"Μας είπαν τί καθόμασταν για να κλείσουμε ταμείο ή τις επιταγές, ενώ έπρεπε να φύγουμε, τη στιγμή που είχαμε εντολές..."Συγκλονιστικό, αλλά καθόλου πρωτόγνωρο για όποιον έχει δουλέψει σε "κυριλέ" επιχείριση του ιδιωτικού τομέα ή και του "ευρύτερου δημόσιου"...Η συμμόρφωση, το σκύψιμο, η υποταγή στον εκβιασμό, η αποδοχή του ψέματος, η αίσθηση ότι πρέπει να είσαι ευθυγραμμισμένος με την εταιρική στρατηγική του management και την προσωπική τακτική κάθε ανθυπομάνατζερ... Αυτά καλλιεργούνται μέρα με την ημέρα. Όχι τόσο με διαταγές, τσαμπουκάδες και ανοιχτές απειλές - υπάρχουν κι αυτά, όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι - αλλά το κυρίως μενού περιλαμβάνει την ΥΠΟΒΟΛΗ της αίσθησης ότι είσαι μικρός, εξαρτημένος, αναλώσιμος στην κοιλιά του κήτους που είναι μεγάλο, αυτόνομο και σταθερό. Δηλαδή καφκικός ΤΡΟΜΟΣ.Υπάρχει και καρότο, βεβαίως, βεβαίως: Σε καλοπληρώνουν και σε "προσέχουν" κι είσαι "ασφαλής" αν είσαι "καλός επαγγελματίας" και "κάνεις καλά τη δουλειά σου". Άλλωστε, δουλεύεις "και για τον εαυτό σου" - θυμάσαι εκείνα τα bonus που πήρες σε μετοχούλες;Κι έρχεται μια μέρα που κινδυνεύεις ΑΜΕΣΑ. Εσύ κάθεσαι να κλείσεις το ταμείο και τις επιταγές, αντί να τρέξεις να σωθείς, ο διπλανός σου πεθαίνει με φριχτό τρόπο, εσύ επιζείς κι ακούς τ' αφεντικά να σου λένε "γιατί δεν τρέχατε να σωθείτε, ρε μα*****; Σας είπαμε εμείς να μείνετε και να καείτε;"Έχουν δίκιο. Ποτέ δεν είπαν κάτι τέτοιο.
