Φαντάζομαι αυτή η εξέλιξη δεν θα άρεσε στον αστυνομικούλη που διέθεσε το εκατοδόλαρο. Θα μπορούσε να του είχε δώσει λεφτά να πάει να πάρει ένα ζευγάρι παντόφλες και τα ρέστα παγωτά τελικά. Εδώ που τα λέμε ούτε τις παντόφλες θα φορούσε γιατί με τα ξυπόλητα πόδια βγάζει το μεροκάματο.Δεν μπορώ να καθορίσω την αιτία της απογοήτευσης ακριβώς, μάλλον είναι που κάνει ο άλλος μια κίνηση ελπίζοντας ότι θα κάνει τον κόσμο λίγο, ένα σπυράκι, καλύτερο και τη βλέπει να πάει στράφι. Το χα νιώσει πρωτογενώς σε μια φάση που ένας σύλλογος στην περιοχή μου έκανε με μεγάλη ζέση μια επιτυχημένη τελικά κίνηση για να μαζέψει ρούχα και τρόφιμα για μια φτωχή οικογένεια με πολλά παιδάκια. Ένα μήνα μετά, που πήγαν να δουν τι έγινε, τα παιδάκια συνέχιζαν να τριγυρίζουν άπλυτα, ξυπόλητα και νηστικά. Η μαμά είχε πουλήσει όσα της έφεραν για να πάρει κούτες με τσιγάρα, αυτό χρειαζόταν κατά την άποψή της. Το χρέος τους το κάναμε, μόνο που ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος μετά από αυτό έμεινε ακριβώς τόσο άθλιος όσο ήταν.Θαυμάζω τους γνωστούς μου που, παρόλο που γνωρίζουν ότι υπάρχει πιθανότητα πχ το δίευρο θα πέσει στην μαύρη τρύπα της πρέζας, ή το πακετάκι με τα χαρτομάντηλα που πουλάει το καημένο το παιδάκι θα καταλήξει στην τσεπάρα ενός εκμεταλλευτή, συνεχίζουν να ελπίζουν δίνοντας ό,τι μπορούν όταν τους ζητείται. Δεν ξέρω δηλαδή αν ερωτεύομαι αυτή την κίνηση ή την θαυμάζω επειδή είμαι ερωτευμένη, αλλά δεν έχει και πολλή σημασία επί της ουσίας. Προσωπικά αισθάνομαι άσχημα είτε δώσω είτε δε δώσω. Για το γιουντιούμπ και τις αποζημιώσεις δώσε πόνο θείο, πάρτους τα σώβρακα, σε αυτούς περισσεύουν. Το θέμα είναι, όταν τους τα πάρεις, θα αλλάξεις ζωή;