Συμφωνώ εν μέρει σε αυτό που λες αλλά καλό θα ήταν να σκεφτούμε όλοι μας, κι εσύ που είσαι βέβαιη ότι όταν κάτι δεν πάει καλά πρέπει να το αλλάξουμε κι ότι έχουμε τη δύναμη και τη δυνατότητα γι' αυτή την αλλαγή, όλοι μας να σκεφτούμε κατά πόσο στην προσωπική μας ζωή είμαστε ανοιχτοί σε αλλαγές και πόσο βοηθάμε και τους άλλους να κάνουν στη δική τους τη ζωή τις αλλαγές που επιθυμούν. Εσύ ας πούμε (και η κάθε εσύ, ο κάθε άνθρωπος) πόσες ευκαιρίες έδωσες σε μια απλή καθημερινή σου μέρα ώστε να γνωριστείς με κάποιον άνθρωπο; Πόσο βγήκες από την ''αδράνεια που ελλοχεύει αρχικά και μετέπειτα εγκαθίσταται'' όπως χαρακτηριστικά γράφεις; Πόσο ανοιχτός ήσουν ως άνθρωπος πηγαίνοντας στη δουλειά σου, γυρίζοντας απ' τη δουλειά σου ή σε μια βραδινή σου έξοδο ώστε να συμπεριλάβεις και κάποιο άλλο άτομο στην παρέα σου; Πόσο ανοιχτός ήσουν ως άνθρωπος όταν κάποιο άτομο επιχείρησε να σου μιλήσει με αφορμή κάτι άσχετο ώστε να βγει από την ''αδράνεια''; Υπήρχε δεκτικότητα ή απάντησες κάτι στα γρήγορα και φρόντισες να εξαφανιστείς αμέσως από το οπτικό του/της πεδίο; Ξεκίνησες ποτέ να πεις κάποια κουβέντα με κάποιο άτομο σε έναν χώρο που βρέθηκες, με κάποιο άτομο που πιθανόν να βρισκόταν μόνο παραδίπλα σου; Ή επιχείρησες ποτέ να συνομιλήσεις με μια μικρή παρέα ανθρώπων που βρεθήκατε σε έναν κοινό χώρο; Ή είσαι από τους πολλούς ανθρώπους που βρίσκονται σε έναν χώρο και είναι σκυμμένοι συνεχώς στο κινητό τους; Ή που βλέπουν κάποιο μόνο άνθρωπο με κενή θέση δίπλα του και επιλέγουν να κάτσουν στην επόμενη σειρά θέσεων; Ή ακόμα κι αν κάτσεις δίπλα σε κάποιον άνθρωπο αρχίζεις αμέσως την ενασχόληση με το κινητό και συνομιλείς συνέχεια σε αυτό; Χρησιμοποιώ το δεύτερο ενικό πρόσωπο γιατί αν κάποιο θέμα γίνει λίγο πιο προσωπικό τότε βλέπουμε κι εμείς οι ίδιοι ότι στην πράξη δεν κάνουμε τίποτα απ' όσα προτείνουμε στους άλλους να κάνουν και τους ρίχνουμε και το φταίξιμο γι' αυτό. Αν προτείνουμε σε κάποιον άνθρωπο να βγει από την υποτιθέμενη αδράνεια αλλά δεν του δίνουμε ούτε καν την ελάχιστη σημασία όσο αναπνέει και ζει δίπλα μας τότε κάτι δεν πάει καλά με την απολυτότητα της ''λύσης'' που προτείνουμε.
Συμφωνώ εν μέρει σε αυτό που λες αλλά καλό θα ήταν να σκεφτούμε όλοι μας, κι εσύ που είσαι βέβαιη ότι όταν κάτι δεν πάει καλά πρέπει να το αλλάξουμε κι ότι έχουμε τη δύναμη και τη δυνατότητα γι' αυτή την αλλαγή, όλοι μας να σκεφτούμε κατά πόσο στην προσωπική μας ζωή είμαστε ανοιχτοί σε αλλαγές και πόσο βοηθάμε και τους άλλους να κάνουν στη δική τους τη ζωή τις αλλαγές που επιθυμούν.
Εσύ ας πούμε (και η κάθε εσύ, ο κάθε άνθρωπος) πόσες ευκαιρίες έδωσες σε μια απλή καθημερινή σου μέρα ώστε να γνωριστείς με κάποιον άνθρωπο;
Πόσο βγήκες από την ''αδράνεια που ελλοχεύει αρχικά και μετέπειτα εγκαθίσταται'' όπως χαρακτηριστικά γράφεις;
Πόσο ανοιχτός ήσουν ως άνθρωπος πηγαίνοντας στη δουλειά σου, γυρίζοντας απ' τη δουλειά σου ή σε μια βραδινή σου έξοδο ώστε να συμπεριλάβεις και κάποιο άλλο άτομο στην παρέα σου;
Πόσο ανοιχτός ήσουν ως άνθρωπος όταν κάποιο άτομο επιχείρησε να σου μιλήσει με αφορμή κάτι άσχετο ώστε να βγει από την ''αδράνεια'';
Υπήρχε δεκτικότητα ή απάντησες κάτι στα γρήγορα και φρόντισες να εξαφανιστείς αμέσως από το οπτικό του/της πεδίο;
Ξεκίνησες ποτέ να πεις κάποια κουβέντα με κάποιο άτομο σε έναν χώρο που βρέθηκες, με κάποιο άτομο που πιθανόν να βρισκόταν μόνο παραδίπλα σου;
Ή επιχείρησες ποτέ να συνομιλήσεις με μια μικρή παρέα ανθρώπων που βρεθήκατε σε έναν κοινό χώρο;
Ή είσαι από τους πολλούς ανθρώπους που βρίσκονται σε έναν χώρο και είναι σκυμμένοι συνεχώς στο κινητό τους;
Ή που βλέπουν κάποιο μόνο άνθρωπο με κενή θέση δίπλα του και επιλέγουν να κάτσουν στην επόμενη σειρά θέσεων;
Ή ακόμα κι αν κάτσεις δίπλα σε κάποιον άνθρωπο αρχίζεις αμέσως την ενασχόληση με το κινητό και συνομιλείς συνέχεια σε αυτό;
Χρησιμοποιώ το δεύτερο ενικό πρόσωπο γιατί αν κάποιο θέμα γίνει λίγο πιο προσωπικό τότε βλέπουμε κι εμείς οι ίδιοι ότι στην πράξη δεν κάνουμε τίποτα απ' όσα προτείνουμε στους άλλους να κάνουν και τους ρίχνουμε και το φταίξιμο γι' αυτό.
Αν προτείνουμε σε κάποιον άνθρωπο να βγει από την υποτιθέμενη αδράνεια αλλά δεν του δίνουμε ούτε καν την ελάχιστη σημασία όσο αναπνέει και ζει δίπλα μας τότε κάτι δεν πάει καλά με την απολυτότητα της ''λύσης'' που προτείνουμε.