επίσης βοηθούσα οικονομικά γιατί κι αυτοί είναι πολύ πιεσμένοι. Στο σπίτι τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα καλά.. και οι δύο γονείς έχουν θέματα υγείας, δεν έχουν καθόλου καλή σχέση μεταξύ τους (εδώ και πάρα πολλά χρόνια) και έχουμε συνέχεια φασαρίες, με τον πατέρα μου έχω σχεδόν τυπική σχέση, με τη μητέρα μου αρκετά καλύτερη... και γενικά νοιώθω ότι τους νταντεύω σε χίλια δυο πράγματα! Ποτέ δε με στήριξαν όταν χρειάστηκε, πάντα τα προβλήματα μου ήταν ασήμαντα μπροστά στο προβληματικό τους γάμο και σιγά σιγά έχω αναλάβει χίλια δυο πράγματα λες και ζω για να τους εξυπηρετώ! Όσες φορές προσπάθησα να κάνω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου η μάνα μου αντιδρούσε ότι είμαι αδιάφορη και λίγο λίγο μου "φορτώθηκαν"! Για να μη στα πολυλογώ βγαίνω ελάχιστα και το μοναδικό πράγμα που ασχολούμαι είναι το γυμναστήριο. Είμαι μόνη (δεν έχω κάνει καμία σχέση στη ζωή μου) και αυτό τελευταία με προβληματίζει πάρα πολύ. Δεν έχω αρκετές παρέες για να γνωρίσω κάποιον και φοβάμαι ότι με την απειρία μου και χίλια δυο άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζω στην οικογένειά μου όποιον κι αν γνωρίσω θα τον διώξω μακρυά, δεδομένου ότι δε ζω μόνη μου να κανονίζω όπως θα ήθελα τη ζωή μου. Ενώ θα ήθελα κι εγώ πολύ έναν άνθρωπο στη ζωή μου και όχι μόνο! Θέλω πολύ να αρχίσω να ζω για μένα επιτέλους!! Νοιώθω ότι περνά η ζωή μου κι εγώ απλά τη χάνω...- Κατερίνα

Αγαπητή Κατερίνα, μέσα σε κάποιες γραμμές αναφέρεις διάφορα προβλήματα, όλα με παρελθόν και ρίζες ετών, άλλα που λύνονται και άλλα που πρέπει να υπομείνεις, συν κάποια πολύ βαθιά που πρέπει να ψάξεις βαθιά μέσα σου. Χρειάζεσαι βοήθεια. Για να βρεις ποια είσαι, τι σχέση έχεις με τους γονείς σου, και πολλά άλλα. Πιστεύω ότι πρέπει να βρεις έναν ψυχολόγο – πλέον όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει και η δωρεάν επιλογή, στους δήμους – για να ξεκινήσεις να ξετυλίγεις από κάπου το κουβάρι.

__________________
7.

Αγαπημένη Αμπα,
Είμαστε μια πολύ ωραία παρέα αποτελούμενη από 7 άτομα, όλοι μας φοιτητές αγόρια και κορίτσια, που οι περισσότεροι γνωριζόμαστε από πολύ μικρά παιδιά. Μένουμε όλοι στην Αθήνα αλλά περνούσαμε τα καλοκαίρια μας στο χωριό, αυτά τα ελληνικά καλοκαίρια που σου μένουν για πάντα στη μνήμη. Ερωτευτήκαμε, γελάσαμε, ξενυχτήσαμε, τσακωθήκαμε, τα ξαναβρήκαμε, όπως καταλαβαίνεις ουσιαστικά μεγαλώσαμε παράλληλα και διαμορφωθήκαμε, δεν μπορώ να πω ότι ταιριάζουμε απόλυτα, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει από το να περνάμε καλά μαζί. Γενικά όλα τέλεια μέχρι που με χτύπησε η συνειδητοποίηση: δε θα είναι έτσι για πάντα. Δε θα είμαστε για πάντα φοιτητές, κάποιοι από εμάς μπορεί να φύγουν στο εξωτερικό, θα παντρευτούμε, θα βρούμε δουλειά, θα μεγαλώσουμε. Το ήξερα ότι θα γινόταν αυτό κάποια στιγμή, αλλά τώρα κοντεύει να γίνει πραγματικότητα. Με πιάνει ένα παράλογο άγχος και μια νοσταλγία από τώρα και το ξέρω ότι δεν είναι λογικό, αλλά δε θέλω να τελειώσει! Θέλω να βγαίνουμε και οι 7, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό λόγω των προγραμμάτων μας να μη μας νοιάζει τι ώρα θα γυρίσουμε και να μην έχουμε τα προβλήματα που κάνουν τον άνθρωπο σκυθρωπό και βαρετό. Θα αλλάξουμε ή θα μείνουμε οι ίδιοι; Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν; Γιατί; -αγχωμένη χωρίς λόγο

Είναι λογικό να μην θέλεις να τελειώσουν οι διακοπές. Ποιος θέλει; Το γεγονός ότι καταλαβαίνεις ότι περνάς καλά, πριν τελειώσει αυτή η εποχή, δείχνει ότι περνάς πραγματικά, πάρα πολύ καλά, και αυτό δεν συμβαίνει συχνά. Η νοσταλγία σου είναι διπλά κατανοητή. Δεν είναι τυχαίο που τα φοιτητικά χρόνια θεωρούνται από τα καλύτερα στη ζωή ενός ανθρώπου.

Αυτά είναι τα κακά νέα. Τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται να φοβάσαι τίποτα. Οι σκυθρωποί και βαρετοί άνθρωποι είναι έτσι από τα δεκαοχτώ τους, δεν περιμένουν να αποκτήσουν υποχρεώσεις για να γίνουν έτσι. Δεν σε κάνει η ζωή βαρετό, αυτό είναι δικαιολογία όσων βαριούνται να ασχοληθούν με τον εαυτό τους και τους άλλους. Δεν θα είναι για πάντα όπως είναι τώρα, και αυτό είναι καλό, γιατί αυτό που ζεις τώρα δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η ζωή.

Οι υποχρεώσεις και οι δυσκολίες της ζωής δεν φέρνουν μόνο περιορισμούς. Οι εμπειρίες που δεν περιορίζονται στην καλοπέραση φέρνουν σκοτεινές μέρες και νύχτες, αλλά χαρίζουν την πολύτιμη αυτογνωσία, βγάζουν ροζ γυαλιά, επαναπροσδιορίζουν, μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο πιο ήρεμο, πιο διαλλακτικό, πιο χαλαρό με τον εαυτό του και τους άλλους. Όταν χάνεις την ανεμελιά σου και συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος τελειώνει, και ότι τα λάθη διορθώνονται όλο και πιο δύσκολα, μπορείς να επιλέξεις να φυτοζωείς μέχρι Όλο Αυτό να τελειώσει. Μπορείς όμως να αρπάξεις αυτό το δεδομένο και να προσπαθήσεις διπλά και τριπλά για να κάνεις το χρόνο να μετρήσει.

Θα σου πω ένα παράδειγμα, καταπατώντας την αρχή lenfou.

Πλέον ζω σε μια φοιτητούπολη. Τις προάλλες ήμουν σε ένα μαγαζί ρούχων/lifestyle. Στο ισόγειο τα γυναικεία, στον όροφο τα αντρικά. Μια παρέα κοριτσιών ανέβηκε πάνω για να «χαζέψει» κοιτώντας συνεσταλμένα κούπες και μανταλάκια σε σχήμα μαϊμούς, παριστάνοντας ότι δεν δίνει σημασία στα αγόρια. Μια παρέα αγοριών έκανε απίστευτο σαματά, «δοκιμάζοντας» ρούχα, ανταλλάσσοντας «έξυπνες» ατάκες που σκοπό είχαν να μειώσουν τα άλλα μέλη της ομάδας, ώστε να φανεί ποιος είναι ο αρχηγός. Η προσπάθεια όλων ήταν τόσο έντονη, τόσο αγωνιώδης, τόσο πυρετώδης, τόσο απελπισμένη, που για κάποιον πιο μεγάλο στην ηλικία, ήταν σαν ηλεκτρισμένη φουρτούνα στον αέρα, ακόμα και χωρίς να κοιτάει. Ένιωσα την ένταση με την πλάτη γυρισμένη. Όταν αντίκρυσα αυτόν τον χορό, ένιωσα σαν επισκέπτης σε ζωολογικό κήπο. Από τη μια μου φάνηκε χαριτωμένος. Από την άλλη, ανακουφίστηκα που δεν είμαι μέρος αυτής της δραστηριότητας. Μεγαλώνεις και ίσως να βαραίνεις, να ασπρίζεις, να αρχίζει να σε προδίδει το σώμα σου, αλλά κερδίζεις κάτι ασύγκριτα ανεκτίμητο: δεν προσπαθείς να εντυπωσιάσεις πια κανέναν, παρά τον εαυτό σου. Δεν ανταλλάσσω αυτή τη χαλάρωση με τίποτα.

Η αγωνία όλων των νέων, που προσπαθούν να καταλάβουν ποιοι είναι στον κόσμο, πόσο μετράνε, πόσο τους υπολογίζουν οι άλλοι, είναι αποκλειστικά μέσα από τις αντιδράσεις της αγέλης τους, επειδή ακόμη δεν έχουν καταφέρει να σχηματίσουν κάτι μόνοι τους, με την δική τους προσπάθεια, ώστε να χτίσουν αυτοσεβασμό. Η παρέα είναι η οικογένεια, είναι ο φίλος, είναι ο συνάδελφος και ο συμπαραστάτης, το αποκούμπι και ο εξομολογητής. Είναι ωραίο όταν γίνεται στην εποχή του – είναι κάπως χαριτωμένο, οριακά αστείο, όταν τελειώσει αυτή η εποχή. Οι φίλοι σου θα παντρευτούν, θα μετακομίσουν, αλλά αν ταιριάζετε, θα παραμείνουν φίλοι σου. Η σχέση σας μέσα θα αποκτήσει άλλη υφή, θα βαθύνει και θα γίνει πιο ουσιαστική, ακριβώς επειδή θα σταματήσεις να απαιτείς τόσα πολλά από τον ίδιο άνθρωπο. Θα σχηματίζεις και άλλες σχέσεις, διαφορετικής εγγύτητας και έντασης, και η ζωή θα αποκτήσει μεγαλύτερη ποικιλία. Ζούμε σε μια εποχή που η νεότητα είναι η νέα θεότητα, και είναι δύσκολο να σε πείσω, αλλά πίστεψε με. Όσο είσαι υγιής, όλες οι ηλικίες καλές είναι.

48

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

18 σχόλια
#3 Πρόκειται πράγματι για κακοποίηση. Θεωρώ την απάντηση της Α, μπα πρότυπο.#6 Αγαπητή Κατερίνα, κάνε κάτι για να φύγεις από αυτό το νοσηρό περιβάλλον. Έπρεπε να το είχες πραγματοποιήσει πολύ καιρό πριν, χρόνια τώρα. Αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Σκέψου σοβαρά και το ενδεχόμενο ψάξεις για μια οποιαδήποτε δουλειά στο εξωτερικό, να φύγεις, να μεταναστεύσεις. Όπως κι αν έχουν οι συνθήκες, αν το κατορθώσεις, από εδώ καλύτερα θα είναι νομίζω. Ίσως και να αποτελεί μια ευκαιρία για να ξεκινήσεις μια ζωή δική σου, μόνο για εσένα, σιγά σιγά. Έτσι θα σου δοθεί και η πρακτική δυνατότητα να θέσεις εξωτερικά τα όρια που ποτέ δεν χάραξες μέσα σου. Ωστόσο, ό, τι κι αν γίνει, μέσα σου πρέπει να τα θέσεις, Κατερίνα - πάνω από όλα μέσα σου. Πάντως, η αρχή είναι να απομακρυνθείς πιστεύω από μια οικογένεια, μια κατάσταση και μια συνθήκη που όχι μόνο δεν σε βοηθάει μα επιπλέον σε στραγγαλίζει - και να αρχίσεις να κάνεις πράγματα μόνο για εσένα. Στην ουσιαστική βελτίωση της δικής σου ζωής να προσανατολιστείς. Αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που θέλεις, σχημάτισε σιγά σιγά αλλά σταθερά τα βήματα για να τα κάνεις πράξη. #7 Η αλήθεια είναι έκανα αρκετή ώρα για να βρω την σωστή διατύπωση αυτού που ήθελα να εκφράσω.Λοιπόν, το κακό που σου συμβαίνει δεν είναι τόσο ότι νομίζεις πως ωραία και ενδιαφέρουσα ζωή στην παρούσα φάση είναι τα "Φιλαράκια" του ΝΒC. Ούτε βέβαια το να αποζητάς και να επιδιώκεις την συνέχιση της φοιτητικής ζωής με κάποιον τρόπο - που είναι λογικό και έως ένα βαθμό αναμενόμενο. Εκείνο που με κλώτσησε είναι ότι περιγράφεις ένα σκηνικό μόνο φρου φρου κι αρώματα, ανεμελιά, χάζι, κέφι, γλέντι και ιστορίες για παιδάκια ΩΣ ΙΔΑΝΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ. Ε, όχι. Κι εμείς ήμασταν κουτάβια μια φορά κι έναν καιρό. Και εμείς τα ζήσαμε αυτά. Και το δικό μας μυαλό χυλός ήταν από την επίδραση των media. Παιδί της τηλεόρασης και της πλαστής ευημερίας είμαι κι εγώ. Εντός αυτού του τρομερού καταιγισμού μεγάλωσα. Και εμάς δε μας ένοιαζε κάποτε η πραγματικότητα παρότι τη βλέπαμε και τη φοβόμασταν. Αλλά δεν φιλοδοξούσαμε κιόλας να κάνουμε τη ζωή μας sit-com. Θέλω να πω υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο στο οποίο η πραγματικότητα και ο ρεαλισμός συνυπάρχει μέσα στο μυαλό με τις επιθυμίες που γεννάει το φαντασιακό και τις μάχεται προς όφελός μας. Μου δημιουργείς την εντύπωση ότι εσύ αυτό το σημείο έχεις απωλέσει.
#1 η απάντηση της Λένας και όσα είπαν και οι προηγούμενοι συν-σχολιαστές με καλύπτουν απόλυτα. Όμως επειδή κι εγώ σκέφτηκα ότι πιθανώς το 'πρόβλημα' να είναι ότι ο τύπος είναι παντρεμένος ή ότι η #1 είναι παντρεμένη, μου ήρθε και ένας ακόμα προβληματισμός: καλός φίλος είναι αυτός που εγκρίνει και αποδέχεται όλες τι επιλογές του φίλου του, ακόμα κι αν η συμπεριφορά του είναι (για να μην πω τη βαριά κουβέντα 'ανήθικη') πολύ κόντρα στο σύστημα αξιών του??Δηλαδή αν η κολλητή μου τα έχει με έναν παντρεμένο με παιδιά (και κατηγορεί όλη μέρα την σύζυγο και μάνα των παιδιών του) κι εμένα αυτό δεν μου αρέσει, είμαι κακή φίλη αν απομακρυνθώ?Τι λετε?
Για μένα καλός φίλος είναι αυτός που ακόμη κι αν δεν εγκρίνει και δεν αποδέχεται τις επιλογές του φίλου του,του το λέει μεν και από εκεί και πέρα προσπαθεί να τον στηρίζει και να του συμπαραστέκεται,όσο αυτό είναι δυνατόν.Αν τώρα αυτό που έχει κάνει ο/η φίλος/η είναι τόσο ανήθικο και απαράδεκτο για σένα και δεν μπορείς να συνεχίσεις να τον συναναστρέφεσαι, τότε μπορείς να επιλέξεις να απομακρυνθείς,κι αυτό θεμιτό είναι.
Δεν είναι και ευχάριστο πράγμα να έχεις πλάι σου μια φίλη που κατηγορεί και βγάζει χολή. Εγώ θα της το έκοβα, τουλάχιστον όσο ήταν παρέα μου. Σε άλλους ας έλεγε ό,τι ήθελε.
#7 μου θυμίζεις έναν φίλο μου από τα παλιά. Ήμασταν κι εμείς μια ωραία παρέα στην σχολή μου που τα κάναμε όλα μαζί. Διακοπές, βόλτες, ξενύχτια, έρωτες... Ωραία εποχή. Μετά αρχίσαμε ένας ένας να τελειώνουμε και να παίρνουμε πτυχίο και σιγά σιγά απομακρυνθήκαμε. Άρχισαν οι δουλειές, άρχισαν να σοβαρεύουν κάπως οι σχέσεις, κάποιοι άρχισαν να παντρεύονται ο ένας μετά τον άλλον, μετά άρχισαν να έρχονται τα πρώτα μωρά... Αυτός ο φίλος μου, που λέω, ήταν ο πρώτος που τελείωσε τη σχολή μας και αμέσως έφυγε για το εξωτερικό. Όταν έφυγε μας άφησε (με λύπη βέβαια) στη φάση της τρελλοπαρέας. Όμως μετά τα πράγματα άρχισαν σταδιακά να αλλάζουν και κάθε φορά που ερχόταν στην Ελλάδα ζοριζόταν πολύ να μας μαζέψει για κανένα ποτό. Αυτός δεν βίωνε τη σταδιακή αλλαγή της καθημερινότητας και οι διαφορές που έβλεπε τον χαλούσαν πάρα πολύ. Μετά από κάθε επίσκεψή του στην Ελλάδα μας τηλεφωνούσε από εκεί που ήταν και προσπαθούσε να μας οργανώσει να συναντηθούμε, εμείς εδώ! Τόσο τον πείραζε που καταλάβαινε ότι τελείωνε το παρεάκι μας που προτιμούσε να ξέρει ότι βλεπόμαστε έστω και χωρίς αυτόν. :) Ακόμα και τώρα μετά από χρόνια πια, ενίοτε οργανώνει reunions! Κάθε φορά πριν πάω νιώθω λίγο παράξενα, αλλά όταν τελικά τελειώσει η βραδιά του reunion νιώθω πάρα πολύ ωραία και χαίρομαι που τους ξαναβλέπω που και που! :)αρχίσαμε και να βλέπουμε ότι ουσιαστικά δεν είχαμε σαν άνθρωποι και πολλά κοινά μεταξύ μας. Απλά έτυχε εκείνη την χρονική περίοδο και είχαμε όλοι παρόμοια προβλήματα (όπως πχ. το πως θα περάσω το τάδε δύσκολο μάθημα κλπ), πολύ ελεύθερο χρόνο και ζωές χωρίς ιδιαίτερες δεσμεύσεις.
#1 Σε αντίθεση με την συντριπτική πλειονότητα εδώ, εμένα δε μου χρειάζεται να μάθω ποιό είναι το περιβόητο πρόβλημα για να σου θυμίσω το αυτονόητο. Όσο μιλάς σε κάποιον για κάτι - ό, τι κι αν είναι αυτό - που σε απασχολεί (θετικά/αρνητικά/ουδέτερα), ακριβώς τόσο του επιτρέπεις να σου μιλάει και εκείνος για αυτό και να σου εκφράζει τη γνώμη του. Τί περιμένεις δηλαδή, να μιλάς εσύ και οι άλλοι μόνο να σε ακούνε και να νεύουν με στωικότητα; Δεν διεξάγονται έτσι οι συζητήσεις. Παρεμβατισμός είναι να προσπαθεί κάποιος να σου επιβάλλει μια άποψη. Όταν επιμένει να εκφέρει την γνώμη του όχι μόνο με επικριτική αλλά και με εμπρόθετη διάθεση εγωιστικής επιβολής στη ζωή σου. Καθότι φυσικά και δεν έχει τέτοιο δικαίωμα στα προσωπικά σου. Εάν απλώς καταθέτουν τις απόψεις τους, τις ανησυχίες τους, ασκούν την κριτική τους, όταν εμμέσως τους το ζητάς ανοίγοντας κουβέντα για το θέμα, μάλλον δεν τίθεται θέμα.Δεν ξέρω, εσύ κρίνεις τί από όλα συμβαίνει.Εντούτοις, αν ισχύει ότι δέχεσαι παρεμβατισμό, δεν νομίζω ότι είναι συμπεριφορά που δείχνει καλό φίλο. Αντιθέτως, σημαίνει έλλειψη σεβασμού από μέρους του. Αν δεν σε εγκρίνει, κακώς μένει μαζί σου με σκοπό να σε κατακρίνει και να επιχειρεί να σου επιβάλλει τις δικές του αξίες και κατευθυντήριες γραμμές, δηλ. να σε αλλάξει.
#7 Θα σου πω την εμπειρία μου με παιδικούς φίλους με τους οποίους δεν βλεπόμαστε συχνά. Μπορεί να περάσουν μήνες, μπορεί και χρόνια, διότι ζούμε σε διαφορετικές πόλεις και χώρες, με μερικούς. Αλλά όταν βρισκόμαστε είναι σαν έχει παγώσει ο χρόνος, λες και η τελευταία συνάντηση ήταν χτες ή έχουν περάσει κάτι μέρες. Επειδή έχουν βαθιές ρίζες τέτοιες μακροχρόνιες σχέσεις είναι στο χέρι σας να μην της χάσετε, καταστρέψετε. Αυτό που θα ζείτε κατά καιρούς θα είναι ένα υπέροχο συναίσθημα, ανεκτίμητης αξίας. Με συγκινούν αυτές οι συναντήσεις και όσο περνάνε τα χρόνια και ασπρίζουν τα μαλλιά μου, τόσο περισσότερο δυσκολεύομαι να το κρατώ για μένα.
#2 Μόνο εγώ κατάλαβα ότι την ερώτηση την κάνει κοπέλα που με το "γκέι" εννοεί γενικώς ομοφυλόφιλη; - λέει, "είμαι γκέι, και τα έχω με κοπέλα", και μετά ο αδερφός της της είπε να πάψει να το παίζει άντρας. Χμ.
Το lenfou αναφέρεται στο ονοματεπώνυμο (Λένα Φουτσιτζή) και η αρχή της είναι, αν έχω καταλάβει σωστά, να μην παραθέτει προσωπικές εμπειρίες ως παραδείγματα. Ελπίζω το μοτεράκι να δούλεψε σωστά! :-)
#6. Πόσο στεναχωριέμαι όταν διαβάζω για παιδιά τα οποία "ορίζονται" ανεπίσημα υπεύθυνα για τη σωστή λειτουργία της οικογένειας. Και πόσο λυπηρό όταν ένας άνθρωπος στα 30 του δεν έχει μπορέσει να ζήσει και να γνωρίσει όλα όσα θα 'πρεπε...
#1 Μόλις διάβασα την απάντηση στην 1, και δεν κρατιέμαι: ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ. Διαβάζω τη στήλη καθημερινά (είναι η καθημερινή μου συνήθεια με τον πρωινό καφέ :P) κι εκτιμώ πολύ τη γνώμη σου, χωρίς όμως να τη θεωρώ θέσφατη ή να συμφωνώ πάντα. Η απάντηση στην 1 όμως είναι απίστευτα εύστοχη και δεν μπορώ να μην το πω!
#3Καλή μου θέλω να σε αγκαλιάσω και να σου μιλήσω, να σου πω πολλά για να αναγνωρίσεις το ένα και μοναδικό πρόβλημα με το οποίο ήρθες αντιμέτωπη: ΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ. Γκούγκλαρε, ψάξε, διάβασε, θα σου λυθούν οι απορίες. Και τρέξε μακριά του, όσο πιο γρήγορα και όσο πιο μακριά γίνεται.Ποτέ μα ποτέ μην ξανασκεφτείς ότι έφταιξες ή ότι έχεις μερίδιο ευθυνών. Δεν έχεις. Όποια κι αν ήσουν, ό,τι κι αν έκανες, ποτέ δε θα ήταν αρκετό ή εντάξει.Πληγώθηκες πολύ, αυτό είναι το τρόπαιο του χειριστικού. Έγινες ενοχική, "συρρικνώθηκες" και τώρα ανακυκλώνεις λύπη και θυμό. Το ξέρω πολύ καλά αυτό που περνάς. Κοιτάω φωτογραφίες μου, από "τότε", και βλέπω ένα πληγωμένο ζώο. Η διάγνωση είναι σωτήρια - όπως σχεδόν στα πάντα. Μόλις κλείσουν οι πληγές σου, μόλις νοιώσεις πάλι δυνατή, (θα γίνει αυτό σε διαβεβαιώ) θα δεις την πραγματική διάσταση του ανθρώπου αυτού, και θα αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να σε επηρρέασε τόσο, πώς έφτασες να μην αντιδράς. Αυτό είναι το ταλέντο του χειριστικού. Δεν είναι ο προφανώς κακός, σκληρός, αναγνωρίσιμος ζόρικος τύπος. Βήμα βήμα σε ρίχνει, σε τραυματίζει και δεν σταματά ποτέ.Κάτι πολύ σημαντικό (μου το είχε τονίσει η φίλη που με βοήθησε "τότε" κι αν και το έβλεπα αδύνατο, είχε απόλυτο δίκιο). Θα ξαναεμφανιστεί - ξαφνικά κι απροειδοποίητα, όπως ακριβώς γράφεις. Ο χειριστικός πάντα επιστρέφει, να σε αποτελειώσει, έλεγε η φίλη μου. Να είσαι προετοιμασμένη να διακτινιστείς μακριά του. Και να βρεις σύντομα μια υγιή συντροφιά - ευτυχώς οι χειριστικοί σπανίζουν. Σου στέλνω την αγάπη μου.
Θα επιστρέψει δυστυχώς, μου φαίνεται και εμένα βέβαιο. Θα γίνει όταν εκείνη θα αρχίσει να παίρνει τα πάνω της και να συνέρχεται από τον χωρισμό. #3 Έσω έτοιμη. Μην τυχόν και ενδώσεις, γιατί μετά θα είναι δυο φορές πιο δύσκολο να ξανασηκωθείς. Μην καταφέρεις μόνη σου άλλο ένα πλήγμα στον εαυτό σου. Μην του απαντήσεις καν. Ψυχρότητα και απόσταση!! Κατέστησε σαφή τον οριστικό χωρισμό σας με τις πράξεις σου και την αδιαφορία σου. Και βεβαίως με την συνέχιση της ζωής σου προς το καλύτερο.
Ο δικός μου χειριστικός τύπος, ευτυχώς εξαφανίστηκε μια ωραία (δεν τη λες) νύχτα και δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ. ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! :PΗ ηλιθιότητα μου, που την αναγνώρισα μετά από καιρό, ήταν ότι πίστευα ότι κάποια στιγμή θα με χτυπούσε και παρ' όλα αυτά καθόμουν μαζί του (1000 μούτζες) και τον ανεχόμουν, επειδή φοβόμουν μην τον χάσω... Μετά από αυτή την ιστορία αποφάσισα ότι δε ξαναεπιτρέψω στον εαυτό μου να ξαναφοβηθεί για το τι θα πει, τι θα κάνει, πώς θα αναπνεύσει. Βέβαια πήρε αρκετό καιρό να καθαρίσω από τα σκ@τά αυτής της εκπληκτικής σχέσης των μόλις 3 μηνών (ΕΥΤΥΧΩΣ!)
Acina, whoa! Παθούσα κι εγώ (πολύ παθούσα όμως). Πρώτη φορά ακούω ιστορία όπου ο χειριστικός άνθρωπος να φεύγει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ. Φαίνεται μπούχτισε από την χειριστικότητά του, τί να πω, ήταν ολιγαρκής; Όλα παίζουν τελικά... Πάντως, σκέψου και το ενδεχόμενο ότι, πέρα από ό, τι νομίζεις, ίσως δεν ταίριαζες στο profile του σωστού θύματος (και αυτά γίνονται αντιληπτά από τους δράστες), good4u. Να τονιστεί πάντως ότι τέτοιος τύπος ανθρώπου δεν συνηθίζεται να φεύγει απλά μόνος του και να μην επιστρέφει, just like that. Εκτός πιθανόν κι αν έχει βρει ήδη την επόμενη υποψήφια για το μαρτύριο. Εξέλιξη που εξηγείται από το γεγονός ότι η θυματοποίηση του άλλου τον θρέφει. Χρειάζεται να υφίσταται ένας ικανός και αρκετός λόγος για να την σταματήσει.Από την άλλη πλευρά, η καθεμιά μιλάει από την εμπειρία της βέβαια. Και χειριστικός από χειριστικό σίγουρα θα διαφέρει, όπως και η διαβάθμιση του ελέγχου και της κακοποίησης που ο καθένας ασκεί. Έτσι κι αλλιώς, εδώ μέσα ως επί το πλείστον γράφουμε το μακρύ μας και το κοντό μας, εννοείται. Και καλά κάνουμε. Διαφορετικές θεάσεις είναι όλα και συνεισφέρουν. Ούτε οτιδήποτε αφαιρεί τίποτα από το βίωμα της άλλης.
Καλό μου 7, Γίνεται να μείνετε ενωμένοι αν μείνετε τουλάχιστον 4 στην ίδια πόλη για πάντα και οι συντροφοί σας κολλήσουν στην παρέα. Έτσι θα παραμείνετε ο πυρήνας που θα κρατά ενωμένους και τους υπόλοιπους που θα λείπουν, ώστε να βρίσκεστε όταν έρχονται. Όσο και να αλλάξουν όλα, αυτήν την οικειότητα που έχει κανείς με παιδικούς φίλους δεν την ξαναβρίσκει εύκολα. Να παλέψετε να μην τη χάσετε, δεν είναι καθόλου εύκολο αλλά να πάρει, δεν συμβαίνει μόνο στις ταινίες του Παπακαλιάτη!
#1 Αν και το κάλυψε διεξοδικά η Λένα, θα μακρυγορήσω κι εγώ λίγο ακόμη.Πρώτον σε ένα (καλοδομημένο, ομολογώ) κείμενο 593 λέξεων θα χωρούσε και μια φράση για το ποιο είναι το "πρόβλημα". Το είπε κι η Λένα αλλά το επαναλαμβάνω επειδή μου έκανε εντύπωση.Δεύτερον, ναι έχει σημασία για τι πρόβλημα μιλάμε. Η Λένα στέκεται κυρίως στο αν είναι ανυπέρβλητο - πολύ σημαντικό προφανώς. Για 'μένα πάλι έχει μεγαλύτερη σημασία ποια είναι η φύση του.Πχ. αν ο φίλος σου έχει κυστική ίνωση το πρόβλημα είναι εν πολλοίς ανυπέρβλητο, αφού δεν υπάρχει οριστική θεραπεία (απ' όσο ξέρω) και σίγουρα θα πληγωθείς πολύ από τις δυσκολίες που εκείνος θα αντιμετωπίζει. Αλλά, όσο "καταδικασμένη" κι αν φαίνεται η κατάσταση, είναι κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται. Πολύ πιθανό να είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και η απόφασή σου να είναι απόλυτα κατανοητή.Αν από την άλλη είναι πχ. χρήστης βαριών ναρκωτικών ουσιών, η απροθυμία του περιβάλλοντός σου να τον δεχτεί είναι πολύ πιο κατανοητή. Δεν είναι κάτι που σου προσγειώνεται στο κεφάλι, είναι κάτι που αφορά επιλογές και μπορεί να μαρτυρά αρκετά για τον χαρακτήρα κάποιου. Μπορεί να είναι αξιοθαύμαστη η επιλογή να σταθείς σε έναν άνθρωπο που παλεύει με κάτι τέτοιο (αν όντως το παλεύει), αλλά οι δικοί σου άνθρωποι είναι λογικό να βάζουν τη δική σου ευζωία πάνω από τη δική του.Ή μπορεί να είναι απλούστατα παντρεμένος με παιδιά. Τέτοιες περιπτώσεις τις έχουμε αναλύσει ήδη πολύ στη στήλη, νομίζω.Αυτή η επιλογή σου να αποσιωπήσεις πλήρως το περίφημο πρόβλημα δημιουργεί καχυποψία: Μήπως φοβήθηκες ότι θα καταλήγαμε κι εμείς να σε ψέγουμε για τη σχέση σου, αντί να σταθούμε στο θέμα της συμπεριφοράς των φίλων σου; Μήπως ανομολόγητα ντρέπεσαι γι' αυτό; Έχω άδικο που το μυαλό μου πάει λιγότερο στην πρώτη περίπτωση που ανέφερα και περισσότερο στις άλλες δύο;
Ακριβώς αυτά σκεφτόμουν, βγάζοντας την εκδοχή του παντρεμένου, δεν θα αναφερόταν ως "ανυπέρβλητου" με τόση σοβαρότητα. Αυτό φαίνεται και από τις αντιδράσεις των φίλων της. Όσο και να προσπάθησες να αποφύγεις φίλη της 1 την αναφορά σου στο "πρόβλημα" βλέπεις ότι το υπογράμμισες πιο πολύ και μάλλον φοβάσαι να το εκθέσεις σε τρίτους μήν τυχόν και δεις τον καθρέπτη όσων ήδη ξέρεις και δεν σου αρέσουν. Όσο για τους φίλους σου, μάλλον εσύ ανοίγεις την κουβέντα για να έχουν πάρει τοσο θάρρος, έτσι; Αν περιφερόσουν με ένα χαμόγελο πραγματικής αισιοδοξίας κι ευτυχίας και δεν άνοιγες ποτέ κουβέντα, δεν θα τολμούσε ποτέ να πει κανείς τίποτα. Και δεν παίρνει κανείς τόσο θάρρος με μια απλή κουβέντα, εσύ θα πρεπει να τους έχεις πρήξει.
#1 Το ότι δεν αναφέρεις ποιες είναι αυτές οι "σοβαρές αντικειμενικές αλλά όχι ανυπέρβλητες δυσκολίες" δηλώνει έλλειψη σεβασμού και προς την Α,μπα και προς το υπόλοιπο αναγνωστικό κοινό. Είναι προσβλητικό να απαιτείς από τους άλλους να μαντέψουν.
Αστο, χοντρή προσβόλα. ΩΩΩ τι (δε) σου πε και τέτοια. Στο προκείμενο της #1: ας χαλαρώσουμε λίγο. Μπορεί να συμβαίνουν τα 1002 δεν ειναι ανάγκη να ναι παντρεμένος. Μπορεί να ναι θέμα υγείας, δουλειας, μπορεί να ναι και θέμα βεντέτας ρε παιδιά...Αλλο ρώτησε η κοπελα και για να μη λέει θα εχει τους λόγους της.
Καταλαβαίνω πως το λες, απλά πιστεύω ότι ο λόγος απόκρυψης εχει να κάνει με την ιδια όχι με την αμπα ή με μας τους αναγνώστες. Μπορεί να φοβάται μην την αναγνωρίσουν οι γνωστοί της που διαβάζουν τη στηλη πχ! Εγώ παλιά που ειχα στείλει ερώτηση νόμιζα οτι αναβόσβηνε από πάνω της το ονομά μου και ότι θα το καταλάβουν ολοι οι φιλοι.Χαζό; Εγωκεντρικό; Συμβαίνει πάντως!
Απλά ανθρώπινο. Αλλά μπορεί οι φίλοι σου να διαβάσουν την περίπτωση άλλου/ης που να μοιάζει πολύ με την δική σου και να πιστέψουν ότι είσαι εσύ, οπότε... άστα να πάνε!!!
#1Έτσι όπως τα γράφεις και αποφεύγοντας διακαώς να πεις τις λεπτομέρειες, προφανώς είναι παντρεμένος ο άνθρωπος και δεν θέλεις να σε κράξουμε κι εμείς εδώ πέρα από τους φίλους σου. Κάνε ό,τι θέλεις αλλά να θυμάσαι ότι ο πραγματικός φίλος δεν είναι αυτός που θα σου χαϊδέψει τα αυτιά και θα καθαγιάσει τις ''ανομίες'' σου με την άκριτη και καθολική αποδοχή των πράξεων σου. Είναι αυτός που θα προσπαθήσει να σου ανοίξει τα μάτια όταν βλέπει ότι έχεις ξεφύγει και ότι είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα πληγωθείς αλλά και θα πληγώσεις άλλους ανθρώπους.
Όπως τα λες εξωγήινη και μάλλον περιμένουν να δουν αν θα δώσει η σύζυγος το διαζύγιο, γι' αυτό μιλάει για πρόβλημα που "δεν εξαρτάται τελείως από εμάς" και μπορεί να έχει και "ενδεχόμενη αρνητική εκβαση". Αν όντως αυτό είναι το πρόβλημα και το πετύχαμε σωστά, καλά της απαντάει η Λένα, ότι αναφέρει χίλιες δυο ιστορίες γύρω από ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και όχι το ίδιο ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ γιατί κατά βάθος ξέρει και η ίδια ότι δεν είναι σωστό και παρόλα αυτά εθελοτυφλεί και ζητάει να την αποδεχτούν όπως είναι. Ε, όχι κοπελιά, κάνε ό,τι κάνεις, αλλά σεβάσου και τα συστήματα αξιών των άλλων και μη ζητάς και επιβεβαίωση από πάνω, αγού είσαι τόσο σίγουρη ότι κάνεις το σωστό, ντυμένο με τον μανδύα της "αγάπης" (έλεος δηλαδή σε όλες τις προβληματικές σχέσεις να την χρησιμοποιούν ως δικαιολογία. Βλέπε απάντηση στην ερώτηση 3, περί αδυναμίας να αποδεχτούνε την λάθος επιλογή τους. Όλα τα άλλα είναι φούμαρα) Μη τα θέλεις λοιπόν όλα δικά σου...
Επίσης να πω ότι είναι ο,τι πιο εύκολο για τον οποιοδήποτε να σου χαιδέωει τα αυτιά και μετά από πίσω σου να βγάλει το φτυάρι. Μην υποτιμάς την υπέρβαση που κάνουν οι φίλοι σου να γίνουν δυσάρεστοι για το καλό σου! Πάντα όταν δεν με ένοιαζε ο άλλος, ό,τι και να μου εξιστορούσε έλεγα 'ναι καλά τα λες, εχεις δίκιο' απλά για να αποφύγω την κοιυβέντα :PΣτο δια ταύτα, κοίτα μην καταντήσεις η γραφική ερωμένη που περιμένει καμια δεκαετία να πάρει ο άλλος διαζύγιο.
@fraulitsa_f"...μάλλον περιμένουν να δουν αν θα δώσει η σύζυγος το διαζύγιο, γι' αυτό μιλάει για πρόβλημα που "δεν εξαρτάται τελείως από εμάς" και μπορεί να έχει και "ενδεχόμενη αρνητική εκβαση" "Εν έτι 2015 δεν υπάρχει αυτόματο διαζύγιο στην Ελλάδα; Γιατί χρειάζεται συναίνεση συζύγου ο σύντροφος της (αν αυτός είναι ο λόγος); Επί πλέον, γιατί η γράφουσα και το ταίρι της δεν μπορούν να ζήσουν μαζί δίχως γάμο; Θα τους συλλάβει η αστυνομία, όπως στο Ιράν; Εγώ πάντως σοβαρό θέμα υγείας του συντρόφου της σκέφτηκα και επειδή μάλλον είναι ταμπού σε μερικές κοινωνίες να μιλάς γι'αυτά δεν θέλει να το αναφέρει (ακυρώνοντας τον σκοπό του μηνύματος της ). Η μήπως he is helping the police with their enquiries και σύντομα μπορεί να βρεθεί 'καλεσμένος' της Ελληνικής Δημοκρατίας; Το αποτέλεσμα της απόκρυψης του προβλήματος είναι ότι έχουμε ρίξει το βάρος στο να μαντέψουμε το πρόβλημα παρά να το συζητήσουμε, αναλύσουμε, βοηθήσουμε με τη γνώμη μας, κτλ. . Γι'αυτό παιδιά όποιες και όποιοι θέλετε να στείλετε μήνυμα παρακαλώ περιγράψτε το πρόβλημα αλλιώς αν αισθάνεστε άβολα (ανώνυμες/οι είμαστε όλες/οι δεν υπάρχει λόγος για τόσο άγχος) περιμένετε μια καλύτερη στιγμή για να εκφραστείτε.
Έχω μείνει άναυδη με το πόσο χάπατο είμαι.εγώ το πήρα καθαρά σαν πρόβλημα υγείας,αλλά αν υποθέσουμε ότι το πρόβλημα είναι ο γάμος του κυρίου ταιριάζει απόλυτα με την περιγραφή!
@sonnetsΕίχα την εντύπωση ότι αν ο ένας από τους δύο συζύγους δε συνναινεί, τότε πρέπει να περάσουν κάποια χρόνια ζωής σε διάσταση ώστε να βγει μετά αυτόματα. Αλλιώς αν το βιάζεσαι το πράμα, τότε δε μπορείς να κάνεις αλλιώς από το να περιμένεις ή να παρακαλάς να στο δώσουν πιο νωρίς για να παντρευείς την άλλη που καίγεται και θέλει να συνεχίσει την ζωή της μαζί σου με νυφικά, οικογένειες, μωρά κλπ. Όχι; Ας μιλήσει κάποιος δικηγόρος αν κάνω λάθος, αλλά το σχόλιό μου το έγραψα πάνω σε αυτή τη βάση. Ότι η κοπελιά όπως μας λέει είναι βαθιά ερωτευμένη με τον καλό της υπάρχει αγάπη και κάνει σχέδια, αλλά δυστυχώς κάποιο ΠΡΟΒΛΗΜΑ τα καθυστερεί ή και μπορεί να τα αναχαιτήσει, αν δεν δώσει το ΟΚ η άλλη σύζυγος, να τελειώνουμε ρε παιδάκι μου γιατί δε μου φτάνει που πάει πίσω το πρόγραμμά μου, έχω και τους φίλους μου που δεν με αποδέχονται που τα χω με παντρεμένο! Κατάλαβες;
@sonnetsΕίχα την εντύπωση ότι αν ο ένας από τους δύο συζύγους δε συνναινεί, τότε πρέπει να περάσουν κάποια χρόνια ζωής σε διάσταση ώστε να βγει μετά αυτόματα. Αλλιώς αν το βιάζεσαι το πράμα, τότε δε μπορείς να κάνεις αλλιώς από το να περιμένεις ή να παρακαλάς να στο δώσουν πιο νωρίς για να παντρευείς την άλλη που καίγεται και θέλει να συνεχίσει την ζωή της μαζί σου με νυφικά, οικογένειες, μωρά κλπ. Όχι; Ας μιλήσει κάποιος δικηγόρος αν κάνω λάθος, αλλά το σχόλιό μου το έγραψα πάνω σε αυτή τη βάση. Ότι η κοπελιά όπως μας λέει είναι βαθιά ερωτευμένη με τον καλό της υπάρχει αγάπη και κάνει σχέδια, αλλά δυστυχώς κάποιο ΠΡΟΒΛΗΜΑ τα καθυστερεί ή και μπορεί να τα αναχαιτήσει, αν δεν δώσει το ΟΚ η άλλη σύζυγος, να τελειώνουμε ρε παιδάκι μου γιατί δε μου φτάνει που πάει πίσω το πρόγραμμά μου, έχω και τους φίλους μου που δεν με αποδέχονται που τα χω με παντρεμένο! Κατάλαβες;
@sonnetsΕίχα την εντύπωση ότι αν ο ένας από τους δύο συζύγους δε συνναινεί, τότε πρέπει να περάσουν κάποια χρόνια ζωής σε διάσταση ώστε να βγει μετά αυτόματα. Αλλιώς αν το βιάζεσαι το πράμα, τότε δε μπορείς να κάνεις αλλιώς από το να περιμένεις ή να παρακαλάς να στο δώσουν πιο νωρίς για να παντρευείς την άλλη που καίγεται και θέλει να συνεχίσει την ζωή της μαζί σου με νυφικά, οικογένειες, μωρά κλπ. Όχι; Ας μιλήσει κάποιος δικηγόρος αν κάνω λάθος, αλλά το σχόλιό μου το έγραψα πάνω σε αυτή τη βάση. Ότι η κοπελιά όπως μας λέει είναι βαθιά ερωτευμένη με τον καλό της υπάρχει αγάπη και κάνει σχέδια, αλλά δυστυχώς κάποιο ΠΡΟΒΛΗΜΑ τα καθυστερεί ή και μπορεί να τα αναχαιτήσει, αν δεν δώσει το ΟΚ η άλλη σύζυγος, να τελειώνουμε ρε παιδάκι μου γιατί δε μου φτάνει που πάει πίσω το πρόγραμμά μου, έχω και τους φίλους μου που δεν με αποδέχονται που τα χω με παντρεμένο! Κατάλαβες;