ΟΚ, το κουράσαμε το πράγμα, οπότε ακροθιγώς:Στο προηγούμενο σχόλιό σου, η διατύπωσή σου μου φάνηκε περίπλοκη γιατί ενώ συμφωνούσες με το βιβλίο για τις ευθύνες της Συνθήκης των Βερσαλλιών, και επαναλάμβανες τα επιχειρήματά μου, μετά κατάφερνες με μαγικό κόλπο να διαφωνήσεις. Στο τελευταίο σου σχόλιο αναγνωρίζεις ότι όντως η Συνθήκη είναι αυτή που ευθύνεται για τον Πόλεμο, αλλά θα προτιμούσες να αναλυθούν τα ενδιάμεσα στάδια (οικονομική ανέχεια και ναζισμός) που οδήγησαν σ’ αυτόν. Μάθε λοιπόν ότι ούτε τα ενδιάμεσα στάδια ήταν απαραίτητα. Όταν η Γερμανία έχασε τις ελάχιστες, αστείες για τα δεδομένα της εποχής, αποικίες της (Καμερούν, Νήσοι Μάρσαλ, κτλ), τη στιγμή που ολόκληρη η Αφρική, Καραϊβική, μισή Ασία, Κύπρος, κτλ εξακολουθούσαν να είναι αποικίες της Βρετανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας, Βελγίου, Πορτογαλίας, Ισπανίας, κτλ, ήταν θέμα χρόνου να επιχειρηθεί ξαναμοίρασμα της τράπουλας. Με ποιο ιδεολογικό πρόσημο θα γινόταν αυτό, είναι αδιάφορο. Π.χ. στον Α΄ Παγκόσμιο οι σοσιαλδημοκράτες ήταν από τους πλέον ένθερμους υποστηρικτές της στρατιωτικής λύσης. Όπως και σήμερα άλλωστε, για το «4ο οικονομικό Ράιχ» δεν φταίνε μόνον οι εμμονές της κακιάς Μέρκελ. Κάποιοι εδώ και χρόνια προειδοποιούν ότι ενωμένη Γερμανία χωρίς την ανάλογη πολιτική εκπροσώπηση (στα όργανα της ΕΕ, σε Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, κτλ), θα οδηγήσει σε επιθετικές πολιτικές για την εξασφάλιση όσων θεωρεί ότι δικαιωματικά της ανήκουν. Μόνο που τώρα δεν πέφτουν ντουφεκιές, αφού ο πόλεμος διεξάγεται με διαφορετικά όπλα (χωρίς να είναι αναίμακτος). Είσαι όμως σίγουρος ότι τέτοιου είδους αναλύσεις είναι κατάλληλες για παιδιά Δημοτικού;