Heliotrope θα σταθώ στο γεγονός που αναφέρεις, των υψηλών ποσοστών επιτυχίας δηλαδή σε περιπτώσεις αυτοάνοσων και ψυχοσωματικών ασθενειών, και θα ρωτήσω: μήπως στη προκειμένη περίπτωση η βοήθεια ενός ψυχολόγου ήταν εξίσου αποτελεσματική;Εφόσον δεχόμαστε το γεγονός ότι ο οργανισμός σωματοποιεί σε περιπτώσεις ακραίας ψυχολογικής έντασης, μήπως η λύση δε βρίσκεται στα ομοιοπαθητικά, που εδώ έχω έντονη την αίσθηση ότι λειτουργούν ως placebo αλλάζοντας τη ψυχολογία, αλλά στη ψυχοθεραπεία;Δεν είμαι φαρμακολάγνος και ασπάζομαι την ολιστική αντιμετώπιση, γιατί απλά θεωρώ πως τα φάρμακα εστιάζουν επί το πλείστον στο σύμπτωμα κι όχι την αιτία της νόσου, δεν εκμηδενίζω όμως την αξία των κλασσικών φαρμάκων ούτε απορρίπτω την ορθή χρήση τους.Στην ορθή χρήση δε περιλαμβάνω την επίσκεψη σε φαρμακείο, τη περιγραφή της συμπτωματολογίας μου στο φαρμακοποιό και την αγορά του φαρμάκου που θεωρεί ότι χρήζει η περίπτωση μου.Θα κλείσω με αφορμή το τελευταίο μια προσωπική εμπειρία το 2010 στη Μάλτα, όπου 2 μέρες πριν το ταξίδι της επιστροφής έχω πυώδη αμυγδαλίτιδα και 39.5 πυρετό. Με τέτοια υγεία δε νοείτε να ταξιδέψω οπότε βρίσκω φαρμακείο με σκοπό να πάρω αντιβίωση. Η φαρμακοποιός αρνήθηκε με αιτιολογικό την απουσία συνταγής και μου έδωσε μόνο αντιπυρετικό προτείνοντας επίσκεψη στο νοσοκομείο για δωρεάν εξέταση ή τον τοπικό γιατρό έναντι πληρωμής, για τη χορήγηση συνταγής κατόπιν εξέτασης. Επέλεξα το δεύτερο γιατί δε μπορούσα να μεταβώ στο νοσοκομείο. Κατάληξη: επίσκεψη γιατρού 12 ευρώ, αγορά αντιβιοτικού 28 ευρώ.Η ιστορία είναι τροφή για σκέψη γενικά επί των ιατροφαρμακευτικών.
