Αδυνατώ να κατανοήσω τη στήριξη πολλών στη νοοτροπία της απαγόρευσης. Τα πανεπιστήμια οφείλουν να προάγουν την κριτική σκέψη ακόμα και μέσα από τις διαφωνίες.Το πρόβλημα δεν είναι να έχεις σκεπτόμενα άτομα με πολιτικές απόψεις. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν τα κόμματα εκμεταλλεύονται τις ανάγκες των φοιτητών με σκοπό τη ψηφοθηρία. Οι δεσμοί της πλειοψηφίας των παρατάξεων με τα κομματικά δίκτυα είναι παραπάνω από εμφανείς και παρά τη διαφωνία της πλειοψηφίας με αυτούς, κανείς δεν προσπάθησε να τους σπάσει. Αντίθετα, αρκετοί συγχρονίζονται με την πρακτική της απαγόρευσης, που στην ουσία επιτίθεται στις ίδιες τις ακαδημαϊκές αρχές.Επιπλέον, νομίζω πως οποιαδήποτε εκδήλωση φιλανθρωππικού χαρακτήρα έχει θέση στο πανεπιστήμιο, άσχετα από ποιον οργανώνεται. Αρκεί βέβαια να υπάρχει το πλαίσιο που ορίζει τον επαρκή έλεγχο για το σκοπό της εκδήλωσης, τον τρόπο επίτευξης αυτού, την ασφάλεια των συμμετεχόντων και το σεβασμό των ακαδημαϊκών αξιών.Αυτό που λέω είναι πως κανείς δεν έχει απόλυτο δίκιο ή άδικο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Δουλειά του πρύτανη είναι να προσφέρει το πλαίσιο παραγωγικών δράσεων και δουλειά των φοιτητών να εναρμονιστούν με αυτό.