Για την 7 Στα 18 μου τράβηξα σοβαρή κατάθλιψη επειδή είχα κουραστεί να κρίνουν την καταγωγή της μητέρας μου, με σχόλια απαράδεκτα και πραγματικό ρατσισμό. Κάτι που επηρέαζε κι εμένα, γιατί κι εγώ ήμουν παντού "ξένη" και "παράξενη" και έπρεπε να υπερασπιστώ και τον εαυτό μου και τη μητέρα μου. Τότε η μητέρα μου κανόνισε μια συνάντηση με μια τρομερή Εβραία που μετά τον πόλεμο έπρεπε να μείνει στην Αυστρία με μια γιαγιά ναζί, ενώ είχε χάσει την υπόλοιπη οικογένειά της στον πόλεμο. Αυτό το θηρίο (γιατί ήταν θηρίο και που επιβίωσε τον πόλεμο και την παρανοϊκή γιαγιά της, φτάνοντας στην ενηλικίωση έχοντας σώας τας φρένας) μου εξήγησε με πολλή αγάπη πως δε γίνεται να κουβαλάς στους ώμους σου, αυτό το αόριστο το βάρος που σου βάζει ένα μέρος της κοινωνίας. Διαφορετικά ή θα τρελαθείς ή θα μείνεις στο περιθώριο της κοινωνίας. Οπότε ναι έχω ΄ζήσει σε διάφορες φάσεις της ζωής μου πόσο μπορούν να σε τρελάνουν τα στερεότυπα και σε νιώθω. Πλέον δε με νοιάζει τι θα πει ο καθένας. Μου κάνει το ίδιο. Αν έχω όρεξη να πειράξω τους λέω πως τα σύνορα είναι ανοιχτά και μπορούν να πάνε στην Ελλάδα να πάρουν σύνταξη στα 47 όποτε θέλουν. Βρες τα με τον εαυτό σου και κάνε αυτό που ευχαριστεί εσένα πρώτα απ΄ολα και άσε τις Ολλανδέζες κατίνες να λένε οτι νομίζουν. Όταν θεωρήσεις οτι αυτό είναι το σπίτι σου και εσύ είσαι μέρος της κοινωνίας, θα δεις πόσο δυνατή θα έχεις βγει απο όλη αυτή τη δοκιμασία. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και συνέχισε με τον ψυχολόγο και σιγά σιγά όλα θα βρουν το δρόμο τους.