«Βρήκανε άνθρωπο», σκέφτηκα όταν έλαβα το mail. Είμαι ο απολύτως ακατάλληλος για κάτι τέτοιο, καθώς έχω μια ενστικτώδη αποστροφή προς το σινεμά, προτιμώ να διαβάζω ή να ακούω αντί να βλέπω. Ίσως γιατί έζησα από τα 10 μου ως τα 18 μου ως καρκινοπαθής (σε όλα τα στάδια) εξ αφορμής μια ταινίας με το Θάνο Λειβαδίτη. Ίσως γιατί είμαι πολύ απορροφημένος με τη δικό μου ισόβιο μελόδραμα, που το παρακολουθώ εκ των έσω.
Με την πλήρη επίγνωση ότι τις μεγάλες βλακείες τις είπα όταν δεν είχα τι να πω, αυτές είναι (οι) δέκα ταινίες που έχω δει και μου έρχονται στο μυαλό (σχεδόν χρονολογικά):
TOY STORY 1, του John Lasseter
Όταν ήμουνα στο γυμνάσιο (εξατάξιο) πηγαίναμε πού και πού σινεμά με συμμαθητές και συμμαθήτριες (τις λιγότερο trendy). Στα περισσότερα κοιμόμουνα, σ’ αυτό θυμάμαι είχα κλάψει.
La vita e bella, του Roberto Benigni
Το είχα δει στο σινεμά με τη φίλη μου την Άννα όταν ήμουνα φοιτητής στη Θεσ/νίκη. Με είχε αγγίξει.
Οι Ηλίθιοι, του Lars Von Trier
Το είχα δει με τον «ξάδερφό» μου τον Καββαδία στο σπίτι της μάνας του στη Θεσ/νίκη. Το θυμάμαι σαν όνειρο.
Happiness, του Tod Solondz
Κι αυτό με τον Καββαδία. Το τελειωτικό χτύπημα στην όποια σινεφιλία μου (μετά από κάνα χρόνο είδα το KIDS, το μισό, δεν άντεξα)...
Καβάφης, του Γιάννη Σμαραγδή
Το είχα δει με τον Αμύγδαλο σε ένα σινεμαδάκι στον Πειραιά. Ωραία χρόνια...
Wilde, του Brian Gilbert
Το είδα στην ΕΡΤ3 και αμέσως μετά έγραψα «Tο Μόνο Έγκλημα».
Οι τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας, του Νίκου Παναγιωτόπουλου
Κυνόδοντας, του Γιώργου Λάνθιμου
Σχεδόν μετάνιωσα (προς στιγμήν) που είχα 10+ χρόνια να δω ταινία.
Ντεντέκτιβ για κλάματα
Η σκηνή της εισόδου του Μάικ Χάμστερ στο πάρτι είχε στοιχειώσει τα προεφηβικά μου χρόνια
Αλαλούμ, των Γιώργο Αποστολίδη, Γιάννη Σμαραγδή και Γιάννη Τυπάλδου
x10 (άκυρα όλα τα προηγούμενα)
-----------
*Ο Π.Ε Δημητριάδης μαζί με τους Κόρε Ύδρο ηχογραφούν αυτή την εποχή τον τέταρτο δίσκο τους για την Inner Ear. Περισσότερα για τους Κόρε Ύδρο στο site της μπάντας και εδώ
[+ Το Μόνο Έγκλημα, που βγήκε απ' το Wilde]
σχόλια