Πριν χρόνια κάποιο πρωί, ήρθε ένας σκουρόχρωμος νεαρός να πουλήσει στυλό και αναπτήρες στο γραφείο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλο και κάτι αγόραζα, αλλά εκείνη τη μέρα μάλλον είχα γκρίνιες, τον είδα και μια χαρά γεροδεμένο και τον ρώτησα γιατί δε βρίσκει μια κανονική δουλειά. Η απάντηση;- Αν δούλευα στη λαϊκή, θα έπρεπε να πάω τις 6 το πρωί και θα έβγαζα πόσο; Σαράντα ευρώ; Τώρα έχω ξεκινήσει από τις 10:00 και έχω βγάλει τριάντα. Και μετά μου τα είπε όλα. Για το πως έβγαλε 200 ευρώ σε μια ώρα, μια Κυριακή σε μια εκκλησία, που κλάφτηκε όπως είπε στον παπά ο οποίος έβγαλε δίσκο. Για το ότι αγάπησε μια κοπέλα που δεν μπορούσε να κάνει παιδιά (και καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό στον κόσμο τους) και ο πατέρας του για να την ξεχάσει του πήρε δώρο ένα αυτοκίνητο. Για το ότι έβγαζε περίπου 5000 ευρώ το μήνα. Και όταν τον ρώτησα "Μα... δεν νιώθεις άσχημα που εκμεταλλεύεσαι τη συμπόνια του άλλου;" μου απάντησε "Ε... λίγο...". Αν σκεφτούμε τη ζωή που κάνουν, που μένουν, τι έξοδα έχουν, τότε νομίζω πως ναι, θα μπορούσε να είναι και το μηνιάτικο αυτά που βρήκαν επάνω τους.Υ.Γ. Από εκείνη την μέρα δίνω μόνο φαγώσιμα, όχι χρήματα.
