Οταν εγινα δεκαοκτω χρονων ειπα στην μακαριτισσα την μανα μου,να σταματησει να με αποκαλει "αγορι μου","παιδακι μου","λεβεντη μου",και τα λοιπα συναφη,διοτι ηταν,πλεον,γελοιο-κατα την γνωμη μου.Και να με αποκαλει μονον με το ονομα μου.Η μακαριτισσα,στην οποια "εριχνα"τοτε ενα κεφαλι υψος και καμμια σαρανταρια κιλα βαρος,με κοιταξε σοβαρα και μου ειπε:"Ακου να δεις ,παιδι μου.Ακομη και αν δωσει ο Θεος να παω 100 χρονων ,οποτε εσυ θα εισαι 70,εγω ετσι θα σε λεω.Γιατι για μενα θα εισαι παντα το παιδι μου ,και τιποτα δεν μπορει να το αλλαξει αυτο".Ας ειναι αλαφρυ το χωμα που την σκεπαζει.Αυτο ειναι και το μονο σχολιο το οποιο μπορω να κανω.