Είμαστε στην δουλειά και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και ένας κόμπος..ο ίδιος κόμπος κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω κάτι τέτοιο..δεν έχω χάσει τους γονείς μου..τους έχω..είναι υγιείς ΑΛΛΑ στην σκέψη και μόνο παγώνω.Νομίζω πως δεν ξεπερνάς την απώλεια ποτέ.Η μητέρα μου έχασε τον πατέρα της όταν ήταν 17 χρονών..τώρα πια είναι 52 ακόμα και τώρα όμως όταν θα μιλήσει για εκείνον και θα τον αναφέρει το προσωπό της σταγόνες καυτές δάκρυα.Εύχομαι ολόψυχα σε όλους όσους έχασαν ανθρώπους κουράγιο, εύχομαι σε όλους που αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις καλή δύναμη..στο μόνο που θέλω να πιστεύω είναι πως όσοι έφυγαν σίγουρα απο κάπου μας βλέπουν-σίγουρα μας προσέχουν..έχω ανάγκη να πιστεύω σε αυτό.