Γιατί δημιουργήσαμε το Νουάρ Πρότζεκτ
Εξηγεί η ArtemisFree
Σκιές του παρελθόντος.
Υπάρχει μια σκηνή στο teaser του Νουάρ Πρότζεκτ, όπου ο γιος ακούει την μητέρα του και τον πατέρα του να λογομαχούν, πίσω από μια γυάλινη πόρτα, και οι σκιές τους να διαγράφονται στο γυαλί, σ' έναν μακρύ διάδρομο, που οδηγεί από το σαλόνι στην κουζίνα.
Αυτή η στιγμή είναι πραγματική. Συνέβη. Είναι επίσης μια από τις πιο τραυματικές στιγμές της ζωής μου, αυτή η αίσθηση ότι είμαι αβοήθητη, καθώς άκουγα τον θόρυβο που έκανε ο πατέρας μου ενώ χτυπούσε την μητέρα μου.
Και την κραυγή που ακολούθησε.
Είναι κάτι το οποίο δεν θα ξεχάσω όσο ζω.
Ο τρόμος.
Ήμουν ένα παιδί τότε, μόνο δέκα χρονών.
Αυτή η αίσθηση ότι είμαι αβοήθητη με ακολούθησε σχεδόν σε όλη την διάρκεια της ζωής μου. Μ' έκανε ανίκανη να καταφέρω να σκέφτομαι σωστά και να πράττω ανάλογα, αμέτρητες φορές.
Τώρα ήταν η ώρα να την ξεφορτωθώ, επιτέλους.
Έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε η ιστορία του Νουάρ Πρότζεκτ. Μια ιστορία, για ένα παιδί, που η πιο βαθιά του, η πιο εμβριθής του επιθυμία, είναι να σώσει την μητέρα του από τον πατέρα του, και να σταματήσει την βία.
Θα χρησιμοποιήσει και ο ίδιος βία για να το καταφέρει, ή όχι;
Αυτή είναι η ερώτηση, την οποία το ακροατήριο αντιμετωπίζει από την πρώτη στιγμή, όταν βλέπει την ταινία για πρώτη φορά. Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει στ' αλήθεια, μέχρι το τέλος της ιστορίας.
Ανήκω σε εκείνο το είδος του συγγραφέα που έχει κάπου στην άκρη ένα μεγάλο ράφι, αρκετά μεγάλο ώστε να χωρά όλα τα πράγματα που γράφω κατά καιρούς, τα οποία "θέλουν δουλειά ακόμη". Αυτή η φράση είναι το το προσωπικό μου τσιτάτο. Την επαναλαμβάνω συχνά-πυκνά, όπως οι Θιβετανοί μοναχοί απαγγέλλουν τα "μάντρα" τους. Νιώθω όχι μόνο έκπληξη αλλά και ζάλη, όταν σκέφτομαι το γεγονός ότι Το Νουάρ Πρότζεκτ, μια ταινία που ξεκίνησε ως ένα πεντασέλιδο σενάριο, το οποίο έγραψα χρόνια πριν, το 2007, το έβαλα τότε στο ράφι και από τότε δεν το ξανασκέφτηκα ποτέ για χρόνια, είναι τώρα μια ολόκληρη ταινία, στον δρόμο της για να βρει το κοινό της. Είναι σαν να βλέπεις το ίδιο σου το παιδί να περπατά για πρώτη φορά.
Ο Γρηγόρης, ο σκηνοθέτης του Νουάρ Πρότζεκτ, είναι σίγουρα, ο λόγος που συμβαίνει αυτό. Η υπομονή και η επιμονή του είναι πασίγνωστες. Είναι εκείνος ο οποίος κατάφερε να βγάλει τούτη την ιστορία από μέσα μου. Όποιος με ξέρει, γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά. Αρχικά, κέντρισε την φαντασία μου, με μια απλή ερώτηση: "μπορείς να γράψεις μια ταινία μικρού μήκους που να έχει μια αίσθηση Νουάρ; Γιατί αν μπορείς, θα μου άρεσε να την σκηνοθετήσω". Δέχθηκα την πρόκληση και έγραψα κάτι πολύ γρήγορα. Η ερώτησή του ξύπνησε κάτι μέσα μου, το οποίο δεν γνώριζα ότι υπήρχε.
Πέρασαν τρία χρόνια, ο Γρηγόρης ήρθε κι έφυγε αρκετές φορές για τις σπουδές του στο εξωτερικό, και όταν επέστρεψε για τα καλά, μου ξαναθύμισε την ιστορία αυτή. Είχε μαζέψει αρκετή σκόνη πάνω στο ράφι, αλλά εξακολουθούσε να βρίσκεται εκεί. Έτσι, καταθέσαμε το σενάριο στο πρόγραμμα Μικροφίλμ της ΕΡΤ (ίσως το καλύτερο πρόγραμμα χρηματοδότησης για ταινίες μικρού μήκους που υπήρξε στην Ελλάδα) και "voila!" το σενάριό μας επιλέχθηκε να πάρει μέρος στο πρόγραμμα.
Κι έτσι, ήρθαν τα δύσκολα (για μένα). Ως μέρος του προγράμματος Μικροφίλμ, έπρεπε να παρακολουθήσουμε δύο τετραήμερα σεμινάρια, και να δημιουργήσουμε ένα πρώτο κι ένα τελικό χειρόγραφο του σεναρίου. Τότε, το πρόγραμμα θα αποφάσιζε αν η ιστορία μας ήταν αρκετά καλή για να την χρηματοδοτήσει.
Τα σεμινάρια ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Η ιδέα μου για Το Νουάρ Πρότζεκτ, ήταν κάτι αρκετά ολοκληρωμένο, στο νου μου, αλλά δεν ήμουν πλέον στο ίδιο μέρος, στην ζωή μου, όπως ήμουν όταν το πρωτοέγραψα. Εκείνο το πεντασέλιδο χειρόγραφο της ταινίας μου φαινόταν ότι παραήταν μοιρολατρικό για το γούστο μου. Η βία ανταποδιδόταν με περισσότερη βία, ήταν ένας φαύλος κύκλος που δεν τελείωνε ποτέ. Ήθελα να γράψω για την κακοποίηση μέσα στην οικογένεια, αλλά ήθελα να είναι μια ιστορία για κάτι αισιόδοξο και τελικά, κάτι λυτρωτικό.
Και τα κατάφερα. Αλλά όχι χωρίς πολύ πόνο και στιγμές που ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Πρώτα, έπρεπε να παρουσιάσω την ιδέα μου στην αρχή του σεμιναρίου, μπροστά σε όλους τους συμμετέχοντες, οι οποίοι, όπως κι εμείς, ήταν εκεί για να κάνουν τις παρουσιάσεις τους, να δουλέψουν ξανά το σενάριό τους, και να προσπαθήσουν να πάρουν την χρηματοδότηση ώστε να περάσουν οι ταινίες τους στην παραγωγή. Η αίσθηση του ανταγωνισμού με έπνιγε.
Και μετά, ακολούθησε η ανάκριση από τους μέντορές μας, τους σκηνοθέτες και συγγραφείς που λειτουργούσαν ως φίλτρα για το πρόγραμμα Μικροφίλμ, οι οποίοι ήταν εκεί, βασικά για να συζητήσουν τις ιδέες μας και να μας οδηγήσουν στο να γράψουμε ένα ολοκληρωμένο χειρόγραφο. Θα εξέταζαν κάθε πλευρά της ταινίας και της ιστορίας μας και όχι μόνο αυτό, αλλά θα κατέληγαν κυριολεκτικά σε τελείως διαφορετικές ιδέες σχετικά με το τι θα έπρεπε να είναι η ταινία μας. Ήταν ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, για παράδειγμα, ένας ρεαλιστής, που ήθελε κάθε κομμάτι της πλοκής να προκύπτει από ξεκάθαρη αναγκαιότητα. Από την άλλη, ήταν ο Δημήτρης Γιατζουζάκης, που ήταν ολοφάνερα ιδεαλιστής, και υπογράμμιζε με κάθε ευκαιρία την σημασία που έχει ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή και πως αυτός ο χαρακτήρας καθοδηγεί την πλοκή της κάθε ιστορίας. Ήταν τα δυο άκρως αντίθετα, ο ένας, του άλλου.
Πέρασα δυο μήνες από την ζωή μου, γράφοντας και ξαναγράφοντας το σενάριο του Νουάρ Πρότζεκτ. Είναι 20 σελίδες τώρα, και η διάρκεια της ταινίας είναι περίπου 25 λεπτά.
Δύο μήνες στην διάρκεια των οποίων σκεφτόμουν ξανά και ξανά, με οδύνη, κάθε λεπτομέρεια αυτού του σεναρίου.
Και μετά, άλλα δυο χρόνια, που ακολούθησαν, στην διάρκεια των οποίων δουλέψαμε για να γίνει αυτή η ταινία.
Σας προτρέπω να δείτε τα βίντεο που έχουμε ανεβάσει.
Και μετά, αν σας αρέσει αυτό που είδατε, επισκεφθείτε το indiegogo.
www.indiegogo.com/projects/the-noir-project
Δείξτε μου, με τον τρόπο σας, ότι αυτή η αγωνία που πέρασα, δεν ήταν για το τίποτα- ότι θέλετε να δείτε αυτή την ιστορία να φτάνει έξω στον κόσμο.
Θα σας είμαι για πάντα ευγνώμων, αν το κάνετε.
σχόλια