Οπως σε όλα τα επαγγέλματα έτσι και στη κουζίνα υπάρχουν και μερικοί νέοι που ονειρεύονται μια βαθιά τομή τόσο στην εφαρμογή όσο και στο σκεπτικό της δουλειάς τους. Στην αγκαλιά του παγκόσμιου διατροφικού κινήματος Slow Food , όπως και σε άλλες επαναστατικές κουζίνες όπως του ισπανού Φεράν Αντριά ή του δανού σεφ Ρετζέπι που τολμούν τόσο στη παραγωγή όσο και τη παρουσίαση των φαγητών, κάτι τέτοιο αποτελεί ευχής έργον. Εξάλλου ο πρόεδρος του κινήματος Κάρλο Πετρίνι το είπε ξεκάθαρα φέτος, "επαναστατήστε, απαιτείστε καλύτερο φαγητό"! Οι νέοι σεφ τον άκουσαν προσεκτικά.
Στο φετινό Salone del Gusto στο Τορίνο γνώρισα ένα σκωτσέζο ψηλόλιγνο κοκκινομάλλη νεαρό σεφ, τον Μπεν Ρήντ που αντιπροσωπεύει τόσο τη millenium γενιά του όσο και τις καινούργιες τάσεις στις διεθνείς κουζίνες που προσπαθούν να παντρέψουν αλληλοσυγκρουόμενες ιδέες: τομή στις μαγειρικές μεθόδους, επανάσταση στα υλικά, τόλμη στο σερβίρισμα, η κουζίνα στην υπηρεσία της ιδεολογίας, επιστροφή στη φύση και τη παράδοση.
Είναι 29 χρονών (δεν έχει σταθερή κατοικία , ούτε αυτοκίνητο , ούτε σκοπό να παντρευτεί και να νοικοκυρευτεί!) και έχει επιλέξει να περνά το περισσότερο χρόνο του ταξιδεύοντας, δοκιμάζοντας τα πάντα, προσπαθώντας να τυποποιήσει την ατομική του τρέλα απέναντι στη τρέλα του σύγχρονου κόσμου, να αφήσει δηλαδή το δικό του αποτύπωμα μέσα από ένα προσωπικό γαστρονομικό "πιστεύω".
"Οι πιο πολλοί από εμάς έχουμε γίνει "τεχνικοί μικροκυμάτων", ξέρουμε ακριβώς πόσα δευτερόλεπτα χρειάζεται για να ξεπαγώσει μια παγωμένη πίτσα ή πώς να κουνήσουμε καλά τη σος σε μια κονσέρβα πριν τη σερβίρουμε...Η, αντίθετα, δεν κάνουμε τίποτα από αυτά και ικανοποιούμαστε μόνο με το εκλεκτότερο τρόφιμο, τη καινούργια σπεσιαλιτέ των πανάκριβων εστιατορίων."
Σαν γνήσιο τέκνο της Slow Food , φυσικά τον ενοχλεί η προχειρότητα στη μαγειρική και η κατανάλωση της κακής τροφής χωρίς θρεπτικά στοιχεία : "Οι πιο πολλοί από εμάς έχουμε γίνει "τεχνικοί μικροκυμάτων", ξέρουμε ακριβώς πόσα δευτερόλεπτα χρειάζεται για να ξεπαγώσει μια παγωμένη πίτσα , πόσες κουταλιές στιγμιαίου καφέ να βάλουμε στο καφέ μας, πώς να κουνήσουμε καλά τη σος σε μια κονσέρβα πριν τη σερβίρουμε, πώς να ρυθμίσουμε ένα μηχάνημα για να σιγομαγειρέψει το κρέας για εμάς. Η, αντίθετα, δεν κάνουμε τίποτα από αυτά και ικανοποιούμαστε μόνο με το εκλεκτότερο τρόφιμο, τη καινούργια σπεσιαλιτέ των πανάκριβων εστιατορίων. Υπάρχει μια μεγάλη απόσταση ανάμεσα σ'αυτούς τους δυο κόσμους και θα ήθελα να τη γεφυρώσω, να μαγειρέψω στη κουζίνα μου καλό φαγητό για όλους με υλικά από τη βιοποικιλότητα της Σκωτίας όπου όλα θα γίνονται από το μηδέν ".
"Δύσκολα πράγματα, συνεχίζει. Πόσο χρόνο πρέπει να έχει ένας σεφ για να επισκέπτεται τους αγρότες που τον προμηθεύουν λαχανικά και όσπρια, τους κτηνοτρόφους που του στέλνουν κρέας, τους ψαράδες... Όμως δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει να μπούμε στη κουζίνα όλοι μαζί, μάγειροι και παραγωγοί και ο καθένας να φροντίσει το δικό του κομμάτι με ευθύνη για τη προστασία του περιβάλλοντος, τη βιοποικιλότητα κάθε τόπου και το καλό φαγητό για όλους".
Είναι δύσκολο να μη συμπαθήσεις τον Μπεν, λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους, δεν απελπίζεται από τα προβλήματα της κοινωνίας του, παραμένει αισιόδοξος και πιστός στο όραμά του. Και λατρεύει την Ελλάδα : "Το πιο νόστιμο ελληνικό γεύμα το γεύθηκε ο παππούς μου στη χώρα σας , τότε που πολέμαγε στα βουνά της Κρήτης για την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, ήταν ένα κατσίκι που του έστειλαν με ένα μικρό παιδάκι, εκεί πάνω στο κρύο και τη παγωνιά, παραμονές Χριστουγέννων για να μη περάσει μόνος τις γιορτές."
σχόλια