Καλησπέρα, Ειμαι η Κωνσταντίνα και ειμαι 22 χρόνων και εχω περασει κατι ανάλογο μόλις πριν εναν χρονο. Πρόκειται για πνευμονική εμβολή, κατι για το οποιο δεν ειχα ξανα ακουσει στο παρελθόν. Η ιστορία ξεκινησε ως εξης. Το πρωτο βραδυ ξύπνησα χαράματα με εντονο πονο στα πλευρα στη δεξια μερια. Θεώρησα οτι ειναι μυϊκό πιάσιμο και δεν εδωσα σημασία. Ξανακοιμηθηκα και το πρωι που ξύπνησα ο πόνος δεν ειχε περάσει. Περασα την μερα μου παίρνοντας ενα μυοχαλαρωτικο το πρωι και ενα το απόγευμα αν θυμάμαι καλα και κατα τη διάρκεια της μέρας δεν ενιωσα αλλο πονο. Το επόμενο βραδυ ξυπνησα ξανα χαράματα με πιο εντονο πόνο αυτή τη φορα που με έφτανε σε σημείο κοντα στη λιποθυμία. Ξύπνησα τους γονεις μου και τους είπα οτι πρεπει να παω νοσοκομείο γιατι ο πόνος ηταν ανυπόφορος. Εδω να σημειώσω οτι δεν ειχα κανενα ιστορικό σε θεμα υγειας στο παρελθον και ότι πίστεψα οτι ο πόνος ηταν καθαρα μυικος.Στο νοσοκομείο μου εκαναν την εξης ερώτηση. "Κανετε χρήση κάποιου φαρμάκου ή χαπιών; " Εκανα χρηση αντισυλληπτικων για 5 μηνες περίπου, αλλα θα επανέλθω σε αυτο το σημειο στο τέλος του κειμένου. Αμεσως οι γιατροι με εβαλαν σε πρωτη σειρα στα επείγοντα και με εκαναν εισαγωγή. Απο εκει πηγα κατευθείαν στον αξονικό τομογράφο και τα αποτελεσματα της αξονικης έδειξαν οτι ειχαν σχηματιστεί δυο μεγάλοι θρομβοι και στους δυο πνεύμονες μου, πραγμα που έθετε αμεσα τη ζωη μου σε κίνδυνο απο ανακοπή. Εμεινα 5 μερες στην εντατική μονάδα και 2 μέρες σε θάλαμο του νοσοκομείου. Εκανα αγωγή για τον επόμενο ενα χρονο με αντιπυκτικα χαπια. Το πρωτο εξάμηνο ηταν αρκετα δυσκολο ιδιαίτερα ομως το πρωτο τρίμηνο. Η ζημια που εγινε στους πνεύμονες μου με επηρέαζε σε καθε κομματι της ζωης μου αφου δεν ειχα αντοχή και δύναμη για να κανω απλα πράγματα οπως για παράδειγμα να περπατήσω μια αποσταση 5 λεπτών χωρις να κουραστώ (αυτο για τον πρώτο μηνα κυρίως). Ενιωσα τις δυναμεις μου να επανέρχονται πλήρως αφου περασε το πρωτο εξαμηνο. Για να μη μιλησω για τις κρίσεις πανικού που ξεκίνησαν απο τη μερα που βγήκα από την εντατική λογω της κατάστασης σοκ που ειχα περασει. Ως προς το θεμα των αντισυλληπτικων τωρα. Τα αντισυλληπτικά τα ελαβα μετα απο επισκεψη σε γυναικολόγο και υστερα απο εξετασεις που η συγκεκριμένη θεώρησε απαραίτητες. Η πληροφόρηση που ελαβα σχετικα με τη λήψη αντισυλληπτικων ηταν ΜΗΔΕΝΙΚΗ. Εκ των υστέρων εμαθα (απο γνωστούς) οτι πρεπει να γινονται αιματολογικές εξετάσεις ανα 3μηνο ή 4μηνο. Η "γυναικολόγος" ήταν επιεικώς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ στη δουλεια της και εντελως ΑΝΕΥΘΥΝΗ. Γραφω λοιπον το συγκεκριμένο ποστ για να συμβουλεψω οσες γυναικες το διαβάσουν το εξης: ΝΑ ΔΙΑΛΕΓΕΤΕ ΠΟΛΥ, ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΣΑΣ. Να περνετε και δεύτερη και τριτη γνωμη ακομα και στα πιο απλά θέματα. Η ανευθυνότητα μιας γιατρού κοντεψε να κοστίσει τη δικη μου ζωη. Μην αφήσετε να συμβεί κατι τετοιο και σε εσας. Το "γιατι σε εμένα; " το ρωτησα και εγώ στον εαυτό μου. Το "ετυχε" ηταν η απάντηση που εδωσα και εγω... Ετυχε, περασε, συνεχίζουμε. Αυτο που συνειδητοποίησα στο πετσί μου απο εκείνη τη μερα είναι οτι η ζωη δεν είναι δεδομένη. Κοιτάξτε να προστατεύετε τους εαυτούς σας και να ζείτε τη ζωη σας. ✌