Το βιβλίο αυτό φαίνεται ότι φροντίζει με συνέπεια ό,τι και τα προηγούμενα: Να βγουν τα παιδιά από το σχολείο με μια ωραιοποιημένη, ηρωοποιημένη και γενικά ομογενοποιημένη ιστορική οπτική των πραγμάτων, αγνοώντας ή θεωρώντας απλά ως "παράλληλα" γεγονότα που αποδεικνύουν τη διανοητική, κοινωνική και πολιτική εξέλιξη της ανθρωπότητας, χωρίς τα οποία βέβαια δε θα υπήρχε ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε σήμερα... ούτε η έννοια του έθνους-κράτους ούτε το οικονομικό/ παραγωγικό σύστημα που αναπτύχθηκε στο Δυτικό κόσμο κλπ.Μεγαλωμένοι από μικροί λοιπόν οι Έλληνες πολίτες αποκλειστικά μέσα σε μια αχλή εθνικού μεγαλείου, από την οποία απουσιάζουν όλα εκείνα τα γνωστικά/θεωρητικά εργαλεία και όροι (π.χ. ταξικότητα) που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα γύρω τους σε πολύ μεγαλύτερο βάθος, βρίσκουν καταφύγιο στη μόνη τους -λειψή- γνώση, την "τελειότητα" (sic) του εθνικού τους εαυτού. Αυτό το είδος βέβαια της γοητευτικής ημιμάθειας, την οποία κανείς δε θέλει να αμφισβητήσει γιατί έχει μεγαλώσει με αυτή και έχει μάθει να την αγαπά, ελάχιστα βοηθά τα ίδια τα άτομα, τα οποία δεν μπορούν να αναπτύξουν σοβαρή κριτική σκέψη. Είναι μάλλον δύσκολο να σκεφτεί κανείς κριτικά όταν αισθάνεται ενοχικά, ως δυνάμει ιερόσυλος, απέναντι σε οποιαδήποτε πιθανή προστριβή με τα βάθρα διάφορων δαφνοστεφανωμένων. Προσωπικά αισθάνομαι ότι ο μόνος που ωφελείται από όλο αυτό είναι ένα συγκεκριμένο σύστημα κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων, που εξασφαλίζει, μέσα από την άγνοια και τον φανατισμό που η αμφισβήτηση προς την πρώτη προκαλεί, την αναπαραγωγή του εαυτού του και την επιβίωση των αδικιών.Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω πολιτικές επιστήμες, πραγματικά εξεπλάγην με το πόσο αυτονόητη μου φαινόταν ως τότε η πραγματικότητα γύρω μου, εντύπωση που το σχολείο είχε συστηματικά όλα αυτά τα χρόνια προσπαθήσει να καλλιεργήσει μέσα μου. Γι' αυτό δεν εκπλήσσομαι με αυτήν την "εμπρός-πίσω" λογική του Υπουργείου, ούτε με ορισμένα από τα σχόλια που διαβάζω εδώ.