Αναγνωρίζω τον εαυτό μου στην αμηχανία των άλλων, στα αδιάκοπα ερωτήματα "ψάχνεις καθόλου για δουλειά;" ή "βρήκες τίποτα;", στο γεμάτο λύπηση αλλά και αποδοκιμασία (για σένα)βλέμμα όταν ακούνε το "όχι" και - το χειρότερο - στις "συμβουλές που επίσης δεν έχουν σχέση με σένα", στις ατέλειωτες κουβέντες που είσαι υποχρεωμένος να υπομένεις όταν ο καθένας θεωρεί ότι είναι καθήκον του να σου προτείνει λύσεις, ιδέες, εναλλακτικές παρόλο που εσύ ούτε μία φορά δεν ζήτησες τη γνώμη τους.