Είναι τουλάχιστον υποκρισία κάτι τέτοιο να θεωρείται έρωτας. Το "μαζί δεν κάνουμε και χώρια δε μπορούμε" είναι καβάτζα, όχι έρωτας. Δεν είναι άξια θαυμασμού μια τέτοια σχέση -αν μπορείς να την αποκαλέσεις σχέση-.Οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι αυτοί που διασχίζουν θάλασσες και σύνορα, αυτοί που περνάνε καρκίνο αλλά μένουν μαζί, αυτοί που βλέπουν ρυτίδες και τις ερωτεύονται. Οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι μαζί ό,τι και να γίνει και δεν φοβούνται χρόνο, απόσταση ή δέσμευση. Οι μεγαλύτεροι έρωτες ανθίζουν πίσω από κλειστές πόρτες και καβγάδες που τελειώνουν με αγκαλιά, όχι με σεξ με "τρίτους".Έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο σαν άνθρωποι, να ιδανικοποιούμε τους ανεκπλήρωτους έρωτες; Τόσο απελπισμένα όντα είμαστε; Είναι τουλάχιστον λυπηρό σαν σκέψη αυτό και χάρηκα που τα περισσότερα σχόλια απορρίπτουν την (μάλλον 15χρονη αν κρίνω από το γράψιμό της) συγγραφέα.