Αυτές οι εκλογές κάθε άλλο παρά άχρηστες ήταν για όποιον πρόκειται να κυβερνήσει από εδώ και στο εξής. Όλα μοιάζουν όπως πριν, τίποτα όμως δεν είναι όπως πριν. Οι εκλογές ήταν το βάπτισμα της Αριστεράς στην κολυμβήθρα του Μνημονίου. Ο ψηφοφόρος του Σύριζα σε αυτές τις εκλογές, ψήφισε το αντίθετο από εκείνο που ψήφισε, όταν ψήφισε Σύριζα στις προηγούμενες. Με φράσεις όπως "δεν πρόλαβε να αναπτύξει το έργο του", "τι να έκανε εναντίον όλης της Ευρώπης στις Βρυξέλλες;" κτλ. απλά δόθηκε άφεση τεράστιων πολιτικών αμαρτιών και πολιτικής ασυνέπειας σε έναν άνθρωπο που μεταμορφώνεται σε Εθνικό Ηγέτη παλαιάς κοπής, βγάζοντας πολιτικές μούμιες από τη ντουλάπα της ιστορίας. Αυτά κρίνοντας από τα αποτελέσματα των εκλογών, σα να είχαν ψηφίσει όλοι όσοι είχαν δικαίωμα να το κάνουν. Δεν είναι όμως έτσι. Οι μισοί σχεδόν δεν ψήφισαν, εφόσον τους δίνεται η δυνατότητα και η ελευθερία να μην το κάνουν. Μια τεράστια γκρίζα ζώνη σχηματίζεται που δεν μπορεί να εκφραστεί από τα κόμματα και ίσως ούτε από τη σπασμωδική, χειραγωγημένη, περιοδική διαδικασία των εκλογών για τη λήψη αποφάσεων στο όνομά του. ΔΕΝ είναι φασίστες σίγουρα όλοι αυτοί, εφόσον υπάρχει το κόμμα που θα μπορούσε να τους εκπροσωπήσει, δεν είναι όμως ούτε και αριστεροί τύπου Σύριζα και ΚΚΕ. Όπως η σιωπή μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους και μπορεί να κρύβει τη μεγαλύτερη βλακεία όπως και τη μεγαλύτερη σοφία, έτσι και η μη-ψήφος παραμένει ένα πολιτικό μυστήριο, ως προς το τι μπορεί να εγκυμωνεί, αν και σχεδόν σίγουρα έχει κάτω από την συνθετικότητά του ένα πολιτικό-ψυχολογικό παρονομαστή απογοήτευσης.