Το πρόβλημα στον πυρήνα του, έτσι όπως το βλέπω εγώ, ήταν ότι μιλούσατε διαφορετικές "γλώσσες αγάπης." Για εκείνη η εκδήλωση αγάπης ίσως σημαίνει η αφιέρωση χρόνου, τρυφερότητας και συναισθημάτων, οπότε και αυτό προσέφερε. Εσύ, από την άλλη, εκδήλωνες την αγάπη σου με την υλική προσφορά και συνεισφορά. Πολλές φορές είναι πολύ πιο παραγωγικό το να μιλάει έκαστο ταίρι στο ζευγάρι διαφορετική γλώσσα αγάπης, ώστε ν' αλληλοσυμπληρώνονται. Αν μιλούσες εσύ τη δική της γλώσσα αγάπης αποκλειστικά, τότε ναι μεν θα είχες άπειρο χρόνο κι αυτί για να την ακούς, αλλά δεν θα είχατε να φάτε. Και τότε, όσο και να νόμιζε εκείνη ότι με προσαρμοστικότητα όλα γίνονται, κακά τα ψέματα, τα πάγια έξοδα καλύπτονται με χρήματα. Να θυμόμαστε να προσέχουμε τι ευχόμαστε, λοιπόν. Το ίδιο κι εκείνη, αν μιλούσε αποκλειστικά τη δική σου γλώσσα αγάπης, θα είχες δίπλα σου μια καριερίστρια, μπορεί να είχατε και παραπάνω χρήματα στο σύνολο, αλλά δεν θα είχατε σπιτικό με θαλπωρή, γιατί κανείς από τους δυο σας δεν θα βρισκόταν εκεί για να το φροντίσει. Δεν βλέπω κανένα μεγάλο πρόβλημα, παρά μόνο την παρεξήγηση που ξεκίνησε, ίσως γιατί εκείνη δεν είχε καταλάβει ότι ο εργασιακός σου ζήλος ήταν μια έκφανση της γλώσσας αγάπης που μιλούσες: ήθελες να προσφέρεις ασφάλεια και μέλλον στη σχέση σας και μπορεί να έδινες μέχρι και το 90% της συνολικής σου ενέργειας για να το παρέχεις. Είμαι της άποψης ότι δεν σηκώνουν τα πάντα κουβέντα, επειδή κιόλας στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ξεκάθαρο αν την ενοχλούσε μόνο η κατάσταση που περιέγραψες ή αν οι λόγοι ήταν άλλοι και βρήκε απλώς αφορμή. Μπορείς, όμως, να τη βρεις και της εξηγήσεις τη δική σου θέση σ' αυτό. Σε περίπτωση επανασύνδεσης, εδώ χωράει το να συμφωνήσετε σε αμοιβαίες υποχωρήσεις και αλληλοκατανόηση. Αν πάλι δεν δεχτεί, άσ' το, γιατί μάλλον σημαίνει ότι για άλλους λόγους δεν βλέπει το μέλλον μαζί σου. Και τέλος, μην σκέφτεσαι "τέσσερα χρόνια δεν πετιούνται έτσι απλά." Κατά πρώτον, για το άλλο ταίρι μπορεί να πετιούνται μια χαρά και δέκα χρόνια και, κατά δεύτερον, αν είναι να βρεις την ηρεμία σου και την ευτυχία σου απεγκλωβίζοντας τον εαυτό σου από αδιέξοδα με αχάριστους συντρόφους, τότε κάλλιο αργά παρά ποτέ. Με άλλα λόγια, μην κάνεις το λάθος να εμμένεις σε τελειωμένες καταστάσεις επειδή επένδυσες χωρίς να σου βγουν όπως περίμενες.
Το πρόβλημα στον πυρήνα του, έτσι όπως το βλέπω εγώ, ήταν ότι μιλούσατε διαφορετικές "γλώσσες αγάπης." Για εκείνη η εκδήλωση αγάπης ίσως σημαίνει η αφιέρωση χρόνου, τρυφερότητας και συναισθημάτων, οπότε και αυτό προσέφερε. Εσύ, από την άλλη, εκδήλωνες την αγάπη σου με την υλική προσφορά και συνεισφορά. Πολλές φορές είναι πολύ πιο παραγωγικό το να μιλάει έκαστο ταίρι στο ζευγάρι διαφορετική γλώσσα αγάπης, ώστε ν' αλληλοσυμπληρώνονται. Αν μιλούσες εσύ τη δική της γλώσσα αγάπης αποκλειστικά, τότε ναι μεν θα είχες άπειρο χρόνο κι αυτί για να την ακούς, αλλά δεν θα είχατε να φάτε. Και τότε, όσο και να νόμιζε εκείνη ότι με προσαρμοστικότητα όλα γίνονται, κακά τα ψέματα, τα πάγια έξοδα καλύπτονται με χρήματα. Να θυμόμαστε να προσέχουμε τι ευχόμαστε, λοιπόν. Το ίδιο κι εκείνη, αν μιλούσε αποκλειστικά τη δική σου γλώσσα αγάπης, θα είχες δίπλα σου μια καριερίστρια, μπορεί να είχατε και παραπάνω χρήματα στο σύνολο, αλλά δεν θα είχατε σπιτικό με θαλπωρή, γιατί κανείς από τους δυο σας δεν θα βρισκόταν εκεί για να το φροντίσει. Δεν βλέπω κανένα μεγάλο πρόβλημα, παρά μόνο την παρεξήγηση που ξεκίνησε, ίσως γιατί εκείνη δεν είχε καταλάβει ότι ο εργασιακός σου ζήλος ήταν μια έκφανση της γλώσσας αγάπης που μιλούσες: ήθελες να προσφέρεις ασφάλεια και μέλλον στη σχέση σας και μπορεί να έδινες μέχρι και το 90% της συνολικής σου ενέργειας για να το παρέχεις. Είμαι της άποψης ότι δεν σηκώνουν τα πάντα κουβέντα, επειδή κιόλας στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ξεκάθαρο αν την ενοχλούσε μόνο η κατάσταση που περιέγραψες ή αν οι λόγοι ήταν άλλοι και βρήκε απλώς αφορμή. Μπορείς, όμως, να τη βρεις και της εξηγήσεις τη δική σου θέση σ' αυτό. Σε περίπτωση επανασύνδεσης, εδώ χωράει το να συμφωνήσετε σε αμοιβαίες υποχωρήσεις και αλληλοκατανόηση. Αν πάλι δεν δεχτεί, άσ' το, γιατί μάλλον σημαίνει ότι για άλλους λόγους δεν βλέπει το μέλλον μαζί σου. Και τέλος, μην σκέφτεσαι "τέσσερα χρόνια δεν πετιούνται έτσι απλά." Κατά πρώτον, για το άλλο ταίρι μπορεί να πετιούνται μια χαρά και δέκα χρόνια και, κατά δεύτερον, αν είναι να βρεις την ηρεμία σου και την ευτυχία σου απεγκλωβίζοντας τον εαυτό σου από αδιέξοδα με αχάριστους συντρόφους, τότε κάλλιο αργά παρά ποτέ. Με άλλα λόγια, μην κάνεις το λάθος να εμμένεις σε τελειωμένες καταστάσεις επειδή επένδυσες χωρίς να σου βγουν όπως περίμενες.