Ειλικρινά τώρα, εσείς δεν έχετε νιώσει ποτέ έτσι οσο καιρο μένετε εκεί? Είμαι μόλις 2 χρόνια στη γειτονική Ολλανδία, και παρόλο που δεν έχω κανένα παράπονο απο τους ανθρώπους εδώ, όλα (μα όλα) όσα περιγράφει η Αννα τα έχω νιώσει κι εγώ περιοδικά. Γιατί οκ, εργατικοί μετανάστες δεν είμαστε, δεν δουλεύουμε και στα χωράφια, αλλά κατά πόσο είναι επιλογή μας όλο αυτό? Αλλα ακόμα κι αν είναι, έρχεται χωρίς κόστος? σαφώς κι όχι. Αυτό κατάλαβα τουλάχιστον εγώ απο όσα μας είπε η Αννα.. προσπαθείς να αποκτήσεις ένα επίπεδο ζωής ίδιο με αυτό που έμαθες στη χώρα σου..αλλά πάντα θα σου λείπουν οι ομορφιές της- και τα στραβά της καμιά φορα!Πάντα ένα κομμάτι σου είναι πίσω. Στους ανθρώπους που άφησες, στις στιγμές που χάνεις μαζί τους, στον ήλιο που δε βλέπεις. Το να λέγεται κι αυτή η πλευρά δεν είναι κακό. Πόσοι ηρθανε τον τελευταίο καιρο, ακολουθώντας τα βήματα πολλών, και έφυγαν νύχτα?? Γιατί η ζωή στας Ευρώπας δεν σημαίνει μόνο παχυλούς μισθούς και 3ήμερα ταξιδάκια δεξιά κι αριστερά. Και για εμένα, μπράβο στην Αννα και στην κάθε Αννα, που για τον δικό της λόγο, δεν κάνει την "χάρη" σε κανενα, και το παλεύει εκει, σφιγγοντας τα δόντια σε κάθε συννεφιασμενη μέρα.