Αυτό δεν λέγεται πονηριά, αλλά υποχρέωνω τον εαυτό μου να υποκρίνεται μια δεύτερη περσονα, νομίζοντας πως έτσι θα μπορώ να απολαμβάνω κάποια πράγματα, τα οποία όμως δικαιωματικά μου ανηκουν/ για τα οποία είμαι αυτή που θα έπρεπε να αποφασίζω. Ουσιαστικά αντί ζητήσεις και να ζήσεις μια σχέση ισότιμη επιλέγεις την κουτοπονηρια πιστεύοντας, όπως οι γυναίκες μιας άλλης εποχής, ότι θα "κουμαντάρεις" τον άντρα σου με πλάγιους τρόπους και δήθεν επιτυχημενες μεθόδους μιας άλλης εποχής από τις μάγισσες της Σμύρνης. Σου διαφεύγει ότι η πεθερά μπορεί να έχει την τριπλάσια πείρα από εσένα και να σε αφηνει να νομίζεις ότι κατι κάνεις, ώστε να συνεχιζεις να μένεις σε ένα γάμο ως κατώτερη του άντρα, μόνο και μόνο για να έχεις έναν δήθεν "καλό γάμο".
Οι γυναίκες, οι μητέρες μας, οι γιαγιάδες μας έτσι έζησαν, γιατί δεν είχαν άλλη εναλλακτική.
Δεν αξίζει σε καμία αυτό. Άλλαξαν οι εποχές κι εμείς ως γυναίκες οφείλουμε να ανατρεψουμε όλη αυτή την παλιομοδιτικη νοοτροπία.