Λοιπόν, μιας που το σόι μου είναι πολύ της θρησκείας, καλοί άνθρωποι αλλά φοβισμένοι απο την ζωή, όταν ήμουν μικρούλα πήγαινα κάθε Κυριακή στο κατηχητικό και στις λεγόμενες ΧΜΟ ομάδες (Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες). Η αλήθεια είναι πως είχα απογοητευσει τραγικά τον ορθόδοξο εαυτό μου όταν άκουγα εκφράσεις όπως "όποιος αγαπάει περισσότερο την μάνα του ή τον πατέρα κλπ απο τον Χριστό, τότε δεν αξίζει να λέγεται Χριστιανός" ή " είναι μεγάλη αμαρτία να φιλήσεις π.χ τον επιτάφιο όταν έχεις περίοδο " και ήξερα πως μου ήταν αδύνατον να τις υιοθετήσω και να πρεσβεύω. Εντάξει ήρθε το πρώτο σοκ, άρχισε και λίγο η κρίση του εφηβικού μου μυαλού να κάνει δειλά-δειλα τα πρώτα της βήματα και πέρασα στην φάση της αμφισβήτησης... όλα καλά με μένα και δεν κρατώ και κακίες, χαζομάρες άλλωστε έχω ακούσει πολλές απο τότε. Διαβάζοντας το άρθρο σκέφτομαι πως ετσι λοιπόν καταλήγουν αυτοί που παρέμειναν σε αυτόν τον hardcore για μένα κόσμο των νεοχριστιανών των οποίων όλα τα πιστευω είναι συγκεντρωμένα στα πρόσωπα του Ιησού- της Παναγίας και των αγίων, χωρίς καμια παραπάνω ανάλυση πια. Ας κλεβει ο άλλος, ας αδικεί, ας χτυπά, ας βιάζει, φτάνει να μήν πιάσει στο στόμα του την Ορθοδοξία του και την περήφανη Ελλάδα του, αυτά είναι τα όρια. Θυμήθηκα έντονα σήμερα το τραγούδι των Αctive Member για τον Χριστό, όπου ο Χριστός παρακαλεί έναν μεθυσμένο να μεταφέρει στους χριστιανούς πως η γιορτή του Πάσχα ακυρώνεται γιατί "αυτοί τα απλά μου λόγια τα κάνανε κανόνες και σκοτώνουν στο όνομά μου" , κάπως έτσι ήταν ο στίχος...