θελω να γραψω πολλα...αλλα τα περισσοτερα θα κανουν το ποστ μη δημοσιοποιησιμο...το μονο που νιωθω ειναι οργη και αηδια που αναπνεω τον ιδιο αέρα με ανθρωποειδη οπως το ον που περιγραφεται παραπανω...και αυτο που με θυμωνει ακομα περισσοτερο ειναι που με εχουν κανει να σκεφτομαι οτι σε περιπτωση κακου ψοφου τους, λιγο, ενδομυχα, στην αρχη, μπορει και να χαρω...Υ.Γ: μην δω κανενα ηλιθιο να ρωταει αν η γιαγια ειχε αδεια και χαρτια...