Η ταινία αυτή μας προβλημάτισε όταν την παρακολουθήσαμε στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.Αργή στη ροή της, στα όρια του υποφερτού κάποιες φορές, συμβαδίζει με τους ρυθμούς της εποχής - και ξεκάθαρα, είναι το αποτέλεσμα της εικαστικής ματιάς του Ντέιβις που δικαιώνει το θεατή.Στο ερμηνευτικό κομμάτι, αναρωτηθήκαμε ανά στιγμές αν η έντονη "υποκρισία" στην έκφραση των ηθοποιών (όλων, ανεξαιρέτως) ήταν όντως απόρροια σκηνοθετικών οδηγιών με εξίσου συμβολικό σκοπό (τον κατοπτρισμό της κοινωνίας όπου φαινομενικά όλα είναι καλά και γαλήνια) ή αν κάτι είχε πάει λάθος... εφόσον και οι ερμηνείες ήταν τραβηγμένες σε κάποια άκρα.Σε μεγάλο μέρος της ταινίας, οι χαρακτήρες δεν μπορούσαν να διαφοροποιηθούν κατά κάποιον τρόπο μεταξύ τους ως... "διάνοιες", τουλάχιστον όχι μέσω του διαλόγου, που ήταν και αρκετός... Παρουσιάζονταν εξίσου πνευματώδεις παρά τις διαφορές που υποτίθεται πως τους χαρακτήριζαν, εκφράζοντας βέβαια διάφορες απόψεις πάνω στο εκάστοτε ζήτημα. Ήταν όμως λες και άκουγες τη φωνή του σεναριογράφου πίσω από όλους. Θα επαναλάβω πως δεν αντιλήφθηκα εάν αυτά παρουσιάστηκαν με αυτόν τον τρόπο από προτίμηση. Η Νίξον ήταν πιο απολαυστική σε σύγκριση με το υπόλοιπο καστ μέσα σε όλο αυτό. Το Sex & the City δε μου αρκούσε για να την κρίνω ή και να την κατανοήσω σαν ηθοποιό, αν και έπειτα από την Kim Cattrall - που είχε και έναν πιο αβανταδόρικο ρόλο στη σειρά -, εκ των υστέρων αποδείχτηκε η ποιοτικότερη...