Έτσι ακριβώς, χωρίς κάποια προηγούμενη ένδειξη μου έτυχε και μένα στα 26 το "λαχείο".Κατά τη διάρκεια επαφής με τον σύντροφό μου ένιωσα έναν ασυνήθιστα έντονο πόνο στην πυελική χώρα, τον οποίο ακολούθησε έντονος πόνος σε όλη την περιοχή της κοιλιάς, μέχρι αρκετά ψηλά. Έμεινα ξαπλωμένη μήπως και περάσει, όσο περνούσε όμως η ώρα δεν ένιωθα καμία διαφορά. Λόγω ιστορικού, στο μυαλό μου έφτανα στο συμπέρασμα ότι μάλλον πρόκειται για κολικό εντέρου -άλλωστε αρχικά ο πόνος έμοιαζε τέτοιος. Προσπάθησα μάταια να χαλαρώσω μπας και περάσει. Μετά από 2-3 ώρες περίπου δεν έβλεπα καμία βελτίωση κ εντωμεταξύ ο πόνος ήταν αφόρητος, αποφασίζω λοιπόν να πάω στο νοσοκομείο γιατί κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Ενδείξεις αίματος εντωμεταξύ πουθενά.Στο ταξί για νοσοκομείο όπου εφημέρευε γαστρεντερολογική κλινική, ευτυχώς (το γράφω κ ανατριχιάζω) νιώθω την παρόρμηση να πάω σε νοσοκομείο που να εφημερεύει και γυναικολογική κλινική.Φτάνοντας πια στα επείγοντα του νοσοκομείου γύρω στις 6 το πρωί δεν ήμουν πλέον σε θέση να περπατήσω, ο πόνος όλο και χειροτέρευε και ήμουν σε κατάσταση -σχεδόν- λιποθυμίας.Εκλιπαρώ τους ανθρώπους στα επείγοντα να με βάλουν σε προτεραιότητα, το ένιωθα ότι αν έπρεπε κάτι να γίνει, έπρεπε να γίνει άμεσα.Αφού μιλάω με ουρολόγο, με στέλνει στο γυναικολογικό. Μετά από τις ερωτήσεις και μια σύντομη εξέταση με βάζουν σε καροτσάκι κ κατευθείαν για εξετάσεις αίματος. Δημόσιο νοσοκομείο γαρ, προσπαθούσαν οι άνθρωποι πραγματικά να κάνουν ό,τι μπορούσαν κ όσο πιο γρήγορα γινόταν. Ύστερα από εξετάσεις αίματος διαπιστώνουν ότι ο αιματοκρίτης μου είχε φτάσει πια στο 23. Ο πιο επίπονος υπέρηχος που έκανα ποτέ στη ζωή μου, και γενικά πόνος που δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα ποτέ να βιώσω. Χειρουργείο εννοείται άμεσα. Είχα πάθει ρήξη ωχρού σωματίου, όλο το αίμα είχε πάει προς τα πάνω στην κοιλιακή χώρα και είχα κάνει αιμάτωμα 9 εκατοστών -χώρια το αίμα και τα υγρά που κυκλοφορούσαν τριγύρω. Στο καρδιογράφημα που ήταν απαραίτητο πριν την επέμβαση, ούρλιαζα από τον πόνο κ η βελόνα τιναζόταν έξω από το χαρτί.Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι ζαλισμένη πάνω στο φορείο μετά την ανάνηψη ήταν μια ειδικευόμενη γυναικολόγος να μου περιγράφει πως πήγε καλά και ότι μάλιστα διασώθηκε η ωοθήκη μου από την οποία είχε γίνει η ρήξη. Άπειρη ευγνωμοσύνη που όχι μόνο σώθηκα, αλλά σώθηκαν και τα αναπαραγωγικά μου όργανα. Βέβαια όπως διάβασα και σε άλλα σχόλια, το ψυχολογικό τραύμα αργεί πολύ να περάσει, και είναι κάτι που βιώνω μέχρι και σήμερα.Από τις 22 Μαρτίου που έγινε η επέμβαση, είναι η πρώτη φορά που γκουγκλάρω για την ρήξη ωχρού, καθώς η ωοθήκη μου έχει ξαναδημιουργήσει αιμάτωμα και ακολουθώ αγωγή με αντισυλληπτικά. Πρώτο στα αποτελέσματα της Google βγαίνει αυτό το άρθρο και σοκαρισμένη συνειδητοποιώ ότι το λινκ είναι άλλο χρώμα από τα υπόλοιπα αποτελέσματα, πράγμα που σημαίνει ότι το είχα διαβάσει. Φυσικά και δεν το θυμόμουν, φυσικά και το είχα προσπεράσει σαν κάτι μεν τρομακτικό, αλλά απίθανο να συμβεί σε μένα.Η ενημέρωση και η πρόληψη σώζουν ζωές. Κλισέ να μου πείτε, αλλά ναι, σώζουν ζωές. Να ακούτε το σώμα σας και να εμπιστεύεστε τη διαίσθησή σας (χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι φτάνατε στο άκρο του "κατα φαντασίαν ασθενή). Εύχομαι περαστικά και δύναμη σε όλες τις γυναίκες που, φευ, θα ταυτιστούν με αυτό το άρθρο. Μακάρι να είμαι η τελευταία..
