Χορτάσαμε αγνή χριστιανική αγάπη. Φτάνει πια. Όταν ήμουν πέμπτη δημοτικού μας είχαν βάλει με το ζόρι να μάθουμε τη θέση όλων των αγιογραφιών στην εκκλησία, τα εξαπτέρυγα και άλλα τέτοια και το πιστεύω απέξω. Έφαγα ξύλο με τη βέργα γιατί δεν το έμαθα. Στο γυμνάσιο με σήκωσε μια φορά ο διευθυντής να πω το πάτερ ημών στο σχολείο (κάθε τρίτη είχαμε προσευχή όλοι μαζί, όλες οι τάξεις του γυμνασίου και σήκωνε ο διευθυντής τυχαία κάποιον). Ξέχασα μια γραμμή από τον τυφλοσούρτη και εκτός από το σούσουρο που δημιουργήθηκε την ώρα της προσευχής με έβαλε τιμωρία η καθηγήτρια των γερμανικών (οεο;;) να λέω κάθε μέρα το πάτερ ημών μέχρι να το μάθω γιατί ήταν "απαράδεκτο και μεγάλη προσβολή". Φτάνει πια με την καταπίεση. Ποτέ δεν πίστευα στα θεία και θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα κάποιου να πιστεύει όπου θέλει, ειδικά σε μία χώρα που έχει υποτίθεται ανεξιθρησκεία (καλό), αλλά πιστεύω ακράδαντα πως η κατήχηση οποιασδήποτε θρησκείας δεν είναι θέμα του σχολείου, είναι θέμα των γονέων. Κανονικά δε θα έπρεπε να γίνεται καν κατήχηση βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Revamp στο μάθημα των θρησκευτικών για να είναι μια σφαιρική προσέγγιση για την εξέλιξη των θρησκειών στον κόσμο, χωρίς κανένα ιδιαίτερο focus σε κάποια και τότε θα έχει πλάκα. Αλλά γιατί να μην κάνουν τα παιδιά λίγο περισσότερο παγκόσμια ιστορία αντί για θρησκευτικά;; Θέλουμε πολ΄καιρό ακόμα για να απαλλαγούμε από το ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και από το ΕΛΛΑΣ-ΕΛΛΗΝΩΝ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ. Η σειρά είναι σημαντική. Η θρησκεία έρχεται πριν την οικογένεια.