Θα τον συναντούσα σήμερα. Ο Τόλης Σκουλαριώτης πέθανε το Σάββατο. Είχε ένα σπίτι στα νότια πολύ ντιζαϊνάτο, γεμάτο ‘70s αναφορές, που το είχε φτιάξει κομμάτι κομμάτι με θησαυρούς που έβρισκε κυρίως στον Ελαιώνα.
«Σιγά μην πάω στις πέντε το ξημέρωμα» του έλεγα και εκείνος επέμενε ότι, μόλις ξημερώσει, πάει, χάθηκαν οι ευκαιρίες, και με παρακινούσε να πάμε μαζί μετά από ξενύχτι. Έλεγε ότι η όλη κατάσταση είχε και «ζουμάκι» για ρεπορτάζ.
Η αλήθεια είναι ότι μου έδειχνε αυτά που έβρισκε και δεν πίστευα ότι είχε αγοράσει ‘70s έπιπλα για είκοσι και τριάντα ευρώ. «Το σπίτι μου όλο δεν στοιχίζει πάνω από χίλια ευρώ ολόκληρο» έλεγε και το εννοούσε. Μια απόδειξη ότι με γούστο και έξυπνες λύσεις, αν το έχεις, μπορείς να δημιουργήσεις κάτι μοναδικό. Μοναδικός ήταν και ο ίδιος. Θα μου πείτε, όλοι μοναδικοί είμαστε, αλλά κάποιοι είναι και μοναδικοί και διαφορετικοί μαζί και όμοιό τους δύσκολα συναντάς. Έτσι ήταν και ο ίδιος και το σπίτι του. Δεύτερο δεν υπήρχε.
Πρόκειται για ένα σπίτι που άλλαξε πολλές φορές μορφή. Ήταν «σήμα κατατεθέν». Το είχε δώσει και για γύρισμα στη σειρά «Safe sex», σε διαφημίσεις, ήταν απ’ τα σπίτια στα οποία έμπαινες και έμενες με το στόμα ανοιχτό. Κυρίως με τη φαντασία του και το πώς συνδύαζε τα αντικείμενα, όπως την τεράστια επιγραφή που είχε βρει απ’ την παλιά Ολυμπιακή. Ένα σπίτι διαστημικό.
Νομίζω ότι πάντα ήξερε κατά βάθος ότι η ζωή του θα ήταν σύντομη, και δεν άφησε τίποτα όρθιο. Δεν άφησε τίποτα που δεν δοκίμασε. Βούταγε στις εμπειρίες με τον ενθουσιασμό ενός πρωτάρη, έσπαγε τα μούτρα του και ξαναπροσπαθούσε.
Όμως o ίδιος έδειχνε να μη δένεται με σπίτια και αντικείμενα. Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να ανακατέψει την τράπουλα και να το ξαναφτιάξει. Σε μια φάση οικονομικών δυσκολιών, μου είπε «τα πουλάω όλα, θα κάνω μπαζάρ, φέρε κόσμο να τα αγοράσει όλα, να μη μείνει τίποτα». Θυμάμαι να τον κοιτάζω έκπληκτη. «Νόμιζα πως είσαι δεμένος με όλα αυτά τα αντικείμενα που έχεις φέρει κομμάτι κομμάτι απ’ τα ταξίδια σου στον κόσμο», του είπα, για να απαντήσει με την ατάκα που θυμάμαι ακόμα: «Μπορώ να απομακρυνθώ από πρόσωπα, αντικείμενα, καταστάσεις μέσα σε πέντε λεπτά. Δεν μου ανήκει τίποτα. Θα περάσει η μπόρα και θα τα ξαναφτιάξω απ’ την αρχή και ακόμα καλύτερα».
Αυτός ήταν ο Τόλης! Ερχόταν το μεγάλο κύμα και σαν επιδέξιος σέρφερ σκαρφάλωνε πάνω του, ακόμα όμως και όταν το κύμα τον τσάκιζε, σηκωνόταν πάλι με τον παιδικό ενθουσιασμό που διέθετε και τα έφτιαχνε όλα απ’ την αρχή.
Πέρασε και περιπέτεια με την υγεία του. Η καρδιά του πριν χρόνια του έδωσε μια γερή προειδοποίηση, βγαίνοντας όμως απ’ το νοσοκομείο είπε: «Είναι καλής κατασκευής φαίνεται, αντέχει». Και το άφησε πίσω. Δεν το χρησιμοποίησε ποτέ σαν τροχοπέδη ή άλλοθι. Το ξεχάσαμε κι εμείς.
Τον είχα χάσει για καιρό. Με πήρε τηλέφωνο, είπε ότι έχει κάνει πάλι το σπίτι φουτουριστικό. «Έλα να το κάνουμε για τη LiFO. Δεν θα εμφανιστώ όμως εγώ, γιατί μετά δεν θα μπορώ να κάνω παζάρια στον Ελαιώνα. Θα ξυπνήσουν μετά και οι έμποροι και θα ανεβάσουν τις τιμές. Έλα όμως να το κάνεις και γράψε ό,τι θες. Πες ότι είμαι ένας μαλάκας νταβατζής απ’ την Καλαμάτα. Εσένα θέλω να δω και να γελάσουμε».
Αντί να πάω σπίτι του σήμερα, θα πάω την ίδια μέρα στην κηδεία του στη Ριτσώνα. Βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του από ανακοπή, με το πιστό σκυλάκι του δίπλα.
Δεν το χωράει το μυαλό.
Σαν να μου κάνει φάρσα η ζωή. Τόσο δεν το πιστεύω, που με πιάνω να κοιτάω τα μηνύματά μας, μήπως τα επινόησε όλα αυτά η φαντασία μου. Δυστυχώς τα μηνύματα είναι εκεί και δεν είναι πια εδώ ο Τόλης. Ακούω και τα προφορικά που μου άφησε και η φωνή δίνει την ψευδαίσθηση της αθανασίας. Η φωνή μένει ανέπαφη κάπου καταγεγραμμένη, την ώρα που το σώμα αποσυντίθεται. Σκατά. Από προχθές που το έμαθα, έχω μια ψυχική ναυτία.
Σαν ο θάνατός του να τράβηξε το υπαρξιακό χαλί και νιώθω διάφανη και εκτεθειμένη, σαν το κακό και όλες οι κακές εκδοχές να κέρδισαν. Με τον σκηνοθέτη Θάνο Σαμαρά αρχίσαμε να βρίζουμε τα θεία και τη ζωή: «Μαλάκα Θεέ», μου έγραψε. «Πουτάνα ζωή», του απάντησα.
Ποιος ήταν όμως ο Τόλης Σκουλαριώτης; Ο Τόλης ήταν μια στυλιστική ζάλη. Ένας σίφουνας, ένας τύπος «bigger than life». Ερχόταν κάθε φορά με κάτι σαρωτικό. Ερχόταν και γέμιζε όχι το δωμάτιο αλλά όλο το κτίριο. Και έφερνε χρώματα, στυλ, ιδέες.
Τον πρωτογνώρισα το 2005, όταν είχε το τιμόνι του μάρκετινγκ της Diesel Hellas. Μας πήγε στη Νέα Υόρκη ένα δημοσιογραφικό ταξίδι. Εγώ εργαζόμουν τότε στη «Vogue» και μας κάλεσε για την επίδειξη μόδας της Diesel. «Ελάτε να σας δείξω το χωριό μου», είπε. Είχε ζήσει εκεί κάποια χρόνια και ήξερε καλά το Μανχάταν. Δεν είχα ξαναπάει στη Νέα Υόρκη, έτσι ο Τόλης και οι επιλογές του άφησαν μέσα μου κάτι ανεξίτηλο. Σαν τα μάτια μου να άνοιξαν περισσότερο. Σαν να με μπόλιασε με μια περιέργεια γι’ αυτό που υπάρχει πίσω απ’ τις χαραμάδες, πέρα απ’ τα προφανή. Αυτά που μου υπέδειξε ο Τόλης έγιναν και δικά μου ορόσημα αισθητικής. Μου γνώρισε και τη θεά σχεδιάστρια Patricia Field, που είχε μάλιστα και ρούχα του στο μαγαζί. Την παρακάλεσα να διαλέξει απ’ το μαγαζί της ρούχα για μένα και μου έκανε πρωτοποριακό styling. Μας πήγε και σε drag show, μας πήγε σε γκαλερί στο Soho και σε ό,τι αγαπούσε. Και μας είχε τυπώσει ένα βιβλιαράκι που είχε επιμεληθεί με τις καλύτερες επιλογές στη Νέα Υόρκη, που είναι ακόμα και σήμερα το δικό μου ευαγγέλιο κάθε φορά που την επισκέπτομαι. Παραμένει είκοσι χρόνια μετά σύγχρονο. Μας γνώρισε και εμβληματικές φυσιογνωμίες πέρα για πέρα αλλιώτικες. Και κάπως έτσι η Νέα Υόρκη και ο Τόλης είναι ανάμνηση μιας ανέμελης εποχής.
Θυμάμαι να μου δείχνει έναν κούκλο στο σόου της Diesel και να μου λέει: «Είναι στρέιτ, τι κάθεσαι, πήγαινε να τον γνωρίσεις». Δεν πήγα. Πέντε λεπτά αργότερα, το είχε κάνει αυτός για μένα και μου τον είχε φέρει αγκαζέ μπροστά μου: «Είναι ο Ισράελ, είναι η Τζούλη, τα άλλα βρείτε τα μεταξύ σας». Ζούσε έντονα, έδειχνε να μη θέλει να χάσει λεπτό. Δεν έχανε λεπτό.
Νομίζω ότι πάντα ήξερε κατά βάθος ότι η ζωή του θα ήταν σύντομη, και δεν άφησε τίποτα όρθιο. Δεν άφησε τίποτα που δεν δοκίμασε. Βούταγε στις εμπειρίες με τον ενθουσιασμό ενός πρωτάρη, έσπαγε τα μούτρα του και ξαναπροσπαθούσε.
Στις κακοτοπιές έκανε πάντα ζιγκ ζαγκ, ακόμα και στα δύσκολα στεκόταν περήφανα. Δεν τον θυμάμαι να γκρινιάζει, να μιζεριάζει. Πάντα κάτι καινούργιο σχεδίαζε, με κάτι καινούργιο καταπιανόταν. Το μυαλό του γεννούσε συνέχεια πρότζεκτ και έβρισκε λύσεις εκεί που υπήρχαν εμπόδια. Είχε κάτι το προβοκατόρικο η στάση ζωής του. Ο τρόπος που ντυνόταν έμοιαζε διαστημικός, από αλλού. Τα έβαζε όλα μαζί. Κάποιος άλλος θα έμοιαζε σούργελο, αυτός όμως το έκανε δικό του. Το έκανε μόδα.
Αν έπρεπε να πω ένα πράγμα μόνο για τον Τόλη, θα ήταν ότι δεν ησύχαζε ποτέ. Σαν την ουρά του αλόγου που πάει συνέχεια πάνω κάτω γιατί μια μύγα την ενοχλεί. Έμπαινε σε πρότζεκτ, τα ολοκλήρωνε, τα άφηνε, τα συνέχιζε, άλλαζε και προσπαθούσε. Και είχε μια παιδικότητα σε όλα, ακόμα και σε αυτά που έλεγε αφιλτράριστα.
Κάποια στιγμή είχε βάλει μια φωτογραφία μας στο Facebook στην οποία δεν μου άρεσα. Έμοιαζαν τα μάτια μου γλαρά, η μύτη μου φαινόταν μεγάλη. Του έστειλα: «Ρε Τολάκο, δεν μ’ αρέσω, κατέβασέ τη». Τι ήταν να το πω; Με περιποιήθηκε κανονικά, με σχόλια που δεν τα πίστευα. «Σε είχα για υπεράνω, δεν το περίμενα αυτό, μια Τζούλη Αγοράκη να τη νοιάζει μια φωτογραφία, σαν την κάθε ματαιόδοξη κατίνα».
Το συνέχισε. Έβαζε τη φωτογραφία μου παντού, πεισματικά. Ένας αστικός μύθος λέει πως κυκλοφορούσε με τη φωτογραφία μας τυπωμένη σε T-shirt.
Δεν κάναμε ποτέ στενή παρέα, αλλά ήταν για μένα ένα σύγχρονο αγόρι με καλό γούστο και καλή καρδιά και με στεναχώρησε που το τράβηξε όλο αυτό απ’ τα μαλλιά. Σαν να ήμασταν στην Γ΄ δημοτικού.
Όμως η ζωή είναι περίεργη. Είδε στη LiFO το θέμα με το σπίτι του Ευάγγελου Μιχέλη με τον οποίο ήταν φίλοι. Με πήρε από ένα νούμερο που δεν αναγνώρισα. «Εδώ Τόλης» είπε, μπορεί να είχα να τον ακούσω χρόνια. Με παρακάλεσε να τον πάρω βιντεοκλήση. Με το που με αντίκρισε, άρχισε να κλαίει. Δεν τον είχα δει ξανά να κλαίει, και τα κλάματα έγιναν γοερά, δεν μπορούσε σχεδόν να μιλήσει. Μου είπε: «Συγγνώμη αν ήμουν μαλάκας. Μερικές φορές δεν ξέρω τι παθαίνω. Έτσι, από χαζομάρα μου, πλήγωσα κόσμο που αγαπούσα. Και δεν με νοιάζει για κάποιους άλλους, αλλά εσύ είσαι φίνα κορασίδα και άτομο που αγαπώ και, σε παρακαλώ, θέλω να με συγχωρέσεις».
Πραγματικά το εννοούσε. Δεν είχε γίνει και τίποτα μη αναστρέψιμο.
Του είπα «Ξεκόλλα, δεν θυμάμαι ακριβώς τι έγινε» και έλεγα αλήθεια. Έχω την τάση να ξεχνάω αυτά που με ενοχλούν. Ούτε εκείνος θυμόταν λεπτομέρειες. Είπα «περασμένα, ξεχασμένα» και το αφήσαμε πίσω.
Τότε ήταν που είπε «Έλα να δεις το σπίτι, το έχω κάνει πάλι απ’ την αρχή, ακόμα πιο φουτουριστικό». Μου το δείξε και ενθουσιάστηκα. Μου είπε βέβαια ότι πια δεν τον ένοιαζε τόσο ούτε η μόδα, ούτε η διακόσμηση, ούτε η ζωή που είχε μέχρι χθες. Όνειρό του ήταν να φτιάξει κάτι υπέροχα δενδρόσπιτα στο Πήλιο. Μου έδειξε και τις μπροσούρες. «Έτσι την έχω δει τώρα. Φύση, δενδρόσπιτα μακριά απ’ την Αθήνα και την τρέλα. Αυτό θέλει η ψυχή μου. Αυτό κυνηγάω».
Κλείσαμε με την υπόσχεση να βρεθούμε. Τρεις μέρες μετά βρέθηκε νεκρός. Εδώ κολλάει πάλι το «πουτάνα ζωή».
Θέλω να σκέφτομαι ότι πήγε πιο ψηλά απ’ τα δέντρα και θα χτίσει τα σπίτια που ονειρευόταν στους αιθέρες, για να περιμένει τη λατρεμένη του Σίντι Λόπερ, που ήταν η αδιαμφισβήτητη μούσα του και μεγάλη αγάπη της ζωής του.
Αντίο, αγόρι που αγαπούσες τα αλλιώτικα. Την έστυψες τη ζωή και ήπιες το ζουμάκι, κέρασες και εμάς.
