Πριν σχολιάσω οτιδήποτε, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι είμαι gay και ίσως αυτό να επηρεάζει τον τρόπο που βλέπω τους ρόλους των φύλων.Το άρθρο συνοψόζεται στο εξής: όλοι οι άνθρωποι (ανεξαρτήτως φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού) θέλουν να βρουν κάποιον/κάποιαν να περάσουν καλά το βράδυ (ή και για περισσότερα βράδυα, εξαρτάται πώς θα εξελιχθεί το πράγμα). Ωστόσο, όλοι/-ες παριστάνουν τους αδιάφορους/-ες με αποτέλεσμα στο τέλος να καταλήγουν σπίτι σ' ένα άδειο κρεβάτι (εκτός από τους/τις δεσμευμένους/-ες που έχουν εγγύηση ότι δεν θα καταλήξουν σε άδειο κρεβάτι).Ας υποθέσουμε ότι υπήρχαν αυτά τα δύο πιθανά σενάρια: α)να βγεις με παρέα αλλά να επιστρέψεις σπίτι μόνος, β)να βγεις μόνος αλλά να επιστρέψεις σπίτι με παρέα. Προσωπικά θα διάλεγα το δεύτερο. Είμαι σίγουρος ότι όλοι θα προτιμούσαν το δεύτερο. Παριστάνουν όμως ότι προτιμουν το πρώτο, καθώς φαντάζει πιο "καθωσπρεπιστικό".Ο Vangelis172 αναφέρεται στο στερεότυπο του άντρα που βγαίνει μόνο "για να πηδήξει" ενώ το ενδεχόμενο μια γυναίκα να βγει γι' αυτό το σκοπό αποτελεί απομακρυσμένο σενάριο. Οι ίδιες προκαταλήψεις υπάρχουν και στον κόσμο των LGBT (Lesbian Gay Bisexual Transgender): "Kαλός gay" θεωρείται μόνο εκείνος που όταν πηγαίνει στα gay-club δεν πάει για να ψωνιστεί αλλά πάει για άλλους λόγους (π.χ. για ν' ακούσει μουσική ή για να πιει αλκοόλ, λες και δεν έχει κασετόφωνο σπίτι του ή σουπερμαρκετ στη γειτονιά του) ενώ εκείνος που πάει "για να πηδήξει" θεωρείται ότι διαπράττει "έγκλημα ηθηκής αισχρότητας" (αρκετά διαδεδομένη αντίληψη ανάμεσα στις διάφορες κακιασμενες αδελφές).Αν υπήρχε ο έρωτας, ο κόσμος δεν θα ξημερωνόταν στα μπαρακια. Αντιθετως, θα πήγαινε στα μπαράκια για τόση ώρα όση χρειάζεται μέχρι να καταφέρεις ν' ανταλλάξεις ματιές με κάποιον/-α, να τον/την προσεγγίσεις και κατόπιν να φύγετε μαζί για να κάνετε τα παραιτέρω. Έτσι, το μαγαζί θα άδειαζε από νωρίς με τα άτομα να φεύγουν ανά δύο και κανεις δεν θα περίμενε να ξημερωθεί στο μπαρ. Φτάνουμε δηλαδή στο συμπέρασμα που καταλήγει το άρθρο: αν υπήρχε ο έρωτας, τα μπαράκια θα ήταν άδεια.
