Όπως πολύ σωστά γράφει ο konstas, αφενός συγχέεις νόμους δημοκρατικά εκλεγμένου κοινοβουλίου με δικτατορίες και θεοκρατικά καθεστώτα και αφετέρου ποιος είναι αυτός που θα κρίνει κάθε φορά το νόμο. Εσύ? Εγώ? Κάποιος άλλος? Ή μήπως θα στήνουμε επί τόπου λαικά δικαστήρια κάθε φορά και θα αποφασίζει ο όχλος?Αλλά αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη παθογένεια του ελληνικού τρόπου, της ελληνικής νοοτροπίας που είναι βαθιά εντυπωμένη μέσα στη συνείδησή μας. Θεωρούμε ότι είμαστε πάνω από το νόμο, ότι μπορούμε να τον κρίνουμε και αν δε μας αρέσει, ατομικά, να μην τον ακολουθούμε. Είμαστε έξυπνοι εμείς, δεν αγόμαστε και φερόμαστε. "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη", "ανυπακοή στο νόμο", "αυτός ο νόμος δε θα εφαρμοστεί". Με αυτά τα συνθήματα στα χείλη μεγάλωσαν αρκετές γενιές. Όσο μεγαλύτερη και πιο θρασεία η ανυπακοή, τόσο μεγαλύτερη η "επαναστατικότητα" και "αγωνιστικότητα". Κουτσαβακίστικες πρακτικές όπως με τον αντικαπνιστικό νόμο (χρησιμοποίησα το ίδιο παράδειγμα σε προηγούμενο σχόλιό μου γιατί είναι ενδεικτικό). "Ο νόμος αυτός δεν είναι για εδώ", "είμαστε άλλο εμείς", "τι να μας πουν τα χάπατα οι ευρωπαίοι, οι φραγκολαβεντίνοι, αυτοί είναι υποδουλωμένοι, δεν έχουν συνείδηση".Εμπνεόμαστε εξωφρενικά επιχειρήματα για να υποστηρίξουμε αυτό που δεν είναι τίποτα άλλο παρά έλλειψη πειθαρχίας, ατομισμός, αντικοινωνικότητα, εαυτουλισμός, καλοπέραση και τελικά σταρχ..σμός. Ένας μηδενισμός που οδηγεί στο χάος. Αλλά έτσι είναι, όταν δε μπορείς αξιοκρατικά να αναμετρηθείς, όταν γνωρίζεις ότι η καθαρότητα θα αποκαλύψει την ανεπάρκεια σου, αποζητάς το χάος. Εκεί ίσως και να διακριθείς. Εξάλλου ακόμα και στο χάος υπάρχουν κανόνες που χρειάζονται ειδικές ικανότητες, αλλά αυτές όμως τις κατέχεις. Είναι η λαμογιά, το νταιλίκι, η εξαπάτηση, η πονηριά κλπ.Renton προφανώς και δεν αναφέρομαι σε σένα, θέλω να πω δεν έχω καμία διάθεση προσωπικής επίθεσης, μη το πάρεις έτσι. Απλά με αφορμή το σχόλιό σου έγραψα δυο σκέψεις.