Η διαφωνία μας οφείλεται στο ότι η καθεμία στρέφει αλλού το ενδιαφέρον της. Εσύ το στρέφεις στους υποψήφιους γονείς, φαίνεται άλλωστε και από τη φράση με την οποία ξεκινάς το σχόλιό σου "ας μιλήσει και κάποιος που έχει γονεικη εμπειρία". Λες και κρίσιμη είναι εν προκειμένω η οπτική του γονιού και όχι του παιδιού. Εγώ αντίθετα στρεφω το ενδιαφέρον μου στα παιδιά, γιατί κατά την άποψή μου μόνο αυτά έχουν σημασία.
Μιλάς για παιδιά μεγαλύτερων γονιών που όμως μεγάλωσαν μια χαρά. Το κομμάτι της διαπαιδαγωγησης το αφήνω απ'έξω, γιατί οι ενστάσεις μου δεν έχουν να κάνουν με την ικανότητα των μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων να διαπαιδαγωγησουν τα παιδιά τους αλλά με παράγοντες όπως οι αντοχές και τα προβλήματα υγείας που έρχονται με την πάροδο των χρόνων και μπορεί να δυσκολέψουν τη ζωή των παιδιών.
Καταστάσεις όπως ο καρκίνος, ιδίως αν δεν υπάρχει ιστορικό, ή ένα ατύχημα δεν μπορεί κανείς να τα προβλέψει, και ούτε μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις με τον φόβο ότι κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως εμφανίσει καρκίνο ή πάθει ατύχημα. Η βιολογική φθορά όμως θα επέλθει με την πάροδο του χρόνου, είναι νομοτελειακο. Το ξέρεις ότι θα συμβεί σίγουρα. Δεν γίνεται να μην το λαμβάνεις υπόψιν σου. Και δυστυχώς η βιολογική φθορά σημαίνει λιγότερες αντοχές και πολύ περισσότερες πιθανότητες εμφάνισης προβλημάτων υγείας. Είναι εγωιστικό να αποφασίζει κανείς να κάνει παιδί σε μεγάλη ηλικία, ενώ τα γνωρίζει όλα αυτά.