Αν νομίζεις ότι θεωρώ πως της "αξίζει" αυτό που συνέβη, ότι δε λυπάμαι για την κατάστασή της ή ότι δε θέλω να γίνει καλά, πλανάσαι πλάνην οικτράν. Ξέρω από πρώτο χέρι πόσο φρικτή είναι μια ψυχική (και διατροφική) διαταραχή και είναι κάτι που εύχομαι να μη συμβεί ποτέ σε κανέναν. Για τη Νανά συγκεκριμένα (αλλά και για όποιον πάσχει από κάτι παρόμοιο), μακάρι να αναρρώσει, ει δυνατόν να μην έχει μόνιμες βλάβες στην υγεία της και ας ξαναγίνει "πανελίστρια" ή ό,τι γουστάρει. Δε μπορώ να σκεφτώ τι σόι άνθρωπος δε θα σκεφτόταν για έναν ετοιμοθάνατο άνθρωπο, ότι πρωτίστως μακάρι να γίνει καλά.Νόμιζα ότι αυτά ήταν ευκόλως εννοούμενα, οπότε και τα παρέλειψα. Ίσως κακώς.Από την άλλη, υπάρχει κάτι που ΠΡΕΠΕΙ επιτέλους να ειπωθεί αλλά σπάνια λέγεται: ένας άνθρωπος με διατροφική διαταραχή (και όχι μόνο, αλλά πόσο μάλλον...), όταν η ΔΟΥΛΕΙΑ του είναι να κρίνει την εμφάνιση των άλλων, είναι λογικό αυτό να είναι καταστροφικό και για τον ίδιο. Εγώ αυτό που βλέπω, εκτός από μια γυναίκα να χαροπαλεύει, είναι μια "περσόνα Νανά" φτιαγμένη για να αλωνίζει στα τηλεοπτικά στούντιο και να κράζει τους σελέμπριτις (δεν είπα ποτέ ότι αυτό το έκανε για προσωπική της ευχαρίστηση ή γιατί είναι απλώς "κακός άνθρωπος", δουλειά είναι, λεφτά βγάζει από εκεί, κατανοητό), να καταβροχθίζει τον "άνθρωπο Νανά". Ξέρετε, ο ανορεξικός (και ο βουλιμικός) άνθρωπος ΤΡΕΦΕΤΑΙ από τα "μα πόσο αδυνάτισες αγάπη μουυυ;", ακόμα κι όταν αυτά συνοδεύονται από την ημιθανή κατάσταση που βλέπουμε στις φωτογραφίες. Ή μάλλον, ΙΔΙΩΣ τότε. Είναι σαν βραβείο. "Εγώ που κατάφερα να μην τρώω ΚΑΘΟΛΟΥ". Ε, ένας άνθρωπος που φλερτάρει με μια τέτοια διαταραχή, να ζει και να τρέφεται από ένα σταρ σύστεμ που αποθεώνει ΑΚΡΙΒΩΣ το πόσα κιλά έχασε η μία και πόσα πήρε η άλλη, ε το λες και συνταγή για την καταστροφή.Δεν καταλογίζω ευθύνες τόσο στην ίδια όσο κυρίως στη νοοτροπία "δώστε αίμα στο λαό" (aka πεσ' τα Νανά έξω από τα δόντια). Αν είχε βρεθεί ένας να της πει "Νανά μου λες βλακείες, η Παπαρίζου είναι τραγουδίστρια, δεν είναι έγκλημα δυο κιλά παραπάνω, έγκλημα είναι οι άνθρωποι να οδηγούνται στην οικειοθελή λοιμοκτονία, έγκλημα είναι οι άνθρωποι να μισούν το σώμα τους τόσο που να το σκοτώνουν, έγκλημα είναι εσύ να βοηθάς σε αυτό έτσι όπως μιλάς και σκέφτεσαι, παρ' το λίγο αλλιώς, δεν είναι όλη η ζωή μας δίαιτες και γυμναστήρια, ΕΣΥ είσαι που το βλέπεις έτσι αλλά μπορεί να είναι και αλλιώς", μπορεί τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Και, ΟΤΑΝ (θέλω να ελπίζω όταν και όχι αν) αναρρώσει, αυτού του τύπου η κριτική κατά την ταπεινή μου γνώμη θα είναι πολύ πιο γόνιμη και πιο ουσιώδης από το "μα πόοοοσο είχες αδυνατίσει πουλάκι μουυυ; μας λαχτάρησεεεες!" (μη μου πείτε ότι δεν το βλέπετε να 'ρχεται, συνήθως κάτι τέτοια ακούμε από τους "συνήθεις υπόπτους"...), τα οποία κατά ένα περίεργο τρόπο ενίοτε σχεδόν φλερτάρουν με την επιβράβευση (στα αυτιά ενός πρώην ή νυν ανορεξικού): "Πωπω, μα πώς τα κατάφερες και είχες αδυνατίσει τόσο; Την επόμενη φορά να το κάνεις λίιιγο λιγότερο....Αλλά μπράβο πειθαρχία βρε παιδί μου..."Αυτά τα κακεντρεχή από μένα την pathetic, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Τώρα όπως και να με χαρακτηρίσετε, θα ξέρω ότι έγινα απολύτως σαφής. Και κυρίως, ελπίζω να είναι σαφές, πως η κριτική μου ουδέποτε είχε σκοπό να γελοιοποιήσει, να "ξεκατινιάσει" ή να υποτιμήσει κανέναν.
