«Ανήκω στην Αμμόχωστο»

 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter
0

 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter

 

Μέσα από τις φωτογραφίες, οι πρόσφυγες μπορούν να ανακτήσουν τις προηγούμενες ζωές τους, τις μνήμες χαμένων οικογενειακών ιστοριών και να αναζητήσουν τις ρίζες τους, βιώνοντας με έναν διαφορετικό τρόπο το τραύμα. Αυτός είναι ο στόχος του φωτογραφικού ντοκιμαντέρ της Αλεξίας Μακρίδου «Μετά, πριν», το οποίο συνδυάζει τις μνήμες από την κατεχόμενη σήμερα Αμμόχωστο και το προάστιο Βαρώσι, με τη σημερινή ζωή στην Κύπρο.

«Μπορώ να οπτικοποιήσω με έναν έντονο τρόπο σημαντικές στιγμές που συνέβησαν στη ζωή μου στην Αμμόχωστο, σαν να είχαν συμβεί εκεί στην πραγματικότητα. Η οικογένειά μου αναγκάστηκε να αφήσει τα πάντα πίσω. Η μοίρα της έχει "τροποποιηθεί", το ίδιο και η δική μου. Έχουμε αποσυνδεθεί από τις ρίζες μας, από τη γη μας, από τους ανθρώπους μας», αναφέρει η Αλεξία. «Ανήκω στην Αμμόχωστο. Εκεί θα έπρεπε να ζω τώρα, εκεί θα έπρεπε να μεγαλώνω τα παιδιά μου».

 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter
 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter

Όπως εξηγεί, το φωτογραφικό ντοκιμαντέρ της αποτελείται από οικογενειακές φωτογραφίες από το «μέρος της απώλειας» και τη «ζωή μετά τον πόλεμο», από συνεντεύξεις και πορτραίτα των προσφύγων, αλλά και εικόνες από προσωπικά αντικείμενα που έχουν σωθεί. Όλα εστιάζουν στις απώλειες του παρελθόντος, στην απώλεια της οικογένειας, του σπιτιού, της αίσθησης του ανήκειν και της ασφάλειας, και στο πώς όλα αυτά «αιμορραγούν» από τη μία γενιά στην επόμενη.

Όλα εστιάζουν στις απώλειες του παρελθόντος, στην απώλεια της οικογένειας, του σπιτιού, της αίσθησης του ανήκειν και της ασφάλειας, και στο πώς όλα αυτά «αιμορραγούν» από τη μία γενιά στην επόμενη.

«Χρησιμοποιώντας μία παλιά κάμερα, ψηφιακές τεχνολογίες και χειροποίητα κολάζ, προσπάθησα να υφάνω ένα νήμα νοσταλγίας και επιθυμίας επιστροφής στις ρίζες. Στον δικό μου κόσμο «δικαιοσύνης», τα κομμάτια της παιδικής μου ηλικίας μακριά από την Αμμόχωστο συνδέονται για πρώτη φορά με την ίδια την πόλη. Μπορώ πλέον να «δω» τον εαυτό μου ως ένα παιδί που περνά χρόνο στην παραλία με τη μαμά μου στην αγαπημένη μας πόλη», σημειώνει.

Στις 14 Αυγούστου 1974 ο τουρκικός στρατός κατέλαβε την πόλη της Αμμοχώστου, η οποία εκκενώθηκε από τον ελληνοκυπριακό πληθυσμό. Το Βαρώσι περιφράχθηκε και παραμένει έτσι μέχρι και σήμερα.

 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter
 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter
Το φόρεμα που φορούσε η γιαγιά της Αλεξίας όταν εκδιώχθηκαν από την Αμμόχωστο.

Στο επίκεντρο του έργου βρίσκεται η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 αλλά και οι μνήμες που κληρονομήθηκαν, οι οποίες κυριαρχούνται από αφηγήσεις που προηγήθηκαν της γέννησης της φωτογράφου. «Οι αναμνήσεις, εμπειρίες και ιστορίες της οικογένειάς μου από την Αμμόχωστο αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της δικής μου μνήμης από την παιδική ηλικία μου, παρά το γεγονός ότι γεννήθηκα το 1978, τέσσερα χρόνια μετά τον πόλεμο», αναφέρει η Αλεξία.

Σύμφωνα με την Eva Hoffman, «η κηδεμονία του Ολοκαυτώματος περνά από τους επιζώντες και τους μάρτυρές του στην επόμενη γενιά». Μέσα από προσωπικές σκέψεις, το πρότζεκτ «Μετά, πριν» επιχειρεί να διερευνήσει τις διαδικασίες με τις οποίες οι ιδιωτικές μνήμες του πόνου διαβιβάζονται στα μέλη της δεύτερης γενιάς, αλλά και πώς οι γνώσεις μεταφέρονται από το παρελθόν στο γεμάτο δυσκολίες παρόν.

Ολόκληρο το φωτογραφικό ντοκιμαντέρ της Αλεξίας Μακρίδου είναι διαθέσιμο εδώ.

 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter
Η μητέρα της (δεξιά) στο σπίτι της θείας της στην Αμμόχωστο.
 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter
Η ταυτότητα της γιαγιάς της, η οποία εκδόθηκε στη Λευκωσία μετά τον πόλεμο.
 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter
Τα κλειδιά του σπιτιού στην Αμμόχωστο.
 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter
Η βέρα της γιαγιάς της.
 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter
 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter
Το γαμήλιο φωτογραφικό άλμπουμ των γονιών της.
 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter
 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter
 «Ανήκω στην Αμμόχωστο» Facebook Twitter
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ