Σωστά, απέτυχες. Εγώ θα σου πρότεινα να μείνεις στο σπίτι σου, εκεί θα είσαι καλά δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσεις ξανά και ξανά, θα είσαι στα σίγουρα στα εύκολα, που να τρέχεις μωρέ τώρα να σπαταλάς αυτόν τον ΠΆΡΑ ΠΟΛΎ χρόνο που έχεις μπροστά σου? Πιστεύω περπατάς ε? (το ελπίζω) και μάλλον ξέρεις και ποδήλατο, υποθέτω λοιπόν (από αυτά που μας γράφεις στην εξομολόγηση σου) περπάτησες/ετρεξες με το που σηκώθηκες και είμαι σίγουρος ότι στα πρώτα 100 σου μετρά με ποδήλατο έκανες σούζες, σαν να λέμε δεν ζορίστηκες ρε παιδάκι μου, δεν έπεσες με τα μούτρα κάτω όπως όλοι μας, δεν εφαγες τα γόνατα σου πέφτοντας από το ποδήλατο προσπαθώντας να κρατήσεις ΙΣΟΡΡΟΠΊΑ. ΣΥΜΒΙΒΆΖΕΣΑΙ αγάπη και κλαίγεσαι που συμβιβάζεσαι, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ότι δεν μπορείς, ανέχεσαι να βάλεις την ταμπέλα του ηττημένου και προτιμάς αντί να βρεις τρόπο και λύση, να λες δεν μπορώ. Με αυτόν τον τρόπο σκέψης το μόνο που θα καταφέρεις είναι να είσαι αποτυχημένη. Σταμάτα να κοιτάς τι έγινε και ψάξε να βρεις τον τρόπο να το λύσεις, μόνο τότε θα δεις φως στο τούνελ...ΜΌΝΗ ΣΟΥ, κάνεις δεν θα σε πάρει από το χέρι να σου πει, κανε αυτό και κανε το άλλο και θα πετύχεις, βάλε το μυαλό σου και την φαντασία σου να δουλέψουν χωρίς πανικό....