Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή για εμένα δεν αφορά την αθωότητα ή μη του Μειμαράκη αλλά ο δοκιμασμένος και δυστυχώς επιτυχημένος τρόπος διαλλεκτικής ενός πολιτικού που προσπαθεί να υπερσπιστεί τη θέση του. Απευθύνεται αποκλειστικά στο θυμικό ( π.χ να μου πιει το αίμα, αρένα, θα ματώσω) και στην έντονη δραματικότητα (π.χ. δεν βάλλομαι εγώ αλλά ο Πρόεδρος της Βουλής, η αποσταθεροποίσηση κ.τ.λ.). Και αυτή η διαλλεκτική δυστυχώς διαπνέει την πολιτικη της χώρας μας εδώ και τόσα πολλά χρόνια, αρνούμενη τη λογική, τη συγκαταβατικότητα και την αποδοχή της ατομικής ευθύνης. Αλλά και η πολιτική άραγε δεν καθρεφτίζει την νοοτροπία μίας κοινωνίας;