Φωτογραφίζοντας τη μαμά να κάνει σεξ
Ένα όντως προβοκατόρικο καλλιτεχνικό πρότζεκτ. Aπό την Αργυρώ Μποζώνη
Μέχρι τώρα ξέραμε πως τα ζευγάρια που έχουν αποκτήσει παιδιά, έχουν ένα μεγάλο βραχνά: πώς θα κάνουν σεξ χωρίς να γίνουν αντιληπτά ή έστω πώς δεν θα προκαλέσουν τα παιδιά τους. Λοιπόν, υπάρχουν και οικογένειες που τα άγχη αυτά τα ξεπέρασαν για χάρη της τέχνης.
Και μπορεί να έχουμε δει πόσο σκληρά σεξουαλικά αυτοβιογραφούνται με τις φωτογραφίες τους ο Λάρι Κλαρκ και η Ναν Γκόλντιν, όμως, η περίπτωση του Λι Λιντέαρ είναι εντελώς διαφορετική. Ο ίδιος είναι ένα αγόρι χαμηλών τόνων και γλυκομίλητο, έτσι τουλάχιστον τον περιγράφει η Γκάρντιαν, παρόλο που σε αυτές τις φωτογραφίες περιγράφεται η σχεδόν ακραία σχέση του με τη μητέρα του. Διότι αν δεν είναι ακραία να φωτογραφίζεις τη μητέρα σου την ώρα που κάνει σεξ με τους εραστές της, τότε τί είναι;
Μια σειρά από αυτές τις φωτογραφίες, οι οποίες εκδόθηκαν σε βιβλίο το 2008, θα παρουσιαστούν σε μια ομαδική έκθεση στην Photographers' Gallery του Λονδίνου. Η Ναν Γκόλντιν μάλιστα επιμελήθηκε μια έκθεσή του το 2009, στο φεστιβάλ της Αρλ, την οποία το κοινό υποδέχτηκε μάλλον σε κατάσταση σοκ.
Γεννημένος το 1976 στο Σιάτλ, ο Λιντέαρ έφυγε από το σπίτι του στα 15 και φοίτησε στην Rhode Island School of Design.
Στη συνέχεια έγινε βοηθός του Λάρι Κλαρκ, από τον οποίο επηρεάστηκε βαθιά.
Η μητέρα του, Τίνα Πίτερσον, υπήρξε το μοντέλο του σε ένα πρότζεκτ που κράτησε 8 ολόκληρα χρόνια. Οι φωτογραφίες που της τράβηξε την δείχνουν κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης, τις περισσότερες φορές με νεαρότερους συντρόφους. Η ζωή της -και δη η σεξουαλική- μπορεί να είναι το μέρος μιας μυθοπλασίας. Η μπορεί απλώς να υπηρετεί το "φωτογραφικό όραμα" του γιου της.
Σίγουρα, όμως, είναι εξαιρετικά τολμηρή, από πολλές απόψεις. Ή μάλλον από όλες.
Το ερώτημα "τέχνη ή οιδιπόδειο" δύσκολα θα απαντηθεί...
Για την ιστορία να σας πούμε ότι αυτές οι φωτογραφίες είναι οι πιο "ανώδυνες" και λιγότερο προκλητικές από τις δεκάδες που συμπεριέλαβε στο πρότζεκτ του ο Λι Λιντέαρ...
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
42 Σχόλια
Ιαπετός
12.10.2013 | 22:22
Ε τον μαλλιά μιλφάκι που χτύπησε...
Ιαπετός
12.10.2013 | 22:56
Ή είμαι θεούσα γριά παρθένα, ή η ματαιοδοξία κάποιων τους ωθεί στα άκρα σε μια εποχή που όλα έχουν γίνει και τίποτα δε σοκάρει, να "βεβηλώσουν" τα τελευταία καλά οχυρωμένα ταμπού του πολιτισμού μας για να στρέψουν τα βλέμματα πάνω τους... Δε βρίσκω καθόλου χυδαία ή πρόστυχη τη δουλειά του. Απλά πρόκληση για την πρόκληση. Φυσικά ένας Μαέβιους Παχατουρίδης (Α.Μ.Α.Ν) μπορεί να δώσει καλλιτεχνικό "νόημα" ακόμα και σε μια πορδή. http://www.youtube.com/watch?v=Kt_qi5Kl3zI
Ίσως να είναι ψυχαναγκαστικό, αλλά πάντα είμαι επιφυλακτικός με τις πεποιθήσεις μου... Ίσως να μην μπορώ να δω κάτι.. Αλλά σε καμιά περίπτωση δε θέλω να καταντήσω Μαέβιους Παχατουρίδης...
Ίσως να είναι ψυχαναγκαστικό, αλλά πάντα είμαι επιφυλακτικός με τις πεποιθήσεις μου... Ίσως να μην μπορώ να δω κάτι.. Αλλά σε καμιά περίπτωση δε θέλω να καταντήσω Μαέβιους Παχατουρίδης...
ثانوس
12.10.2013 | 23:34
Αυτός πήρε τη χειρότερη βρισιά που μπορεί να ακούσει άνθρωπος και την έκανε "τέχνη". Τώρα περιμένουμε και τα υπόλοιπα σημάδια της Αποκάλυψης.
Άσπρο-μαύρο
13.10.2013 | 02:40
Κι εγώ θα κάνω ταινία μικρού μήκους με τον πατέρα μου σε τσόντα. "Τέχνη". Ε ήμαρτον πια! Κάποια πράγματα απλά ΔΕΝ τα αγγίζουν. Δεν θα πω τίποτα παραπάνω.
ثانوس
13.10.2013 | 09:33
Θα ήθελα πολύ κάποιος που πάτησε "ΟΧΙ" στο σχόλιο του/της esoteric, να εξηγήσει το γιατί. Ευχαριστώ.
Άσπρο-μαύρο
13.10.2013 | 20:45
Και να 'ταν μόνο τα δικά μου "όχι" άντε να το δεχτώ! Το κακό είναι ότι δεν είναι μόνο σε μένα...
anyway, ευχαριστώ! :)
anyway, ευχαριστώ! :)
Ioannis Pateliotis
13.10.2013 | 03:26
Γιατι ομως ολοι κρινουμε βλεπωντας μονο μεσα απο τα δικα μας γυαλια? Προσωπικα δε θα μπορουσα ποτε να σκεφτω κατι αντιστοιχο για την δικη μου μητερα, αυτο ομως δεν με κανει πιο ηθικο σε σχεση με το φωτογραφο. Το ζητουμενο ειναι να δουμε πισω απο την πραξη, να αναζητησουμε τις ριζες, τις επιρροες και τις αιτιες που οδηγησαν τον φωτογραφο σε αυτο το project. Τοτε θα εχουμε μια ξεκαθαρη αποψη.
ثانوس
13.10.2013 | 09:37
Δηλαδή αν ο φωτογράφος σου εξηγούσε τις ρίζες (??), τις επιρροές και τις αιτίες πίσω από αυτό το project, υπάρχει περίπτωση να δεχόσουν ότι, έστω, γι'αυτόν το φωτογράφο, όχι για σένα, δεν είναι άρρωστο, αλλά απλά μια καλλιτεχνική ιδέα?
Lavi
13.10.2013 | 12:18
Καλα τα λες. Στη τέχνη πάντα ασκείται κριτική όμως. Ο καλλιτέχνης εκθέτει τον εαυτο του μέσα απο τα έργα του. Το συγκεκριμένο δε μπορω να το αποκάλεσε τέχνη βέβαια. Ίσως εάν δε γνωρίζαμε πως ήταν μητέρα του να το βλέπαμε αλλιώς. Και για τον καλλιτέχνη και για το "μοντέλο".
masal2
13.10.2013 | 13:27
Υπαρχουν και ψυχιατροι και ψυχολογοι για αυτη τη δουλεια που λες, δηλαδη να κατσω εγω και να αναζητησω τις ριζες και τι οδηγησε το γιο να κανει τη μανα του Τζενα Τζειμσον...
Νταξει ρε παιδια ειπαμε τεχνη αλλα δεν ειναι ολες οι καταστασεις παραδειγματα τεχνης.
Για εμενα το συγκεκριμενο παραδειγμα δειχνει ελλειμα εμπνευσης και οχι κατι το πρωτοποριακο, ουτε ταμπου σπαει ουτε ποιοτικες φωτογραφιες δινει..
Μαλλον δεν ξερω απο τεχνη γιατι φαινεται οτι πολλοι ανθρωποι εδω μεσα φαινεται να θελουν να παρουν τη κυρα Κουλα και τον Κυρ Ανεστη φωτογραφιες και μετα να αναζητησουν τα βαθυτερα αιτια της πραξης τους μεσα στην κοινωνικο οικονομικικη κριση που μας μαστιζει, στην ΧΑ και στις θεωριες του Φρουντ..
Καλη τυχη με την ερμηνεια σας.
Νταξει ρε παιδια ειπαμε τεχνη αλλα δεν ειναι ολες οι καταστασεις παραδειγματα τεχνης.
Για εμενα το συγκεκριμενο παραδειγμα δειχνει ελλειμα εμπνευσης και οχι κατι το πρωτοποριακο, ουτε ταμπου σπαει ουτε ποιοτικες φωτογραφιες δινει..
Μαλλον δεν ξερω απο τεχνη γιατι φαινεται οτι πολλοι ανθρωποι εδω μεσα φαινεται να θελουν να παρουν τη κυρα Κουλα και τον Κυρ Ανεστη φωτογραφιες και μετα να αναζητησουν τα βαθυτερα αιτια της πραξης τους μεσα στην κοινωνικο οικονομικικη κριση που μας μαστιζει, στην ΧΑ και στις θεωριες του Φρουντ..
Καλη τυχη με την ερμηνεια σας.
Ανώνυμος/η
11.5.2014 | 14:48
Κρίνουν γιατί είναι κουτσομπόληδες που αντί να κοιτάνε τον εαυτό τους κοιτάνε πως θα κρίνουν τους άλλους.
Lycos
13.10.2013 | 04:05
Είμαι πολύ συντηρητικός που το βρίσκω άρρωστο;
DangBang
16.10.2013 | 18:20
Το ίδιο ερώτημα μου γεννήθηκε κι εμένα...
Santiago
11.5.2014 | 13:30
Η ψυχολογία λέει πως είναι απόλυτα φυσιολογικό να αποφεύγουμε τις σεξουαλικές σχέσεις αλλά και να βλέπουμε σεξουαλικές πράξεις ατόμων με τα οποία έχουμε μεγαλώσει.
Είναι απόλυτα φυσιολογική η αηδία που νιώθουμε και μόνο στη σκέψη αυτής της πράξης (έστω και σε επίπεδο φωτογράφισης). Δεν είναι θέμα συντηρητισμού.
Είναι απόλυτα φυσιολογική η αηδία που νιώθουμε και μόνο στη σκέψη αυτής της πράξης (έστω και σε επίπεδο φωτογράφισης). Δεν είναι θέμα συντηρητισμού.
Franky Frangidis
13.5.2014 | 04:01
χαχαχαχ, αυτο το σχολιο μου αρεσε πολυ. Η ψυχολογία επισης πριν καμια 10ετια ελεγε οτι οι ομοφυλοφιλοι ειναι αρρωστοι και πρεπει να 8εραπεφτουν, κ λιγο πιο πριν η ψυχιατρικη εκανε ηλεκτροσοκ κ λοβοτομη για να "8εραπευσει" ασ8ενεις. Χρειαζομαστε επιστημονικεσ δικαιολογιες κ εκλογικευσεις για τα ταμπου μας? Δεν μπορουνε να ειναι απλα και κα8ημερινα ταμπου, που εχουμε ολοι μας?
sperfect
13.10.2013 | 06:02
is this art?? το αιώνιο ερώτημα......
Lavi
13.10.2013 | 09:09
Η "θυσία" της μάνας στο βωμό της "τέχνης".....
Mar.S
13.10.2013 | 14:00
'Οντας μητέρα 21χρονου,η αηδία που ένοιωσα δεν περιγράφεται...Και πιστέψτε με δεν είμαι και συντηρητική...ΑΗΔΙΑ!!!
feel
13.10.2013 | 14:39
οπότε δώσε συγχαρητήρια στον φωτογράφο γιατί τα κατάφερε..
dotty
13.10.2013 | 17:42
Εμένα πάντως μου φαίνεται οτι μας δουλεύει. Εχω την εντύπωση οτι δε είναι η μητέρα του αλλά καποια άλλη κυρία.
ثانوس
19.10.2013 | 09:14
...Κυρία με το κάπα κεφαλαίο...
Ανώνυμος/η
13.10.2013 | 18:27
Εγώ αν ήμουν αστυνομικός θα κατέγραφα τ' όνομά του για μελλοντική χρήση. Θα κάνει καριέρα το παιδί (σαν sex offender)
Maggie
14.10.2013 | 11:48
Όταν έκανε η Σεμίνα Διγενή το "Ιστορίες για αγρίους" στον Αντ1, το πρώτο reality στην ελληνική τηλεόραση, όλοι λέγαμε ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει γιατί, ποιος Έλληνας θα πήγαινε σε αυτήν την συντηρητική κοινωνία να βγάλει τα απλητά του στην τηλεόραση; Αν κρίνω από αυτό, Ελληνίδα μάνα, σου έχω νέα: κλείδωνε καλά την πόρτα της κρεβατοκάμαρας το βράδυ!!!
blueberry
14.10.2013 | 14:09
Τι στον π****ο τέλος πάντων?
George Naks
15.10.2013 | 12:01
Του Λιη η μανα κάθουνταν κι έκαμνε τσιμπούκια
κι αυτός τη φωτογράφιζε αντί να ριχν'χαστούκια
κι αυτός τη φωτογράφιζε αντί να ριχν'χαστούκια
Sonnets
13.5.2014 | 00:02
Εσύ και αν έχεις αβάσταχτα άλυτα Οιδιπόδεια ! Ακόμη να συνέλθεις, καημένο παιδί, από την διαπίστωση ότι η μητέρα σου επέζησε μετά την γεννηση σου (δηλ. είναι άτομο, πέρα από το γεγονός ότι είναι μητέρα σου).
Άκου να ρίξει o Leigh χαστούκια στη μητέρα του επειδή κάνει στοματικό στους εραστές της! Δεν είναι δική του δουλειά ,όπως δεν είναι και δική σου, τι κάνουν αυτές οι γυναίκες, που είναι και μητέρες σας, πέραν της σχέσης τους με τον υιό.
Άκου να ρίξει o Leigh χαστούκια στη μητέρα του επειδή κάνει στοματικό στους εραστές της! Δεν είναι δική του δουλειά ,όπως δεν είναι και δική σου, τι κάνουν αυτές οι γυναίκες, που είναι και μητέρες σας, πέραν της σχέσης τους με τον υιό.
Polk
10.5.2014 | 18:17
Το ένα χέρι τραβάει...
...και το άλλο κρατάει την κάμερα. ZING!
...και το άλλο κρατάει την κάμερα. ZING!
Ανώνυμος/η
10.5.2014 | 20:20
Περιμένω να δούμε κι ένα project με κάποιον που βιάζει ένα μωρό. Τι? Τέχνη δεν είναι κι αυτό?
Ανώνυμος/η
11.5.2014 | 08:48
Σας πείραξαν οι λέξεις, ε?
Χμμ...
10.5.2014 | 22:23
Εκτός ότι δεν υπάρχει κάτι καλλιτεχνικό στις φωτογραφίες του δεν θέλω να σχολιάσω τίποτα άλλο...ας το αναλάβουν οι ψυχολόγοι καλύτερα...
Volkodav
11.5.2014 | 02:00
ούτε project ούτε τέχνη.
παρακμή.
παρακμή.
trollolo
11.5.2014 | 12:46
Όλα τέχνη έχουν γίνει πια. Λοιπόν, θα κάνω μία έκθεση ζωγραφικής κι εγώ με πίνακες ζωγραφισμένους με σκατά δικά μου αλλά και φίλων μου. Ελπίζω να μην έχει ξαναγίνει για να κάνει πάταγο μπας και γίνω γνωστός. Θα μυρίζουν λίγο αλλά για την τέχνη πρέπει να υποστείς τα πάντα. Επίσης, θα κάνω μια έκθεση φωτογραφίας με άτομα που σκοτώνονται, φυσικά θα τα σκοτώνω εγώ έτσι ώστε να απαθανατίζω ακριβώς τη στιγμή του θανάτου τους.Δεν είμαι ακραίος φυσικά, είμαι καλλιτέχνης.
L1Stone
11.5.2014 | 21:48
emm... seriously? εκεί που λες δύσκολα σοκάρομαι να που πάντα βρίσκεται κάτι να σε διαψεύσει. Ti να πω, happy mother’s day στη μητέρα του!
λεμονάτη παγωνάδα
12.5.2014 | 15:37
Αυτοκτονία σε αργή κίνηση...
Sonnets
13.5.2014 | 01:31
Tο ότι χρησιμοποίησε τη μητέρα του ως μοντέλο μπορεί από την μια μεριά να αποδυναμώνει το έργο (να το περιορίζει στο πεδίο του υποκειμενικού-ψυχολογικού) αλλά από την άλλη μπορεί και όχι. Μπορεί όλη η δύναμη του να αντλείται από το γεγονός ότι το μοντέλο είναι η μητέρα του καλλιτέχνη. Καθώς ένα τέτοιο εγχείρημα μόνο με προσωπικό ρίσκο μπορεί να έρθει εις πέρας, να περπατήσει στα μονοπάτια που το φέρνουν σε απόσταση αναπνοής από το ταμπού. Αν χρησιμοποιούσε ένα άλλο μοντέλο (την μητέρα κάποιου άλλου), τότε δεν θα ήταν παρά μια αναπαράσταση, ένα έργο οχυρωμένο πίσω από την ασφάλεια του μηχανισμού της αισθτικής φόρμας και του θεατρικού στησίματος. Ενώ έτσι το έργο πηγαίνει πολύ πέρα και από την φόρμα του και από το στήσιμο του.
Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι (θεατές) δεν αντέχουν την πίεση που ασκούν επάνω τους έργα τέχνης τα οποία έρχονται τόσο κοντά στο ταμπού, ίσως γιατί έτσι βλέπουν τις ρωγμές, βλέπουν το ότι όπως όλες οι κατασκευές μας που μας προστατεύουν από την παράνοια και μας κοινωνικοποιούν, έτσι και το ταμπού είναι ασταθές και
εύθραυστο. Πως να αντέξεις κάτι τέτοιο; Ακριβώς επειδή αυτά δεν αντέχονται, βρίσκω το όλο εγχείρημα πολύ ενδιαφέρον και λυπάμαι που το άρθρο εστιάζει στο σκανδαλοθηρικό του πράγματος.
Το έργο τοu Leigh Ledare μου φαίνεται πιο πολύ σαν εργασία πάνω στο φόβο του Άμλετ (που είναι και φόβος που τον μοιράζονται οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι γιοι), παρά μια προσπάθεια to shock the unshockable. Πιάνοντας το νήμα του Άμλετ και ξετυλίγοντας το ξετυλίγει και τις διάφορες παραμέτρους αυτού του φόβου: ότι τελικά δεν ήμουν ο μόνος πόθος της μητέρας μου (ο πόθος της για ένα παιδί, εμένα, δεν την εξάντλησε ως ύπαρξη, δεν ήμουν εγώ το τέλος της). Φόβος ότι το μέρος από όπου ήρθα δεν μου ανήκει και δεν είναι μόνο για μένα. Ο φόβος αυτός γεννά εκτός από οργή (στον Άμλετ δημιουργική λόγου οργή) και έναν ηδονοβλεπτικο και μαζοχιστικό πόθο: να αντικρίσω αυτό που με τρομοκρατεί (αυτό που πάντα υποψιάζομαι) και του οποίου η απόδειξη θα με καταστρέψει. Αν καταφέρει το έργο να εκμαιεύσει σκέψεις, νέες αγωνίες η και να φέρει στο φως παλιές , αν καταφέρει να προκαλέσει αντιδράσεις πέραν της σκανδαλοθηρίας (και της ηθικολογίας της), πέραν της πανικοβλητης απόρριψης οτιδήποτε θερίζει στα χωράφια του ταμπού (χωρίς να το καταλύει, εδώ βρίσκεται και η ίντριγκα του έργου αυτού, νομίζω), η της standard liberal attitude (ένα έργο τέχνης δεν είναι παρά ένα έργο τέχνης, δεν πρέπει να λογοκρίνεται, κτλ. ) τότε θα έχει επιτύχει.
Λυπάμαι που έχασα την ομαδική έκθεση 'Home Truths : Photography, Motherhood and Identity'.
Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι (θεατές) δεν αντέχουν την πίεση που ασκούν επάνω τους έργα τέχνης τα οποία έρχονται τόσο κοντά στο ταμπού, ίσως γιατί έτσι βλέπουν τις ρωγμές, βλέπουν το ότι όπως όλες οι κατασκευές μας που μας προστατεύουν από την παράνοια και μας κοινωνικοποιούν, έτσι και το ταμπού είναι ασταθές και
εύθραυστο. Πως να αντέξεις κάτι τέτοιο; Ακριβώς επειδή αυτά δεν αντέχονται, βρίσκω το όλο εγχείρημα πολύ ενδιαφέρον και λυπάμαι που το άρθρο εστιάζει στο σκανδαλοθηρικό του πράγματος.
Το έργο τοu Leigh Ledare μου φαίνεται πιο πολύ σαν εργασία πάνω στο φόβο του Άμλετ (που είναι και φόβος που τον μοιράζονται οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι γιοι), παρά μια προσπάθεια to shock the unshockable. Πιάνοντας το νήμα του Άμλετ και ξετυλίγοντας το ξετυλίγει και τις διάφορες παραμέτρους αυτού του φόβου: ότι τελικά δεν ήμουν ο μόνος πόθος της μητέρας μου (ο πόθος της για ένα παιδί, εμένα, δεν την εξάντλησε ως ύπαρξη, δεν ήμουν εγώ το τέλος της). Φόβος ότι το μέρος από όπου ήρθα δεν μου ανήκει και δεν είναι μόνο για μένα. Ο φόβος αυτός γεννά εκτός από οργή (στον Άμλετ δημιουργική λόγου οργή) και έναν ηδονοβλεπτικο και μαζοχιστικό πόθο: να αντικρίσω αυτό που με τρομοκρατεί (αυτό που πάντα υποψιάζομαι) και του οποίου η απόδειξη θα με καταστρέψει. Αν καταφέρει το έργο να εκμαιεύσει σκέψεις, νέες αγωνίες η και να φέρει στο φως παλιές , αν καταφέρει να προκαλέσει αντιδράσεις πέραν της σκανδαλοθηρίας (και της ηθικολογίας της), πέραν της πανικοβλητης απόρριψης οτιδήποτε θερίζει στα χωράφια του ταμπού (χωρίς να το καταλύει, εδώ βρίσκεται και η ίντριγκα του έργου αυτού, νομίζω), η της standard liberal attitude (ένα έργο τέχνης δεν είναι παρά ένα έργο τέχνης, δεν πρέπει να λογοκρίνεται, κτλ. ) τότε θα έχει επιτύχει.
Λυπάμαι που έχασα την ομαδική έκθεση 'Home Truths : Photography, Motherhood and Identity'.
Franky Frangidis
13.5.2014 | 03:46
Πολυ ενδιαφερουσες φωτοφραφιες, ωραια αισθητικη, ενεργια και συναισθημα, δυναμη. Συντηριτικο αρθρο ομως... Οσο για το αν ειναι τεχνη η αν ειναι αρρωστο, ενηλικες ανθρωποι ειναι ρε παιδια. Εφ οσον υπαρχει συγκαταθεση, ο καθενας εξερευνει οτι τον εμπνεει. Ολα τα υπολοιπα σχολια εμενα μου ακουγονται απλα παιδικα.
Πρέπει να είστε μέλος για να αναρτήσετε σχόλια
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
