Ένα από τα πιο συνηθισμένα παιδικά τραύματα που έχουμε όλοι από την παιδική μας ηλικία είναι η εικόνα της μητέρας μας να μας τρέχει σε διάφορους ομίλους για να ασχοληθούμε με τον αθλητισμό και «Για να κάνεις καινούριους φίλους αγάπη μου, άσε πια τον διαβολο-υπολογιστή!». Αν ήσουν δεκτικό παιδάκι, ξεκινούσες με μπαλέτο, μπάσκετ και τα λοιπά mainstream αθλήματα πιθανότατα καταλήγοντας να τα παρατάς στην Τρίτη λυκείου γιατί σου «έτρωγαν χρόνο». Αν πάλι ήσουν αρκετά ατίθασο και ανικανοποίητο νιάτο, έχεις περάσει από το club μπαλέτου, club μπάσκετ, club ποδοσφαίρου, club κολύμβησης, club ξιφασκίας, club τένις και στις πλέον απεγνωσμένες περιπτώσεις club bingo. Και κάπου στο λύκειο αποφάσισες ότι το μόνο club που σε ενδιέφερε σοβαρά ήταν αυτό με τα φωτορυθμικά και τον Pitbull στη διαπασών αλλά και το άλλο με τα τέσσερα σαντουιτσάκια και τις πατάτες γύρω-γύρω.
Τώρα λοιπόν που μεγάλωσες, έχεις ξανά την επιλογή του club. Είναι κρυφό, γίνεται σε υπόγεια bar, χρειάζεται μεγάλα μπράτσα και μία καλή συνδρομή σε πλαστικό χειρούργο. Ο ένας και μοναδικός κανόνας είναι να μην μιλήσεις ποτέ και σε κανέναν για αυτό με αντάλλαγμα το δικαίωμα να βγάζεις όλα τα απωθημένα σου σε σκληροπυρηνικούς καυγάδες (αν ειδικά σε τρέξανε σε club bingo νομίζω πως αξίζει). Λέγεται Fight Club και η φιλοσοφία του στηρίζεται στις εξής τρεις λέξεις: ζημιά, αναταραχή, σαπούνι. Νομίζεις πως δεν είναι για εσένα; Ξανασκέψου το.
Σήμερα, είμαστε όλοι ψυχοπαθείς. Κάποιος δεν μπορεί να κοιμηθεί, κάποιος φοβάται να βγει βόλτα στον έξω κόσμο, κάποιος είναι παθολογικά ψέυτης, κάποιος ακούει Justin Bieber. Όλοι μας έχουμε και από ένα πρόβλημα το οποίο κρύβουμε πολύ καλά από τον υπόλοιπο “φυσιολογικό” κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι μία προβληματική κοινωνία η οποία συμπεριφέρεται όσο πιο κανονικά γίνεται, γυρνώντας το κεφάλι σε θέματα που την οδηγούν μέρα με τη μέρα στην απόλυτη παρακμή. Κολλάμε τις τσίχλες κάτω από τραπέζια και σκουπίζουμε τη σκόνη κάτω από χαλιά, θεωρόντας πως καθαρίσαμε τον χώρο ενώ στην πραγματικότητα, ζούμε ακόμα σε ένα αχεμμπουρδέλοαχεμ.
Μπορεί λοιπόν να μην σου ακούγεται ωραία η ιδέα τριάντα ημίγυμνων ιδρωμένων μαντραχαλάδων που δέρνονται μέχρι ενός βήματος πριν την ριζική αλλαγή φάτσας αλλά ένας τόπλες Brad Pitt δεν θα ήταν άσχημη ιδέα αλλά κανείς δεν σου είπε ότι το Fight Club μας θα έχει αυτή τη μορφή. Το τρομακτικό της όλης υπόθεσης είναι ότι κανείς μας δεν ξέρει ποια μορφή θα έχει ακριβώς. Κανείς δεν ξέρει πως αυτή η προβληματική κοινωνία θα εκτονωθεί, σε ποιο bar θα γίνει ο πρώτος καβγάς, ποιος θα «την δει» Edward Norton, ποιο κτήριο θα δούμε να ανατινάσσεται και τι θα μετρηθεί σαν τελική απώλεια. Στο τέλος, κανείς από εμάς δεν ξέρει αν την επόμενη μέρα θα αρχίσει να συγκατοικεί με τον δικό του Tyler Durden. Και αν γίνει αυτό, καλά να περάσουμε.
“God damn it, an entire generation pumping gas, waiting tables – slaves with white collars. Advertising has us chasing cars and clothes, working jobs we hate so we can buy shit we don't need. We're the middle children of history, man. No purpose or place. We have no Great War. No Great Depression. Our great war is a spiritual war. Our great depression is our lives. We've all been raised on television to believe that one day we'd all be millionaires, and movie gods, and rock stars, but we won't. We're slowly learning that fact. And we're very, very pissed off.”
Τάδε έφη, Tyler Durden.
σχόλια