Περιγράφω πράγματα που συμβαίνουν, καταστάσεις πολύ κοινές. Υπάρχουν παιδιά μεγαλύτερων γονιών που μεγάλωσαν μια χαρά κι είχαν και καλύτερη διαπαιδαγώγηση, επειδή ήταν αντικείμενο πολύ μεγάλης επιθυμίας, όπως αντίστοιχα και παιδιά γονιών που έγιναν γονείς στα 25 ή τα 30, αλλά τους έλαχε των γονιών μια λευχαιμία, ή ένα τρακάρισμα που τους άφησε ανάπηρους, ή ξαφνική πτώχευση και έμειναν στους πέντε δρόμους, ή δολοφονία από σύντροφο, ή τόσα άλλα από τα δυσάρεστα που μπορεί να συμβούν σε έναν άνθρωπο. Αυτά δεν γνωρίζουν ούτε ηλικία, ούτε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, ούτε τίποτα. Το περιορίζεις στην βιολογική φθορά επειδή είναι το δικό σου προσωπικό βίωμα (που δεν είναι και σκληροπυρηνικό), όμως το δικό σου βίωμα δεν είναι μέτρο όλου του κόσμου. Η σκέψη σου βασίζεται στην ψευδαίσθηση του ελέγχου: να κάνω παιδί (ή να μην κάνω παιδί) στην κατάλληλη ηλικία, οπότε έτσι κατευθύνω τα πράγματα "ως οφείλουν να είναι τα πράγματα".
Η ζωή η ίδια μας διδάσκει, δια του βιώματος και της παρατήρησης, ότι δεν υπάρχει ένας καθολικός ενιαίος και σωστός τρόπος "να γίνονται τα πράγματα". Και κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του στο μέτρο που υφίστανται επιλογές. Μιλώ για νορμάλ πλαίσια, φυσικά, όχι υπερβολές τύπου Βουτσά, ούτε γραφικότητες τύπου παλίκαρος 45 ετών και μιλφάρα που φυσάει.
Επιπλέον πουθενά δεν είπα πως το μεγαλύτερο παιδί ΟΦΕΙΛΕΙ να διαχειριστεί θέματα των γονιών, είπα ότι θα μπορούσε -αν το ίδιο ένιωθε ότι το επιθυμεί. Αν δεν το νιώθει, ας τους παρατήσει. Κάποια πράγματα στη ζωή είναι δανεικά, κι αυτό ισχύει και προς τους ανιόντες, και προς τους κατιόντες.
Πάντως έχω να παρατηρήσω ότι ενώ σε γενικές γραμμές έχετε δίκιο ότι καλό είναι να μην καθυστερεί κάποιος να γίνει γονιός, προφανέστατα για λόγους μίνιμουμ λογικής, είναι ταυτόχρονα ανησυχητικό ότι το περίφημο Συνέδριο περί Γονιμότητας, που τόση γυναικεία κατακραυγή ξεσήκωσε, σε κάτι τέτοια επιχειρήματα βασίζεται. Η ελευθερία του αναπαραγωγικού δικαιώματος είναι θεμέλιο της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κι ειδικά για τις γυναίκες και την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή υπάρχει ήδη νόμος που ορίζει το όριο στα 50 έτη. Αν διαφωνείς, αντί να αγανακτείς στις εξομολογήσεις, μπορείς να ενεργοποιηθείς ως πολίτης με στοχευμένες ενέργειες να εισηγηθείς στους βουλευτές της περιφέρειάς σου ώστε να αλλάξει ο νόμος, να τεκνοποιούν πχ. όλες πριν τα 30. Κάτι μου λέει όμως ούτε αυτό θα σε ικανοποιούσε.
Περιγράφω πράγματα που συμβαίνουν, καταστάσεις πολύ κοινές. Υπάρχουν παιδιά μεγαλύτερων γονιών που μεγάλωσαν μια χαρά κι είχαν και καλύτερη διαπαιδαγώγηση, επειδή ήταν αντικείμενο πολύ μεγάλης επιθυμίας, όπως αντίστοιχα και παιδιά γονιών που έγιναν γονείς στα 25 ή τα 30, αλλά τους έλαχε των γονιών μια λευχαιμία, ή ένα τρακάρισμα που τους άφησε ανάπηρους, ή ξαφνική πτώχευση και έμειναν στους πέντε δρόμους, ή δολοφονία από σύντροφο, ή τόσα άλλα από τα δυσάρεστα που μπορεί να συμβούν σε έναν άνθρωπο. Αυτά δεν γνωρίζουν ούτε ηλικία, ούτε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, ούτε τίποτα.
Το περιορίζεις στην βιολογική φθορά επειδή είναι το δικό σου προσωπικό βίωμα (που δεν είναι και σκληροπυρηνικό), όμως το δικό σου βίωμα δεν είναι μέτρο όλου του κόσμου.
Η σκέψη σου βασίζεται στην ψευδαίσθηση του ελέγχου: να κάνω παιδί (ή να μην κάνω παιδί) στην κατάλληλη ηλικία, οπότε έτσι κατευθύνω τα πράγματα "ως οφείλουν να είναι τα πράγματα".
Η ζωή η ίδια μας διδάσκει, δια του βιώματος και της παρατήρησης, ότι δεν υπάρχει ένας καθολικός ενιαίος και σωστός τρόπος "να γίνονται τα πράγματα". Και κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του στο μέτρο που υφίστανται επιλογές. Μιλώ για νορμάλ πλαίσια, φυσικά, όχι υπερβολές τύπου Βουτσά, ούτε γραφικότητες τύπου παλίκαρος 45 ετών και μιλφάρα που φυσάει.
Επιπλέον πουθενά δεν είπα πως το μεγαλύτερο παιδί ΟΦΕΙΛΕΙ να διαχειριστεί θέματα των γονιών, είπα ότι θα μπορούσε -αν το ίδιο ένιωθε ότι το επιθυμεί. Αν δεν το νιώθει, ας τους παρατήσει. Κάποια πράγματα στη ζωή είναι δανεικά, κι αυτό ισχύει και προς τους ανιόντες, και προς τους κατιόντες.
Πάντως έχω να παρατηρήσω ότι ενώ σε γενικές γραμμές έχετε δίκιο ότι καλό είναι να μην καθυστερεί κάποιος να γίνει γονιός, προφανέστατα για λόγους μίνιμουμ λογικής, είναι ταυτόχρονα ανησυχητικό ότι το περίφημο Συνέδριο περί Γονιμότητας, που τόση γυναικεία κατακραυγή ξεσήκωσε, σε κάτι τέτοια επιχειρήματα βασίζεται. Η ελευθερία του αναπαραγωγικού δικαιώματος είναι θεμέλιο της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κι ειδικά για τις γυναίκες και την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή υπάρχει ήδη νόμος που ορίζει το όριο στα 50 έτη. Αν διαφωνείς, αντί να αγανακτείς στις εξομολογήσεις, μπορείς να ενεργοποιηθείς ως πολίτης με στοχευμένες ενέργειες να εισηγηθείς στους βουλευτές της περιφέρειάς σου ώστε να αλλάξει ο νόμος, να τεκνοποιούν πχ. όλες πριν τα 30. Κάτι μου λέει όμως ούτε αυτό θα σε ικανοποιούσε.