Το θέμα είναι πιο ουσιαστικό από υπουργικές αποφάσεις οι οποίες αλλάζουν ανά πάσα στιγμή κατά όπως συμφέρει τα εκάστοτε μικροκομματικά και πολιτικά παιχνίδια. Το ζητούμενο δεν αφορά τις σημαίες και τα λάβαρα. Από την άλλη ο νόμος αυτός είναι τρομερά μονοδιάστατος. Με ή χωρίς νομοθετικές ρυθμίσεις και παρεμβάσεις δυστυχώς ο ρατσισμός παραμένει ρατσισμός. Αυτό είναι το νόημα όλης της συζήτησης και όχι η σημαία αυτή κάθε αυτή.Μετά μάλιστα από τα αρκετά ενδιαφέροντα ιστορικά γεγονότα και στοιχεία περί σημαίας και λάβαρων νιώθω ακόμη πιο θλιβερές αυτές τις καταστάσεις με τις σημαίες. Οι κύριοι λόγοι (βάσει των ιστορικών στοιχείων) οι οποίοι τις καθιέρωσαν δεν ισχύουν πια. Η βαθιά ανάγκη όμως να υπάρχουν ως σύμβολα ίσως θα έπρεπε να έχει εξελιχθεί επαναπροσδιορίζοντας το νόημα της σημασία τους ενταγμένο σε σημερινές ρεαλιστικές μη δογματικές αξίες σεβόμενες την αξιοπρέπεια των ατομικών ελευθεριών. Τεράστια αξία αποτελεί και η αυτονόητη αποδοχή και σεβασμός όλων των ατόμων ανεξάρτητα από φυλετικά κυρίως εξωτερικά χαρακτηριστικά. Ο σεβασμός επίσης της ανεξιθρησκίας. Δηλαδή η αναγνώριση και ανοχή του δικαιώματος του κάθε ανθρώπου είτε να πιστεύει σε όποια θρησκεία επιθυμεί και να θρησκεύεται ελεύθερα, κατά το δόγμα του, χωρίς περιορισμούς, είτε ακόμα και να μη πιστεύει σε καμία (αθεΐα). Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου η σημαία ως σύμβολο όταν αυτό αντιπροσωπεύει πρωτόγονους δογματισμούς, προσβλητικούς και περιοριστικούς για κάθε αυτονόητη ελευθερία.Το θέμα είναι μεγάλο με πολλές διαστάσεις και δεν χωράει σε μερικές παραγράφους.