Δεν χρειάζεται υπογραφή στο κείμενο για να καταλάβουμε ότι ο συντάκτης είναι γυναίκα - αφού αναφέρει τα περισσότερα τετριμμένα βλακώδη γυναικεία στερεότυπα για τους άνδρες. Οι γυναίκες στα μπαρ "περνάνε υπέροχα, γελάνε ανέμελα, κουτσομπολεύουν, χαριεντίζονται (...) και γενικά είναι πολύ χαρούμενες". Οι άνδρες, αντίθετα, βγαίνουν έξω "μόνο για να πηδήξουν". Η περίπτωση και κάμποσοι άνδρες να πηγαίνουν σε μπαρ για να ξεσκάσουν και να κάνουν χαβαλέ με τους φίλους τους, προφανώς, αποτελεί για την συγγραφέα του πνευματικού αυτού πονήματος κάτι αδιανόητο. Επίσης, η πιθανότητα κάποιες κοπέλες να πηγαίνουν σε μπαρ γιατί αντίστοιχα γουστάρουν να βρουν κάποιον για να κάνουν sex (ή βρουν γκόμενο/μέλλοντα σύζυγο/πατέρα των παιδιών τους/κτλ) επίσης ξεπερνάει τις αντιληπτικές ικανότητες της συντάκτριας.Η όλη αφήγηση βασίζεται (χωρίς να το αναφέρει-ούτε καν να το υποψιάζεται) στο απλό γεγονός ότι στο παιχνίδι των ανθρώπινων σχέσεων (και στο ζωικό βασίλειο εν γένει) οι γυναίκες αποτελούν την προσφορά, ενώ οι άνδρες αντιπροσωπεύουν τη ζήτηση. Πράγμα το οποίο σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι εάν μια κοπέλα είναι στενοχωρημένη και βγεί σε ένα μπαρ για να πιεί τον πόνο της, θα βρεθεί πλήθος αρσενικών που θα την παρηγορήσουν και θα τη; προσφέρουν τον ώμο τους για να κλάψει και να αισθανθεί ασφάλεια. Αντιθέτως, εάν εγώ περνάω δύσκολη φάση στη ζωή μου και πάω σε ένα μπαρ, καμιά κοπέλα δεν θα έρθει από μόνη της να με κεράσει ποτό και να με ρωτήσει τί έχω (εκτός κι’ αν είμαι ο δίδυμος ξάδερφος του Brad Pitt). Μια δακρυσμένη κοπέλα αποτελεί θέαμα που ραγίζει την καρδιά και του πιο macho αρσενικού. Αντιθέτως, η φύση κάνει τον άνδρα που κλαίει να μοιάζει με μπαμπουίνο (χώρια που δεν είναι και ιδιαίτερα ανδροπρεπές).Αν από τα απλά ελληνικά περάσουμε την ανάλυσή μας ένα σκαλοπάτι παραπάνω, ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης στις ανθρώπινες σχέσεις συνεπάγεται πώς όσο πιο σπάνιο είναι το προσφερόμενο αγαθό, τόσο υψηλότερο είναι και το κόστος κτήσης του. Και, όπως θα μπορούσε να μας πληροφορήσει οποιοσδήποτε πρωτοετής, υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να γίνει τεχνητά ένα αγαθό σπάνιο (πχ με διοικητικά μέτρα). Έτσι, το θέμα δεν είναι ότι στην Ελλάδα οι γυναίκες είναι λίγες και οι άνδρες πολλοί – το θέμα είναι ότι οι γυναίκες τεχνητά μειώνουν την προσφορά τους με διάφορους τρόπους. Ένας κλασικός είναι η εδραιωμένη μυθολογία για τον άνδρα που θα πρέπει να είναι έξυπνος και με χιούμορ, εμφανίσιμος και μπρατσαράς, με καλή δουλειά, καλό αυτοκίνητο (κατά προτίμηση cabrio) και καλές γνωριμίες για να πηγαίνει την καλή του διακοπές στην Πάρο και να μην χρειάζεται να περιμένει στην είσοδο του club στην ουρά με την πλέμπα. Δεν είναι άποψη που την ασπάζονται όλες οι Ελληνίδες, αλλά από καθημερινές συζητήσεις μπορεί κανείς να δει κανείς πόσες μέτριας εμφάνισης/ευφυΐας/επιπέδου/κτλ γυναίκες στη χώρα μας έχουν το κόμπλεξ του «πρίγκιπα με το άσπρο άλογο». Η άλλη (παρόμοιας λογικής - που πλασάρεται εμμέσως και από το άρθρο) αντίληψη είναι ότι ο άνδρας που πλησιάζει μια γυναίκα είναι οπωσδήποτε «ένα μπακούρι που θέλει να πηδήξει». Πρόκειται για μια επίσης διαδεδομένη άποψη σε πολλές γυναίκες, κάτι που εξηγεί και τις αντιδράσεις τους έναντι των αρσενικών που θα κάνουν το λάθος να τις προσεγγίσουν.Το αποτέλεσμα των παραπάνω (και το μόνο σωστό σχόλιο σε όλο το άρθρο) είναι πώς τελικά άνδρες και γυναίκες καταλήγουν μόνοι/μόνες. (Αν και η αυτοϊκανοποίηση ως παρεπόμενο, είναι, κατά την αρθρογράφο, ανδρικό «προνόμιο»).PS: Επειδή έχω εκφράσει στο παρελθόν παρόμοιες απόψεις σε διάφορα μέσα, και η μόνιμη γυναικεία γραμμή υπεράσπισης είναι πως τα λέω αυτά γιατί είμαι μπακούρι, κτλ, προκαταλαμβάνω λέγοντας πως ούτε στερημένος είμαι, ούτε είναι κατ’ ανάγκην αυτοβιογραφικά τα όσα σχολιάζω. Το θέμα πολύ απλά δεν είναι προσωπικό – είναι κοινωνικό.
