πράγματι υπέροχο άρθρο και νομίζω πως μας έπιασε όλους, γιατί έπιασε ακριβώς αυτήν την λεπτή και σύνθετη ισορροποία της στιγμής με τις συγκεκριμένες ποσότητες και ποιότητες από συναισθημα, από λογική, από ηθική, από προσδοκία δικαιοσύνης, από αισθηση συνέπειας, λίγο από όλα ...γενικά αυτό που λέμε ανθρωπιά και το βλέπουμε στο πρόσωπο της Κάνελλη εδω που κλαίει όλο μαζί αλλά γενικά στα κομμάτια του, το ζούμε όλοι από εδω και από εκει στην καθημερινοτητα μας. Ή μάλλον μπορεί και να μην το ζούμε, να το νιώθουμε στα τρισβαθα, αλλα να μην εκδηλώνεται και να μας λείπει... ίσως είναι η σωστή αντιμετώπιση που έχει χαθεί αλλά ούτε καταλάβαμε πότε, ούτε πώς