Είσαι ο μεγαλύτερος έλληνας φωτογράφος. Ο ανθρωπισμός σου δεν έχει κακομοιριά και ηττοπάθεια, αλλά μια οργισμένη πίστη στη (χαμένη) αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Αυτό, σήμερα, με κάνει να πιστεύω ότι θα γινόσουν και δυνατός κινηματογραφιστής. Μπράβο σπουδαίε Σπύρο Στάβερη
Απίστευτο. Και στις τελευταίες εικόνες, που μια άγνωστή της κυρία την πλησιάζει και νοιάζεται γι' αυτήν (πόσο σπάνιο αυτό σήμερα!) ένιωσα μια μικρή, μελαγχολική αισιοδοξία.
Μια τουριστρια (Γερμανια ? Σκανδιναβια ?) σταματησε να τη ρωτησει αν χρειαζοταν βοηθεια. Ο συνοδος της, που διακρινεται λιγο πιο κατω, εχει προχωρησει και την περιμενει, καπως αμηχανος. Σ.Σ.
Λυπαμαι, λυπαμαι, λυπαμαι... Λυπαμαι που πανε χαμενοι, λυπαμαι που δεν καταλαβαινουν και πιο πολυ λυπαμαι για τη θλιψη και την μαυριλα που νοιωθουν μεσα τους και φτανουν εκει. Κριμα για τη ζωη τους. Λυπαμαι πολυ...
Μια ερώτηση (όχι κακοπροαίρετη κι ας ακουστεί έτσι):
Είναι η τέχνη του κυρίου Σταβέρη ανώτερη από την αξιοπρέπεια της συγκεκριμένης άρρωστης κοπέλας; Δεν νομίζω ότι ήθελε να φωτογραφηθεί για να διασκεδάσει την συγκίνηση της μπουρζουαζίας. Υπήρξε συναίνεση; Γιατί οι ευαισθησίες δεν ακολουθούν μόνο ένα δρόμο.
έλα ντε. γιατί την ακολούθησες? περιέργεια? ενδιαφέρον? συμπόνοια?
οι χαμένες ψυχές είναι πάμπολλες - άλλες διατηρούν την αξιοπρέπεια τους, άλλες όχι. έχουμε δικαίωμα να γίνουμε ματάκηδες των στιγμών τους? εγώ θα ντρεπόμουνα.
Ο Βαμ33 συγκλονίστηκε... που ζει? σε άλλη διάσταση?
Οι φωτογραφοι που θελουν να μιλησουν για την πολη και την κοινωνια, εχουν αναποφευκτα μια διπλη, αντιφατικη, σχεση με τα αγνωστα προσωπα που φωτογραφιζουν, μια σχεση ταυτισης και μια σχεση αποκαλυψης και εκθεσης του αλλου. Δεν ειναι παντα τοσο φανερα τα ορια αναμεσα στο ηθικο και το ανηθικο. Υπαρχει μια ρευστοτητα που σε αναγκαζει να θετεις διαρκως τον εαυτο σου υπο αμφισβητηση. Σε καθε περιπτωση, οι φωτογραφιες δειχνουν ποιος εισαι. Και δεν μιλαμε φυσικα για τεχνη.