Το κείμενο είναι συγκλονιστικό. Έζησα την ίδια ιστορία πριν από 10 χρόνια. Οι γιατροί της έδιναν 2 χρόνια το πολύ, εκείνη άντεξε 4. Νομίζω ότι όσοι έχουν βιώσει την απώλεια δικού τους ανθρώπου από καρκίνο μιλούν την ίδια γλώσσα και καταλαβαίνουν πολύ καλά, σε βαθμό που πονάει, το νόημα αυτών που γράφονται στο κείμενο. Αυτό που θυμάμαι είναι πόσο ευτυχισμένος, -ναι, ευτυχισμένος- αισθανόμουν όταν περνούσε ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ χωρίς προβλήματα, χωρίς επιπλοκές και σοβαρές παρενέργειες από τη χημειοθεραπεία. Και το πόσο ευγνώμων και τυχερός αισθανόμουν όταν τα αιματολογικά αποτελέσματα και εκείνοι οι "καταραμένοι" οι δείκτες ήταν ενθαρρυντικοί. Θυμάμαι επίσης που δεν ήθελα να επιστρέψω σπίτι τις πρώτες ημέρες μετά τις χημειοθεραπείες και τον απίστευτο κόμπο στο στομάχι και στην καρδιά όταν ξεκλείδωνα την πόρτα του σπιτιού, τόσο αβέβαιος για την κατάσταση στην οποία θα την έβλεπα.Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που την έχασα τη μητέρα μου και δεν περνάει μία ημέρα που να μην τη σκεφτώ. Άλλοτε με χαμόγελο, άλλοτε με πόνο και με τα μάτια να βουρκώνουν.Σε όλους όσοι περνάνε αυτό το μαρτύριο, όπως ο latrice παραπάνω, εύχομαι πολλή δύναμη. Θα τη χρειαστούν και θα τη μεταδώσουν στα αγαπημένα τους πρόσωπα.Δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή από την υγεία μας αλλά και την υγεία των ανθρώπων που αγαπάμε και μας αγαπούν. Να την προσέχουμε και να την εκτιμάμε.