Προφανώς είμαστε η μόνη πόλη στην οποία μια συναυλία μπορεί να μετατραπεί σε δευτερόλεπτα σε πεδίο μάχης, με πυρπολήσεις αυτοκινήτων, κουκουλοφόρους με ρόπαλα, και ένα κοινό που δείχνει να το απολαμβάνει και δεν αντιδράει ούτε όταν καίγεται το σύμπαν γύρω του. Αντιθέτως, φεύγει με ψυχραιμία και ατάραχο, χωρίς πανικό και υστερίες - σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου θα είχαμε θρηνήσει θύματα. Το αποτέλεσμα: καμένα πολυτελή αυτοκίνητα, κυνηγητό και άρον άρον φυγάδευση με λεωφορείο των σαστισμένων Madness και ένα τούβλο αδέσποτο στο αυτί του τραγουδιστή των Underworld, που δήλωνε κουφός στο site τους για ένα μήνα. Αυτά, και μια αξέχαστη συναυλία έστω για τη μια ώρα που κράτησε. Στους Beastie Boys τη φυλάγαμε γιατί μας είχαν στήσει στην προηγούμενη περιοδεία, οι Underworld μάλλον θα ακούν Αθήνα και θα τρέχουν…
M. Hulot
...ήμουν εκεί πριν και μετά τη συναυλία της Laurie Anderson εκείνη τη ζεστή νύχτα του Ιουνίου στο Ηρώδειο.
Δεν ήξερα πολλά για τη Laurie Anderson. Με έπεισε όμως ο Γ. Μόνο υπνοπαιδεία δεν μου έκανε με τα cd της. Έτσι εξαφανίστηκε η γκρίνια για τη μέση μου που πονούσε και η Laurie απέκτησε, λίγο πριν κλείσει τα 60, άλλη μια Ελληνίδα fan. Για τη συναυλία γράφτηκαν πολλά από ειδικούς και οπαδούς. Εγώ μεταφέρω μόνο το συναίσθημά μου. Μια νύχτα μαγική, όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Και μετά, αργά καθώς γυρνούσαμε από γειτονικό εστιατόριο, την είδα. Στο σκοτεινό σοκάκι πίσω από το Ηρώδειο. Με άλλα ρούχα, να περπατάει αγκαζέ με μια κυρία. Είπα στους φίλους μου «η Laurie!» και αυθόρμητα της φώναξα «Hi! Thank you for the wonderful evening!». Στάθηκε, και με τη μακρόσυρτη φωνή της μου απάντησε: «You ’re welcome».
Αλεξάνδρα Χαΐνη
σχόλια