Το πρώτο άκουσμα: Παγωμένο. Σα να σου έριξαν ένα παγόβουνο στο κεφάλι. Μήπως είναι λάθος; Να πάω και σε άλλο γιατρό...Φευ...Το μόνο που χάνεις, χρόνο..τόσο πολύτιμος..τώρα όσο ποτέ πριν... Μετά σκέψη. και μετά έρχεται η συνείδηση, η λογική παίρνει τη θέση της. Μετά το γιατί. Πιο προσωπικό. Γιατί σε εμένα. Και πάλι παγωμάρα. Σκέφτεσαι πρόσωπα που θα δικαιούντο να έχουν καρκίνο. ένας παιδεραστής ας πούμε. Αλλά όχι. Δεν έχεις εκδίκηση.για κανένα. Και πάλι μέσα σου. Εγώ είμαι΄. Ο Κώστας. Ο Νίκος. Η Βίκυ. Αναλύεις τις συνθήκες από τη μία. Τα όλα σου από την άλλη. Θα το παλέψω. Σίγουρα. Θα μου κάνει τη χάρη ο βλάκας να με αφήσει για πάντα. Ναι. Χωρίς χαμόγελο σίγουρα όχι. Πρέπει να είμαι όρθιος. Θα τα καταφέρω. Ο ύπνος παρένθεση. Η μέρα ελπίδα. Αχ μόλις βγαίνει ο ήλιος...Είμαι εδώ.- Γιώργος για το ολόσωμο!! -Έρχομαι!!! Αποτελέσματα. Υπάρχει κάτι ακόμα αλλά θα συνεχίσουμε. Και συνεχίζουμε. Και ξανά. Αύριο. Μεθαύριο. Κάθε μέρα. Μέχρι να μην έχει αύριο. Είμαι εδώ.Ζωντανός. Δεν υπάρχει χθες. Είναι ειρωνεία. Μπορούσα να κάνω πράγματα. Γιατί να μην το ξέρω.....Αχ ας τόξερα τουλάχιστον. Είπαμε μεγάλη ψυχή. Ας είναι..Τι θα άλλαζε; Θα έχανα τον ύπνο μου πιο νωρίς...Και ξαφνικά, μετά τους πόνους, τις αϋπνίες και τα τρυπήματα, η λύτρωση..Έφυγε, εξαφανίστηκε σαν να μην υπήρξε ποτέ...Τώρα θα δείτε ποιος πραγματικά είμαι..Έχω να δώσω..Πιο πολλά από όσα και εγώ ήξερα ότι μπορούσα...Νάσαι καλά, πάντα...