Μην πυροβολείτε τη Χαρούλα Αλεξίου

Μην πυροβολείτε τη Χαρούλα Αλεξίου Facebook Twitter
24

Θα μπορούσαμε να εγκαλέσουμε την κυρία Χαρούλα Αλεξίου για την προχθεσινή της συναυλία, επισημαίνοντας της πως οι εν λόγω καθαρίστριες κάθε άλλο παρά αποτελούν την αιχμή του δόρατος των χειμαζόμενων-αγωνιζόμενων Ελλήνων. Θα μπορούσαμε να την ενημερώσουμε σχετικά με τις αποδοχές των νέων γιατρών του ΕΣΥ – οι οποίες με δυσκολία υπερβαίνουν, μαζί με τις εφημερίες, τα χίλια ευρώ το μήνα. Για τους μισθούς των νηπιαγωγών, που φέρουν στο κάτω-κάτω την ευθύνη για την ασφάλεια και για τη διάπλαση της πιο ευαίσθητης κοινωνικής κατηγορίας, των μικρών παιδιών. Για τις αποζημιώσεις των πιλότων της Πολεμικής μας Αεροπορίας, εάν μπορεί βεβαίως να αποζημιωθεί ο σωματικός κάματος, εάν μπορεί να υπολογισθεί σε χρήματα το ρίσκο που αναλαμβάνουν καθημερινά φρουρώντας τον εναέριο χώρο μας.


Θα μπορούσαμε να παραδώσουμε την κυρία Χαρούλα Αλεξίου στη χλεύη ημών που γνωρίζουμε περισσότερα ή να της παραδώσουμε μαθήματα πολιτικής οικονομίας, ιστορίας, αγωγής του πολίτου...


Θα πέφταμε όμως έτσι στο ίδιο ακριβώς σφάλμα με όσους την αποθεώνουν επειδή τραγούδησε στο Σύνταγμα φορώντας πλαστικά γάντια της κουζίνας: Θα την αντιμετωπίζαμε όχι ως καλλιτέχνη, που είναι. Θα την αντιμετωπίζαμε σαν πολιτικό, που δεν είναι. Και που ακόμα και αν ήθελε να γίνει, οι δικοί της άνθρωποι θα έπρεπε να την εμποδίσουν με νύχια και με δόντια...


Διακινείται εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα –προτάσσεται επιθετικά, ως θέσφατο, τα τελευταία χρόνια από τα social media- η άποψη ότι ο καλλιτέχνης (εντάσσω στην έννοια και τον ποιητή και τον συγγραφέα) λόγω της ευαισθησίας και της ανθρωπιάς που εκ φύσεως τον διαπνέουν, πρέπει να είναι αλληλέγγυος προς τον κάθε παθόντα. Υποστηρικτικός προς όλα τα κοινωνικά αιτήματα. «Προοδευτικός», με την έννοια που δίνουν στη λέξη «πρόοδος» τα αυτοαποκαλούμενα «προοδευτικά» κόμματα, οι συνδικαλιστικές τους παρατάξεις και οι νεολαίες τους. Ότι ο καλλιτέχνης δεν προσφέρει τόσο όταν δημιουργεί, όσο όταν στέκεται με τη γροθιά υψωμένη πλάι σε κάποιο κυματίζον λάβαρο ή ξεδιπλωμένο πανώ...


Η παραπάνω θέση καταρρίπτεται πανηγυρικά από εκατοντάδες λαμπρά παραδείγματα καλλιτεχνών: Ο Ονορέ Ντε Μπαλζάκ (για τον οποίον ο Κάρολος Μαρξ είχε πει πως έμαθε μελετώντας τον περισσότερα για την κοινωνία και την οικονομία παρά από όλα τα επιστημονικά δοκίμια μαζί) ο Ονορέ Ντε Μπαλζάκ ήταν δεδηλωμένος βασιλόφρων, εχθρός της δημοκρατίας. Το ίδιο και ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο οποίος είχε συνθέσει για την επιστροφή του Γεωργίου Β' το 1935 το τραγούδι «Καλώς μας Ήρθες Βασιλιά...» Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι όταν έγραφε το «Έγκλημα και Τιμωρία» και τους «Αδελφούς Καραμαζώφ» δονούνταν από τις ιδέες του πανσλαβισμού. Ο μέγας Σελίν συμπαθούσε, λόγω σφοδρού αντισημιτισμού, τον φασισμό και τον ναζισμό του Μεσοπολέμου. Αμφότεροι οι ΄Ελληνες νομπελίστες τοποθετούνταν στην ευρύτερη Δεξιά. Ο Ελίας Καζάν –που όποιος δεν έχει δει το «Λεωφορείο ο Πόθος» ή τον «Συμβιβασμό» του, δεν δικαιούται να έχει γνώμη για τον κινηματογράφο- έφερε το στίγμα του μακαρθικού καταδότη. Ο Τζακ Κέρουακ ήταν φανατικός ρεπουμπλικάνος. Ο δε Καβάφης είχε δεχθεί παράσημο από το δικτατορικό καθεστώς Πάγκαλου.

Μην πυροβολείτε τη Χαρούλα Αλεξίου Facebook Twitter
Ύστερα από σαρανταπέντε χρόνια στο τραγούδι, η Χαρούλα Αλεξίου συμπαραστάθηκε στις καθαρίστριες φορώντας πλαστικά γάντια. Σωστό ή λάθος, καλαίσθητο ή κιτς, ποιος σοβαρός άνθρωπος θα σταθεί σε αυτό; ... Εικονογράφηση: ΑΤΕΛΙΕ / LIFO


Υπονοώ ότι η πλειονότητα των σπουδαίων της τέχνης κινούνται από τα δεξιά και πέρα; Κάθε άλλο. Ο Πικάσσο, ο Τσάρλυ Τσάπλιν, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές είχαν συγκινηθεί –έως μαγευθεί- από τα αριστερά οράματα. Ο Αλμπέρ Καμύ βρήκε τον σαρκασμό να δηλώσει ότι παρέμενε Αριστερός σε πείσμα της (επίσημης) Αριστεράς. Ο Μαγιακόφσκι έγινε ο ποιητικός πυρσός της σοβιετικής επανάστασης και αυτοκτόνησε ύστερα από την επικράτηση του Στάλιν. Ο Λόρκα εντάχθηκε μετά θάνατον στο μαρτυρολόγιο της Αριστεράς, αν και το δολοφονικό μίσος των αλητών του Φράνκο εκκινούσε μάλλον από την ομοφυλοφιλία του.


Υπήρξαν και πλείονες όσοι καλλιτέχνες που άλλαξαν επανειλημμένα κατά τον βίο τους πολιτική τοποθέτηση για λόγους επιβίωσης ή απλώς ακολουθώντας τον συρμό: Ο Αιμίλιος Βεάκης –ο μέγιστος, λένε, στον καιρό του ηθοποιός της Ευρώπης- διετέλεσε βασιλόφρων, έγραψε θρήνο για τον θάνατο του Ιωάννου Μεταξά και στη συνέχεια εντάχθηκε στο ΕΑΜ. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγούδησε, μετά το «Άξιον Εστί», τον ύμνο της 21ης Απριλίου.

 

Μονάχα ο Ανδρέας Εμπειρίκος -ο αγνότερος και ποιητικότερος των ανθρώπων- είχε το χάρισμα να ακούει και ύστερα από την περιπέτεια του στα Δεκεμβριανά, όταν ο ΕΛΑΣ τον είχε συλλάβει και τον είχε στείλει όμηρο πεζή μέχρι τα Κιούρκα, «σαν ξέσπασμα μιάς προσευχής, τον Ύμνο της Διεθνούς από τη Μόσχα...»


Όπως κάθε πολίτης, έτσι και ο καλλιτέχνης μπορεί και οφείλει να έχει και ενδιαφέρον και γνώμη για τα συλλογικά ζητήματα του καιρού του. Η γνώμη του πιθανόν να είναι ορθή, εσφαλμένη, εμβριθής, απλοϊκή, ακόμα και εντελώς βλακώδης. Κανείς δεν θα έπρεπε να τον καταδικάζει για αυτό. Ο καλλιτέχνης, στο κάτω-κάτω, λόγω της ιδιάζουσας συχνά ζωής του, περιορισμένη τριβή έχει με αυτό που αποκαλούμε «καθημερινότητα» ή «κανονικότητα». Δεν λέω ότι ζει στα σύννεφα. Άγεται όμως από τα δικά του άγχη, χτυπιέται με τους προσωπικούς του δαίμονες, διψάει –ακόμα κι αν το κρύβει επιμελώς- για χειροκρότημα...

 

___________

Ο καλλιτέχνης μπορεί και οφείλει να έχει και ενδιαφέρον και γνώμη για τα συλλογικά ζητήματα του καιρού του. Η γνώμη του πιθανόν να είναι ορθή, εσφαλμένη, εμβριθής, απλοϊκή, ακόμα και εντελώς βλακώδης. Κανείς δεν θα έπρεπε να τον καταδικάζει για αυτό.

___________

 


Κι από εκεί ακριβώς ξεκινάει το πρόβλημα. Ο καλλιτέχνης διψάει για χειροκρότημα. Τα κόμματα διψούν για ψήφους. Ο καλλιτέχνης μπορεί να χρησιμεύσει σαν σύμβολο ή σαν μαγνήτης για το κόμμα. Το κόμμα έχει τη δύναμη να του αυξήσει τη δημοτικότητα ή και να τον προστατεύσει. Ο πειρασμός για τον καλλιτέχνη είναι μεγάλος. Δεν μιλάμε –δεν μιλάμε αποκλειστικά- για περισσότερες πωλήσεις δίσκων, βιβλίων, θεατρικών ή κινηματογραφικών εισιτηρίων. Μιλάμε πάνω από όλα για την αίσθηση του ανήκειν, που όσο πιο ανασφαλής είναι κάποιος, τόσο περισσότερο τη χρειάζεται.


Η Χαρούλα Αλεξίου δεν είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, που έχει εξ απαλών ονύχων την πολιτική στο αίμα του, που έχει φτύσει στην κυριολεξία αίμα για τις ιδέες του, έχει ζήσει με και από την Επανάσταση. Η Χαρούλα Αλεξίου δεν είναι όμως και τυχάρπαστη, μειράκιο που προσκολλήθηκε στην «αγανάκτηση» και στο «αντιμνημόνιο» για να κάνει καρριέρα είτε για να καλύψει με αγωνιστικές περγαμηνές κάποιο ισχνό ταλέντο. Η Χαρούλα Αλεξίου στάθηκε η κορυφαία λαϊκή τραγουδίστρια της γενιάς της. Αρκεί να την ακούσει κάποιος να λέει δημοτικά για να μείνει ενεός μπροστά στο χάρισμά της.


Σε ηλικία εξηντατεσσάρων ετών, ύστερα από σαρανταπέντε χρόνια στο τραγούδι, η Χαρούλα Αλεξίου συμπαραστάθηκε στις καθαρίστριες φορώντας πλαστικά γάντια. Σωστό ή λάθος, καλαίσθητο ή κιτς, ποιος σοβαρός άνθρωπος θα σταθεί σε αυτό; Ακόμα και αν το έκανε από στυγνό υπολογισμό για να προωθήσει τον καινούργιο δίσκο της, ακόμα και αν ο εν λόγω δίσκος είναι ο χειρότερος που έχει κυκλοφορήσει ποτέ, ποιος στυγερός εισαγγελέας, από ποιο βάθρο, θα τη ρίξει στο πυρ το εξώτερον;


Αφήστε την Χαρούλα Αλεξίου στη θέση που έχει με το σπαθί της κατακτήσει. Αντί να έχουμε ως εθνικό μας χόμπυ την κατεδάφιση των μύθων, ας αναζητήσουμε, ας ενθαρρύνουμε, ας προβάλουμε νέους ανθρώπους με το ταλέντο της Χαρούλας Αλεξίου. Σε κάθε μορφής τέχνη.


Και ας μην το ξεχνάμε: Ο έπαινος απαιτεί από εκείνον που τον εκφράζει πολύ μεγαλύτερο θάρρος, πολύ περισσότερη γενναιοδωρία, από ό,τι ο ψόγος.-

24

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

11 σχόλια
Ο κοσμος εχει γινει δικαστης και δικαζει τους παντες.Με ενα επικριτικο χερακι που μας το κουναει μες τη μουρη. Φυσικα κριτικη σκεψη δεν μπορει να υπαρξει αλλιως αλλα το θεμα ειναι ποσο ανοιχτα τα ματια εχουμε και ποσο προχωρουμε σαν τα αλογα με παρωπιδες.Επισης θεωρω γελοιο να κοματικοποιουν τη Χαρουλα καθως η σταση της απο οταν ξεκινησε ακομα δεν εδειχνε ποτε ατομο που θα ασχολουταν με τη πολιτικη η οτι την ενδιεφερε. Ειναι μια σπουδαια φωνη και πρεπει να αντιμετωπιζεται ως καλλιτεχνης και μονο.
Συμφωνώ για την κριτική αλλά για την διαπλοκή της τέχνης με την πολιτική κάνεις λάθος. Πάντα υπήρχε και θα υπάρχει για αυτούς που βοήθησε το κόμμα ακόμα και για μια Αλεξίου. Τότε ήταν πολύ χειρότερα. Ο καλλιτέχνης που ήθελε να γίνει γνωστός στο κοινό και να πιάσει δουλειά τραγουδώντας σε ένα "κύκλο εμπιστοσύνης" έπρεπε να εμφανιστεί "εθελοντικά" και μη στα τάδε φεστιβάλ για την ενίσχυση του τάδε κόμματος, και στις τάδε συναυλίες με θέμα κάτι αντι-.... Να προβληθεί με φιλική συνέντευξη στις τάδε εφημερίδες ακόμα και να προσκαλέσει στο πάλκο να τραγουδήσει ή να χορέψει κάποιο κρυφό καμάρι του κόμματος.
Τι ωραία αναδρομή στην Ελληνική Ιστορία δυστυχώς με ανούσια αιτία.Η Χαρούλα είναι από παλιά από τις πιο αγαπημένες μου φωνές. Από τότε που τραγουδούσε στα πάρκα στις συναυλίες για το κόμμα της. Φορώντας κόκκινες ψηλές μπότες στριφογύριζε χορεύοντας στην ξύλινη πρόχειρη εξέδρα δίπλα στον ακίνητο Ομηρικό τροβαδούρο Μπαγιαντέρα.Έχει αλλάξει, εξωτερικά αλλά και η φωνή. Αντί για μπότες φοράει γάντια καθιαρίστριας. Θα έλεγα της πάνε καλύτερα με παρά χωρίς σήμερα. Τότε όλο νιάτα το αίμα της έβραζε, τώρα νωχελική σαν καθαρίστρια του δημοσίου μόνο η αστακομακαρονάδα της. Το ίδιο κόμμα της που δηλώνει δικαστικές αποφάσεις σαν άκυρες και νόμους σαν "παράνομους" τώρα απαιτεί η κυβέρνηση να υπακούει το δίκαιο όταν το ίδιο κόμμα το προσαρμόζει στο συμφέρον του.
Το πρόβλημα πηγάζει από το γεγονός ότι τείνουμε να θεωρούμε ότι η δουλειά ενός καλλιτέχνη είναι να επιβεβαιώνει την ορθότητα των απόψεων και των επιλογών μας. Είναι ο πιο απλός και "σίγουρος" τρόπος να κρίνουμε την ποιότητα ενός καλλιτέχνη: λέει αυτά που λέω κι εγώ; είναι καλός - λέει άλλα; είναι κακός. (Αλλιώς χάιδεμα αυτιών δηλαδή, κάτι που ενθαρρύνεται ενθουσιωδώς από το mainstream κάθε τέχνης αφού σε τέτοιο κοινό μπορεί να πουλήσει χωρίς ρίσκο...) Γιαυτό και έχουμε φτάσει να κρίνουμε την ποιότητα ενός τραγουδιστή, πχ, από το τι δηλώνει στα ΜΜΕ αντί από τα τραγούδια του! Προϊόν έλλειψης καλλιτεχνικής παιδείας - δεν έχω την παραμικρή ιδέα πως να κρίνω την τέχνη άρα την βαφτίζω υποκειμενική, την αγνοώ και κρίνω τις πολιτικές του απόψεις. Το αστείο είναι ότι τελικά αυτό είναι εντελώς ανούσιο. Αν απλά παρακολουθώ όποιον καλλιτέχνη συμφωνεί με αυτό που λέω και μόνο γιαυτό, ενώ απορρίπτω όποιον διαφωνεί, τότε φυσικά κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να μου προσφέρει τίποτα. Παρακολουθώ την τέχνη αποκλειστικά και μόνο για να την κρίνω και όχι για να βελτιωθώ με κάποιον τρόπο, να γίνω σοφότερος - και πως είναι δυνατόν να γίνει αλλιώς αφού ως κριτής είμαι ήδη σοφότερος του καλλιτέχνη;
H υπεραπλούστευση και οι γενικεύσεις, όσον αφορά τους καλλιτέχνες που ο κος Χωμενίδης θέλει να βγάλει "συντηριτικούς" οδηγούν σε ανακρίβειες. Πώς γίνεται να συμψηφίζονται η αφελής βασιλοφροσύνη ενός λαϊκού ανθρώπου όπως ο Βαμβακάρης, στο μεσοπόλεμο, με τον κρετινισμό του Μπιθικώτση και το παράσημο που απένειμε στον (χαρακτηριστικά απολίτικο) Καβάφη μια γελοία δικατορία που ούτε και η ίδια δεν ήξερε τι είναι, μόνο ο κος Χωμενίδης το ξέρει. Διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικές εποχές, διαφορετικοί καλλιτέχνες, όλα τσουβαλιάζονται προκειμένου να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα που μας εξυπηρετεί. Αμ το άλλο; Η "ευρύτερη δεξιά" των νομπελιστών, εκτείνεται από την παλινόρθωση του 35, στον ναζισμό και τους Απριλιανούς. Επίσης, ο Καζάν δεν "είχε το στίγμα" μακαρθικού καταδότη, ήταν μακαρθικός καταδότης.
Καμία ανακρίβεια. Δηλαδή οι κομμουνιστές καλλιτέχνες πριν την πτώση του Σταλινισμού ή και αργότερα ήξεραν ότι υποστήριζαν το πιο τυραννικό καθεστώς της εποχής τους μετά αυτό του Χίτλερ; Αφελείς; Πιάστηκαν κορόιδο από τους Έλληνες κομισάριους και πλύστρες εγκεφάλων που ήταν στο κόλπο της προδοσίας της πατρίδας;Έτσι ακριβώς την έπαθαν και οι αστέρες του Χόλλυγουντ που στήριξαν την Σοβιετική Ένωση τις δεκαετίες του 30 και 40. Βασισμένοι στις ρομαντικές αλλά ψεύτικες αφηγήσεις της διαβρωμένης από Σταλινικούς συνδικαλιστικής τους ηγεσίας. Σε άλλους που έκαναν τα στραβά μάτια στις επισκέψεις τους στην ΕΣΣΔ και πέρασαν κάτω στα μέλη των συνδικάτων τους την Σταλινική προπαγάνδα.Το πρώτο σοκ το έφαγαν όσοι Αμερικανοί αριστεροί συμμετείχαν στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο στα μέσα της δεκαετίας του 30. Είδαν με τα μάτια τους πρώην συντρόφους στην μάχη αναρχικούς και τροτσκιστές να εκτελούνται από τους μπράβους των Σοβιετικών. Τι ήθελες ο κάθε Καζάν να κάνει μετά τον πόλεμο που απειλούσε ο Στάλιν την Δύση; Δεν ήταν ο μόνος που έδωσε ονόματα της ηγεσίας των συνδικαλιστών, ήταν πολλοί άλλοι. Δεν έπρεπε, λέμε τώρα, αλλά μην ξεχνάμε ότι πρώτα απ' όλα αγαπούσε την δουλειά του και τον απειλούσαν. Ήταν πολιτογραφημένος Αμερικανός και τον απείλησαν ότι όχι μόνο δεν θα βρει δουλειά αλλά θα τον έστελναν πίσω από κει που ήρθε.Ο Καζάν ανέδειξε με τις ταινίες του άγνωστους τότε καλλιτέχνες όπως τον Μάρλον Μπράντο, του Τζέιμς Ντιν και πολλούς άλλους. Οι ταινίες του κέρδισαν 9 όσκαρ αλλά δεν του έδωσαν ούτε ένα σαν σκηνοθέτη.Πόσοι γνωστοί Έλληνες συνεργάστηκαν με την Χούντα αναλαμβάνοντας σημαντικά πόστα, προβολή στα ΜΜΕ ή άδεια ακόμη να εργασθούν στην τέχνη τους. Πως φτιάχτηκαν οι πολιτικοί φάκελοι, χωρίς μαρτυρίες; Η ίδια εκκαθάριση των πιθανών αριστερών πολιτικών αντιπάλων του Σταλινισμού που έγινε μέσα στον Ισπανικό Εμφύλιο πόλεμο έγινε και στην Ελλάδα στα Δεκεμβριανά. Πήραν οι κομμουνιστές και η δολοφονική τους οργάνωση ΟΠΛΑ το πάνω χέρι για μερικούς μήνες. Ο Εμπειρίκος μάλλον κατόρθωσε να διασωθεί υποσχόμενος ή πληρώνοντας λύτρα μια και η οικογένεια του τα είχε. Χιλιάδες άλλοι όμηροι δεν την γλύτωσαν τόσο εύκολα. Τα εκτελεστικά αποσπάσματα στην ΟΥΛΕΝ , στο Σχιστό, και οι επιδρομές στα σπίτια των Ελλήνων αντιφρονούντων του Σταλινισμού δεν προλάβαιναν τις συλλήψεις, συνοπτικά δικαστήρια, με ψευδομάρτυρες και χωρίς δικηγόρους, μετά εκτέλεση. Αν είχε η οικογένεια λύτρα να πληρώσει και κάποιον που ήξερε να μεσολαβήσει ίσως το θύμα γλύτωνε τον θάνατο, οι άλλοι στο απόσπασμα η τους σκότωναν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.Κάποτε όταν παρουσιαστούν στην Ελλάδα Ιστορικοί ή δημοσιογράφοι με θάρρος και όχι ανδρείκελα της παγίδας του Αριστερού μύθου του Εμφυλίου θα γραφτεί και θα μαθευτεί αυτή η ντροπή του ΚΚΕ, αιματηρή πτυχή της εποχής εκείνης. Μέχρι τότε θα ακούμε μισόλογα. Το πολύ ένα ναι με πολλά Αλλά.
Σίγουρα απάντησες στο δικό μου σχόλιο; Γιατί πέρα από τον Καζάν, δεν βρίσκω κάτι που να σχετίζεται με όσα έχω γράψει, και ήμουν απόλυτα συγκεκριμένος. Δεν εξετάζω Στάλιν, ΟΠΛΑ και Ισπανικό Εμφύλιο. Είπα συγκεκριμένα ότι το τσουβάλιασμα των "συντηρητικών" καλλιτεχνών που επιχειρεί ο Χωμενίδης, είναι ως και αφελές.
Double HelixΗ καλόπιστη κριτική είναι σαν το πατροπαράδοτο σκορδάκι. Χρειάζεται υγιές στομάχι να το αντέξει κάποιος, αλλά αν μπορεί, πάει θαυμάσια και τονίζει πολλά και διάφορα εδέσματα. Οι δύο τελευταίες χώρες με γκούλαγκ που έχουν απομείνει είναι η Β. Κορέα και η Κούβα. Η πρώτη δεν έχει τίποτα άξιο παραθερισμού, γκρι, μουντή και μίζερη χώρα κάτω από ένα καθεστώς γενοκτονίας. Η δεύτερη μάλιστα, αξίζει για παραθερισμό, αλλά ούτε κι ο ίδιος ο Κάστρο να παρουσιαζόταν με αγγελικά φτερά δεν θα μπορούσε να αλλάξει στους νοήμονες γνώμη.George_Athens,Ο Βαμβακάρης αφελής βασιλόφρων, ο Μπιθικώτσης κρετίνος, το παράσημο του "απολίτικου Καβάφη" δεν το άξιζε γιατί ήταν από την δικτατορία...Δηλαδή όποιοι δεν έχουν επιτρέψει τους εαυτούς τους να καπελωθούν και να τραβιούνται σαν σκυλάκι από το ΚΚΕ και τις κομματικές παραφυάδες του είναι αφελείς και κρετίνοι;Αυτοί όμως που τσουβαλιάστηκαν με το ΚΚΕ είτε από εξαπάτηση της αγνής τους ιδεολογίας, είτε για να μπορέσουν να επιζήσουν σαν καλλιτέχνες και να μην στιγματιστούν σαν μη Αριστεροί από τον επαγγελματικό συρφετό δεν είναι αφελείς, κρετίνοι, ή συμφεροντολόγοι;Όλα αυτά που αναφέρθηκαν για τον Καζάν, το Χόλιγουντ, πριν και μετά το ξεγύμνωμα της Σταλινικής προπαγάνδας, με τον Ισπανικό Εμφύλιο είχαν σχέση με την εξαπάτηση ή διαφθορά της Τέχνης από την Πολιτική. Τα Δεκεμβριανά, που ανάμεσα στους άλλους στόχους των απαγωγών από την ΟΠΛΑ του ΚΚΕ ήταν ΚΑΙ γνωστοί καλλιτέχνες. Ο Εμπειρίκος επέζησε, η ηθοποιός Παπαδάκη εκτελέστηκε από τους μπράβους της ΟΠΛΑ χωρίς δίκη με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού στον λόφο της ΟΥΛΕΝ.Όλα αυτά έχουν σχέση με το σήμερα γιατί δείχνει το βαρύ υποζύγιο και ο κομματικός χαλκάς που μπαίνει από τους πολιτικούς και την κομματική προπαγάνδα στους καλλιτέχνες. Στους καλλιτέχνες που προσπαθούν να διακριθεί το ταλέντο τους, αλλά και στους καλλιτέχνες που έχουν ήδη διακριθεί, με την βοήθεια του κόμματος, και δεν τολμούν να αρνηθούν θελήματα στις κομματικές κλίκες που ακόμη κυριαρχούν στον καλλιτεχνικό χώρο.Ένα ποιητής που δυστυχώς η ασφυκτική κομματική κηδεμονία και καθοδήγηση τον συμπίεσαν με αυτά που του είπαν και έγραψαν οι σύντροφοι για το έργο του, για να περάσει μέσα από την τρύπα μιας στρεβλής κομματικής βελόνας είναι ο Γιάννης Ρίτσος.Δίνω ένα θαυμάσιο απόσπασμα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου που ο κομματικός δογματισμός και ζηλοφθονία εξαφάνισε:Απ' το τραγούδι της αδελφής μου ...παίρνω το δρόμο της δύσης με βήματα πλατιά και σταθερά,γυμνός και πλήρης,άξιος να εγγίσω τον Θεό.Ανοίγω τις πύλεςμ' έντρομο θαυμασμόμπροστά στην Δημιουργίακι' αλλάζω την οδύνη σ' έκτασηκαι την κραυγή σε προσευχή. Γ. Ρίτσος (1937)Γι αυτό το ποίημα ο Παλαμάς έγραψε: «Παραμερίζουμε, ποιητή, για να περάσης».Παρόλα αυτά ενώ ο Ρίτσος ήξερε από πρώτο χέρι για την εξαπάτηση του Ελληνικού λαού από το ΚΚΕ στα Δεκεμβριανά δεν τόλμησε, δε είχε το θάρρος να αρνηθεί τις βαρβαρότητες του κόμματος του.
Έλεος πια με τις συγκρίσεις και τους συμψηφισμούς!Στην Λετονία ο μισθός είναι 70 ευρώ, ενώ στην Αφρική πληρώνονται σε είδος κύριε συγγραφέα!Οι καθαρίστριες επιβραβεύονται ως Αγωνίστριες. Αξιώνουν αξιοπρεπή διαβίωση, και αξιοπρέπεια' όσο απολύονται εργαζόμενοι του δημοσίου τομέα δεν βρίσκουν εργασία αντίστοιχοι του ιδιωτικού τόμέα. Όσο μειώνονται οι μισθοί στο δημόσιο δεν αυξάνονται στον ιδιωτικό τομέα, δυστυχώς.Η Χαρούλα βγήκε απλά μπροστά και τίμησε την παιδεία της και την Ιστορία της.-
οι μισθοί του δημοσίου πληρώνονται από τους φόρους και τις κρατήσεις του ιδιωτικού τομέα και δε μπορείτε να κάνετε ΤΙΠΟΤΑ για να μην ισχύει αυτό. ο μόνος λόγος που δεν ήταν ευθεία η συσχέτιση είναι ότι οι φόροι ήταν πολύ μικροί (σε σχέση με τους μισθούς) και η διαφορά καλύπτονταν με δανεικά. Τώρα οι φόροι έχουν αυξηθεί πολύ και ΙΣΑ που φτάνουν τα λεφτά για να πληρώνονται οι ΜΕΙΩΜΕΝΟΙ μισθοί του Δημοσίου. Αν επαναπροσληφθούν οι καθαρίστριες οι φορολογούμενοι θα κληθούν να πληρώσουν μερικά εκατομμύρια παραπάνω, όπως καλούνται τώρα να πληρώσουν για τους δικαστές. Και οι φορολογούμενοι δεν είναι ιδιαίτερα πρόθυμοι να το κάνουν, γιατί δεν ισχύει ότι δύο άδικα κάνουν ένα δίκιο ιδιαίτερα αν είσαι ο ίδιος που πληρώνει και τα δύο άδικα.
Έχεις φανταστεί κράτος χωρίς δημόσιο τομέα?Ιδιωτικά σχολεία μόνο για πλουσίους γόνους αριστοκρατικών οικογενειών,Ιδιωτικά νοσοκομεία μόνο για τους έχοντες και κατέχοντες,Ιδιωτικά Δικαστήρια, η ζούγκλα των ισχυρών, ιδιωτικές φυλακές,Κοινωνική ασφάλιση τύπου aspis Π.Ψωμιάδη, πολλά πληρώνεις λίγα ή τίποτα πέρνεις κλπΕίναι ο εύκολος στόχος το να κατηγορεί κανείς το κράτος'Το κράτος πρέπει να ρυθμίζει και να να λειτουργεί με κοινωνική λογοδοσία, αλλιώς πάμε σε πολιτεύματα "αρίστων και εκλεκτών".....
Ίσως δεν διάβασα καλά....... δεν πρέπει ο καλλιτέχνης να κρίνεται για αυτά που λέει? "Ο καλλιτέχνης μπορεί και οφείλει να έχει και ενδιαφέρον και γνώμη για τα συλλογικά ζητήματα του καιρού του. Η γνώμη του πιθανόν να είναι ορθή, εσφαλμένη, εμβριθής, απλοϊκή, ακόμα και εντελώς βλακώδης. Κανείς δεν θα έπρεπε να τον καταδικάζει για αυτό" Πηγή: www.lifo.grΕίναι στο απυρόβλητο ότι μπούρδα και να πει? Όπως ακριβώς ο κάθε πολίτης που λέει και κρίνεται και ίσως να έχει αντίλογο έτσι κι οι καλλιτέχνες.....μόνο που ο αντίλογος μπορεί να είναι μαζικός επειδή και τα λόγια τους ακούγονται σε μεγαλύτερες "παρέες"......
Στην πραγματικότητα η Χαρουλα κατηγορείται διότι με την πάροδο των χρόνων και τη ροή χρήματος και δόξας δεν έκανε ότι πολλοί άλλοι ... δεν άλλαξε, δεν έγινε "πεφωτισμένη" , δεν έγινε τύπου ΔΗΜΑΡ ή τύπου νεοφιλελεύθερων τύπου "καλού ΠΑΣΟΚ" (να μην πώ και συγκεκριμένο καλλιτεχνικό όνομα με σύζυγο τέως υπουργό του ΓΑΠ).Τραγουδάει πως "τίποτα δεν πάει χαμένο" όπως τότε με την ίδια ψυχή και το ίδιο πνεύμα. Η Αλεξίου όταν "πει κατι" την ακούει όλη η Ελλάδα ... αυτοί που την κρίνουνε;Ο "μάγκας" Αδωνις είπε το πρωί ότι η Χαρούλα δεν τραγούδησε για κανέναν του Ιδ. τομέα ... Μόνο που η Χαρούλα τραγουδάει για όλους μας από πολύ παλιά ... από τότε που ο Άδωνις ήταν πιτσιρικάς. Και στο κάτω κάτω αν ο κάθε Άδωνις σέβεται τον ιδρώτα των ιδιωτικών υπαλλήλους γιατί ψήφισε νομοθετήματα που εξαΰλωσαν τους μισθούς του ιδ. τομέα και τι ακριβώς πρότεινε για την καταπολέμηση της ανεργίας (ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΩΣΑΣ ΠΑΡΕΑΣ , ΟΧΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ , ΠΟΥ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ). Και μην ακούσω τα περί "ανταγωνιστικότητας" διότι αυτός ο "μύθος" έπεσε προ πολλού . Οι μισθοί πέσανε, η ανταγωνιστικότητα δε βελτιώθηκε , η πλειοψηφία του αξιόμαχου επιστημονικού δυναμικού έφυγε, οι επενδύσεις δεν ήρθαν ( παρά μόνο το ξεπούλημα ) και νέα μέτρα και μνημόνια έρχονται εντός ολίγου.Η κραυγές ενάντια στη Χαρούλα Αλεξίου που προέρχονται από ΜΜΕ με "δανεικά και αγύριστα" και των κολαούζων τους δεν μας αγγίζουν!
"Και στο κάτω κάτω αν ο κάθε Άδωνις σέβεται τον ιδρώτα των ιδιωτικών υπαλλήλους γιατί ψήφισε νομοθετήματα που εξαΰλωσαν τους μισθούς του ιδ. τομέα"οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα (με εξαίρεση τους ελάχιστους για τους οποίους είναι ηλίθιο να συζητάμε ότι θα μπορούσαν να είναι 1000 ευρώ με 30% ανεργία) δεν εξαρτώνται από νομοθετήματα, παρά μόνο στο κομμάτι που αφορά τις κρατήσεις. Δηλαδή το κομμάτι τους που κλέβουν οι ΔΥ για να πληρώνονται.
Ναι εκτός βέβαια από τις κατώτατες αμοιβές του ιδ. τομέα που εξαϋλώθηκαν αφού καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις και πλέον επιβάλλονται δια νόμου (όπως στα Σοβιέτ).Και όπως λες και εσύ "είναι γελοίο κάποιος να πληρώνεται με 1000 ευρώ" . Και φυσικά σε ότι αφορά τις κρατήσεις αυτές πάνε θεωρητικά στην εξασφάλιση σύνταξης και περίθαλψης αλλά και τη λειτουργία σχολείων καθώς επίσης στη λειτουργία της δικαιοσύνης και της ασφάλειας της χώρας - όλα αυτά όμως τελείως θεωρητικά. Διότι στην πράξη :- η περίθαλψη καταργήθηκε (να 'ναι καλά ο φιλεύσπλαχνο Άδωνις που διαδέχτηκε το φιλεύσπλαχνο Λοβέρδο)- η παιδεία διαλύθηκε ελέω Αννούλας- για τις συντάξεις καθάρισε ο Βαγγέλης με το psi και την ανεργια συνεπεία των μέτρων.- η δικαιοσύνη λειτουργεί ως όργανο κατά των απεργών ή/και κατά το δοκούν.- Η παραγωγική τάξη της χώρας είναι οι ένστολοι - ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣΔε λέω άλλα, μη σε ξυπνήσω ΑΠΟΤΟΜΑ , διότι αν πέσεις απο το κρεβάτι και πάθεις τίποτα , ποιος θα μας λέει ανέκδοτα!
Έχεις απόλυτο δίκιο σύντροφε. Όντως δεν άλλαξε παρά τα διαμερίσματα στο Παρίσι και την μονοκατοικία στον Άλιμο και τις υπέρογκες αμοιβές που φοιμολογείται ότι έχει και λαμβάνει. Παιδί του λαού...
Κ Χωμενίδη αν μπορείτε να μου λύσετε την εξής απορία : οι καθαρίστριες διαμαρτύρονται μόνο επειδή τις απολύουν ή επειδή τους κόβουν το μισθό? Οπώς και να έχει την αξιοκρατεία στο ελληνικό δημοσίο δεν την έχει φέρει ούτε και προβλέπετε απο την τακτική που εφαρμόζει ο Σαμαράς, οπότε τα επειχηρήματα περι αυτής μάλλον άστοχα είναι. (βλέπε μισθοί βουλευτών-υπαλλήλων βουλής, πλήθος υπουργών, συμβούλων κ.α.)
Μάλιστα.Σημεία με ενδιαφέρον:1) Σαν να λέμε ο έπαινος (που εκφράζω) έχει μεγαλύτερη αξία από την χλεύη (που υπονοώ). Και η ειρωνεία προς τον "μύθο" τι χρήσιμο μας διδάσκει;2) Ο διαχωρισμός σε "πιο χρήσιμους" νηπιαγωγούς, πιλότους και γιατρούς από που ξεκινάει και μέχρι που φτάνει; 3)Νομίζω πως στην περιγραφή της κατάστασης στον πρόλογο -ανάμεσα σε άλλα-, λείπει η αναφορά στο Στε. Έχει -θαρρώ- πιο μεγάλη βαρύτητα αυτή η αναφορά, από τα πιθανά θεωρητικά μαθήματα ιστορίας, οικονομίας, αγωγής του πολίτου.4)Ενδιαφέρον έχει το αυτονόητο του όποιος μιλάει κατά του μνημονίου είναι γιατί θέλει να κάνει καριέρα στο “αντιμνημόνιο” με αγωνιστικές περγαμηνές.Καριέρα στα συντρίμμια... Αποκλείεται να το πιστεύει; Ακόμα και για την “φτασμένη” Χ. Αλεξίου μας παίρνει 4 παραγράφους για να καταλήξουμε πως μάλλον θα το κάνει για την δημοτικότητα της και... επειδή (τα δώσατε όλα εδώ) διψάει για χειροκρότημα; 5) Ναι, σε μια τέτοια εποχή ανθρωπιστικής -μεταξύ άλλων- κρίσης, θα περίμενε κανείς από καλλιτέχνες και ανθρώπους των γραμμάτων λόγια που να είναι χρήσιμα.Κανείς δεν τους ζητάει να πάνε με κάποιο κομματικό κίνημα -έτσι όπως αναφέρεται στο άρθρο σας-, αλλά διάολε μια φωνή, μια κουβέντα, ένα κάτι! Πως έγραψε για παράδειγμα ο κ. Α. Ιωαννίδης τις δύσκολες μέρες της Κύπρου;Δεν είναι αποκλειστικό δικαίωμα ή υποχρέωση τους, είναι όμως κάτι που περιμένεις.Ο κάθε ένας από την θέση του (τραγουδιστής, ποιητής, ηθοποιός, συγγραφέας, αρθρογράφος κτλ) ότι μπορεί κάνει, όπου τον φτάνει το μυαλό και η ηθική του.Σίγουρα δεν είχα διάθεση -και προ της δικής σας προτροπής- να χλευάσω την κ. Αλεξίου, ειδικά δε εφόσον τραγούδησε -μεταξύ άλλων- και για έναν σκοπό κάπως ανώτερο.Υπάρχει λόγος που υπάρχον θεσμοί και κανόνες, όταν η κυβέρνηση τους παραβιάζει κατά πως την συμφέρει, μπορεί ο οποιοσδήποτε να θεωρήσει πως “έτσι γίνεται σε αυτήν την χώρα”, όπως οι “δεν πληρώνω” πχ, ειδικά δε σε μια εποχή που κουβεντιάζονται πολύ έντονα έννοιες όπως πραξικόπημα, “κόμματα” με ρητορική για κατάλυση της δημοκρατίας ανεβάζουν δυναμική κτλ κτλ. Πέραν λοιπόν του εφέ και του “μη βαράτε τον πιανίστα”, καλό είναι κάποτε να μιλήσουμε και για κάτι ουσιαστικό, τι λέτε;
Και κάτι ακόμη. Επειδή αναφέρατε πως «ο καλλιτέχνης μπορεί και οφείλει να έχει και ενδιαφέρον και γνώμη για τα συλλογικά ζητήματα του καιρού του. Η γνώμη του πιθανόν να είναι ορθή, εσφαλμένη, εμβριθής, απλοϊκή, ακόμα και εντελώς βλακώδης», θυμήθηκα τη δυσάρεστη δήλωση του Μεγάλου μας Οδυσσέα Ελύτη, την οποία αναφέρατε στο πρόσφατο άρθρο σας, «H ιστορία της Μεταπολίτευσης μέσα από 50 δηλώσεις» (http://www.lifo.gr/team/apopseis/50367): «Από μια τέτοια Άνοιξη έχει ανάγκη ο τόπος. Εύχομαι για το καλό της να τη γνωρίσει η Ελλάδα...» Ο Οδυσσέας Ελύτης χαιρετίζοντας την ίδρυση της «Πολιτικής Άνοιξης» τον Ιούνιο του 1993. (?!??!?!)...