Ο πατέρας του Άμλετ ,αυτόν τον βαρύγδουπο τίτλο έδωσε ο Μάνος Ελευθερίου στο παραλήρημά του. Και εντάξει, ο κάθε ένας αν έχει αδειάσει τρεις κάβες ( ή δεν ξέρω τι άλλο x3) , μπορεί τους παροξυσμούς του να τους τιτλοφορήσει όπως του έρθει ε κ ε ί ν η την ώρα, γιατί του φαίνονται σημαντικοί για λόγους, που όταν την άλλη μέρα, ή την άλλην εβδομάδα, ή όποτε τέλος πάντων ξενερώσει, ούτε θα τους κατανοεί ούτε και θα τους αποδέχεται πλέον.Συνεπώς , εκτός και αν ανήκεις στην στατιστικώς εξαιρετικά μικρή πιθανότητα να είσαι μία καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα , ούτως ώστε να υπάρχουν θησαυροί ακόμη και στα σκουπίδια σου, τους παροξυσμούς της μέθης σου την άλλη μέρα, αν έχεις λίγο αυτοσεβασμό και αίσθηση του μέτρου, τους στέλνεις στα σκουπίδια μαζί με τα άδεια μπουκάλια, τα άδεια κουτιά ντελίβερι και τα αδειασμένα κορμιά που ενδεχομένως σε συντρόφεψαν, δεν τους παίρνεις αυτούσιους και ανεπεξέργαστους να τους κάνεις θεατρικό έργο!Άρα, όσο καλόπιστα και αν θέλω να σκεφτώ για τον συγγραφέα, ότι ίσως να είχε το ακαταλόγιστο όταν το έγραφε, τόσο εξακολουθώ να μην βρίσκω καμία καλή δικαιολογία, εκτός από αμετροέπεια, μεγαλομανία και άκρατο ναρκισσισμό, που θεώρησε ότι όλο αυτό άξιζε να μας το δείξει και μάλιστα έναντι αμοιβής . Εκτός και αν υπάρχει και κάτι άλλο που δεν μπορώ να σκεφτώ, πχ ότι δεν σέβεται το κοινό του...Όσο για την σκηνοθεσία , αν εξαιρέσουμε το cheap trick του να μιλάει ο ηθοποιός στο απόλυτο σκοτάδι με έναν φακό μπροστά στο πρόσωπό του για κανένα εικοσάλεπτο μέχρι να ζαλιστούμε, λες και λέμε τρομακτικές ιστορίες στην κατασκήνωση, ήταν πιο ανύπαρκτη ακόμη και από σκέτς σχολικής παράστασης . Και έχω δει μερακλήδες δασκάλους να κάνουν αξιοπρεπέστατες σκηνοθεσίες σε σχολικές παραστάσεις, ή έστω να καταβάλλουν μία προσπάθεια, όποια και να είναι αυτή. Ο Θ. Γκόνης, είναι ξεκάθαρο ότι δεν κατέβαλε απολύτως καμία. Είναι πιο εύκολο για εμένα και θετικό για εκείνον να σκεφτώ , ότι δεν πάτησε ποτέ το πόδι του σε πρόβα και έδωσε δύο οδηγίες από το τηλέφωνο, παρά ότι αυτό είναι πράγματι το καλλιτεχνικό του όραμα για το έργο. ( Αυτές είναι δουλειές , να πουλάς αέρα κοπανιστό, το απόλυτο τίποτα για «κουλτούρα» και να πληρώνεσαι ! )Ωστόσο , η παράσταση μάλλον δύο στον αριθμό ήρωες, που εφήρμοσαν στην πράξη το σοφό ρητό , ότι όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, να φτιάχνεις λεμονάδα και τα καταφέραν μια χαρά :Ο ένας ήταν ο σκηνογράφος - ενδυματολόγος ( δεν ξέρω ποιός είναι , ίσως και να μην υπήρξε ποτέ, γιατί να χρειάζεσαι σκηνογράφους και ενδυματολόγους άλλωστε, μήπως ζητάς από το κοινό να έρθει και να σε πληρώσει για να σε δει και να το ευχαριστηθεί κιόλας ; ) , που στοιχηματίζω ότι του είπαν, ο,τι λένε συνήθως στους σκηνογράφους σ΄όλες αυτές τις αποθήκες που λειτουργούν ως «μινιμάλ» θεατράκια : Πάρε 300 ευρώ για τα σκηνικά και τα κοστούμια και κοίτα να μας φέρεις και ρέστα ε; Και όντως ο μάγκας το έκανε !!!! Στάνταρ παίζει να τους πήγε πίσω και κανένα εικοσάευρω! Θεός !Ο δεύτερος, ο μεγάλος ήρωας της παράστασης, είναι ο Χρ. Χατζηπαναγιώτης , ο οποίος κατάφερε να είναι επί 70 ολόκληρα λεπτά αξιοπρεπέστατος ερμηνευτικά σε ένα θεατρικό με ανερμάτιστο , κοινότυπο, βαρετό, άσχετο και ανούσιο κείμενο, ανύπαρκτη σκηνοθεσία και ανύπαρκτη σκηνογραφία. Ε , δεν είναι και λίγο αυτό... Να σου δίνουν να δουλέψεις με το τίποτα, με τον κοπανιστό αέρα και εσύ πράγματι, να καταφέρνεις ολομόναχος και απόλυτα εκτεθειμένος με την πλάτη στον τοίχο του μονολόγου και απέναντι σε τόσους θεατές να κάνεις κάτι με το τίποτα και να μένεις αξιοπρεπής ! Αυτό δείχνει και τεράστιο θεατρικό υπόβαθρο και τεράστια κότσια!Αν λοιπόν αξίζει σε κάτι αυτή η παράσταση , είναι στο να εμπεδώσει κανείς έκπληκτος , πως ακόμη και με την απόλυτη «αφαίρεση» και τον «συμβολισμό», όπως ευφημίζουν την φτήνια και την προχειρότητα και το μηδενικό όραμα σε κάθε δημιουργικό επίπεδο τέτοιων παραστάσεων που μας έχουν πήξει και πρήξει τις τελευταίες δεκαετίες, ότι ένας καλός ηθόποιός εξακολουθεί να στέκεται στο ύψος του. Και δεν του το είχα του κου Χατζηπαναγιώτη για να την πω την αμαρτία μου... Οπότε του αξίζουν διπλά συγχαρητήρια και εύχομαι όλο αυτό να μην το ξανακάνει ποτέ, γιατί αδικεί και το ταλέντο του και εμάς !Βλέπεις , δυστυχώς ή ευτυχώς, ένα θέαμα, δεν είναι όπως στην ταβέρνα, που αν σου σερβίρει με «άποψη» κάτι μπαγιάτικο ή σάπιο ο σεφ , ή του στέλνεις την μπριζόλα πίσω, ή δεν πληρώνεις και φεύγεις. Στο θέαμα , πληρώνεις προκαταβολικά και τον χρόνο και την προσοχή και τα χρήματά σου. Άρα, οφείλεις να σέβεσαι διπλά και τρίδιπλα το κοινό σου, ιδίως όταν - υποτίθεται πως- ποιείς ήθος..
