Δεν ξέρω πόσοι είμαστε, αλλά ελπίζω μην είμαστε ελάχιστοι: λίγο γάλα, ένα σαντουϊτς. Αυτά ΜΠΟΥΡΟΥΜΕ να τα προσφέρουμε στο πρεζάκι που ζητάει ένα ευρώ. Δύσκολο να τα ανταλλάξει, πιθανό να βάλει μπουκιά στο στόμα του. Δεν ξέρουμε την ιστορία που κρύβεται πίσω απ΄τα σάπια δόντια. Μπορεί να είναι γιος καλοαναθρεμένος που "έμπλεξε" και έφυγε απ΄το σπίτι. Μπορεί να είναι κόρη που μεγάλωσε με πατέρα-δυνάστη, ξύλο και φτώχεια. Μπορεί τα χίλια μύρια όσα. Ανεξάρτητα απ΄την ηλικία τους, παιδιά είναι όλοι. Μόνο στις μητέρες-πρεζόνια τίποτα. Καμία βοήθεια σ΄αυτές, μήπως και στραφούν στις δομές. Φαίνεται σκληρό, αλλά η πραγματικότητά του είναι χειρότερη.