Πάντως, κανείς δεν ξεφεύγει από την ανάγκη να ψάχνει ήρωες, να τους εξιδανικεύει και να τους θέτει στο απυρόβλητο της κριτικής. Εμένα δεν με πείθουν όλα αυτά. Δημιουργήθηκε το ψευτοδίλημμα: Καλάσνικοφ ή καναπές. Δηλαδή, οι αντιεξουσιαστές κάναν ήρωα ένα νεαρό που πήρε τα Καλάσνικοφ με την αυταπάτη πως θα κάνει ουσιαστική ζημιά στο σύστημα και μας τον αντιπαραθέτουν με την εικόνα του κομφορμιστή καναπεδάκια. Και λέτε: Αυτός κάτι έκανε... εσείς τι κάνετε; Το αν διαφωνούμε με την όλη φιλοσοφία του περί δράσης και περί της έννοιας της ελευθερίας (λέξη η οποία εκπορνεύτηκε, αποκρυσταλλώθηκε και κατάντησε ξύλινη συνθηματολογία), το αγνοείτε. Αυτός θεωρεί βόδια τις μάζες και χαμένες από χέρι. Θεωρεί "πλασματική ανάγκη" το μαζικό ξεσηκωμό όπως ο ίδιος λέει στην επιστολή του, και πιστεύει πως με το αντάρτικο πόλης θα πετύχει τα πάντα κι από την άλλη λέει πως ο ένοπλος αγώνας κατά του συστήματος στέλνει μήνυμα για εξέγερση. Υπάρχει αντίφαση εδώ. Από τη μια ο λαός είναι ένα μάτσο καθοδηγούμενα βόδια και η "ανάγκη" για μαζική εξέγερση είναι "πλασματική" και το αντάρτικο πόλης θα ρίξει το Κράτος και τον καπιταλισμό, και από την άλλη λέει πως το αντάρτικο πόλης στέλνει μηνύματα για εξέγερση. Είναι ή δεν είναι τελικά "πλασματική" η "ανάγκη" για μαζική εξέγερση; Για να ξέρω, να κανονίσω το πρόγραμμά μου.