Η επιμελής προσπάθεια των επιφανών μελών της Χ.Α να εμφανίζονται στα μέσα ως συμπαθείς αγανακτισμένοι πολίτες που απλά κινούνται στα όρια της νομιμότητας -σε αντίθεση με την "κακή" αριστερά - αποτελεί προφανώς μια εκσεσημασμένη μορφή φαρισαισμού που δύσκολα δε γίνεται διακριτή από πολίτες με στοιχειώδη πολιτικά κριτήρια.Από κει και πέρα θεωρώ ότι πάντα οι όποιες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ή υπεράσπισης δημοκρατικών δικαιωμάτων έκφρασης εκπορεύονται από αντίστοιχα πολιτικά ερίσματα.Για να γίνω περισσότερο σαφής εκτιμώ ότι ένα μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων που μίλησαν για λογοκρισία τον τελευταίο καιρό είναι οι πρώτοι που θα την εφάρμοζαν (και την έχουν εφαρμόσει και στο παρελθόν) σε διάφορους χώρους κοινωνικών ζυμώσεων.Πχ στο χώρο των πανεπιστημίου η λογοκρισία μέχρι πρότινος ήταν δεδομένη.Μπορούσε ένας μη αρεστός στη συστημική πανεπιστημιακή αριστερά ομιλητής να μιλήσει σε ένα αμφιθέατρο; Παραδείγματα υπάρχουν πολλά με κορυφαίο κατά τη γνώμη μου την απόπειρα άσκησης σωματικής βίας κατά του νομπελίστα Watson στο πανεπιστήμιο της Πάτρας. Εν τέλει η τοποθέτηση μου δε φιλοδοξεί να είναι ένα ακόμα κειμενάκι εξίσωσης των άκρων.Απλά θα ήθελα να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στο ποιος και γιατί υπερασπίζεται κάτι τη δεδομένη στιγμή,τι κίνητρα έχει και ποια είναι τα διαπιστευτήρια που έχει δώσει κατά καιρούς στον αγώνα υπέρ της απόλυτης ελευθερίας έκφρασης στην κοινωνία μας.
